The Gay Who Stabbed Me

Chapter 23 (2/10/2015)

Thanks for the 1K comments. 

23

Pabalik balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. Looking at both of them, you wouldn’t know the difference. Pati buhok nila magkaparehas, pati kilay, ang shape ng mukha. They are so identical.

“Kuya, kilala mo siya? Ano ang pinagsasabi niya?” I heard the other one said. The other one, kasi hindi ko alam kung sino ba talaga si Lexie sa kanilang dalawa. Wala akong kapasidad ngayon na mag isip. I am so shocked with seing two Alexis in front of me. Pakiramdam ko nanlalaki ang ulo ko.

“Mandy.” The guy na tinatawag na kuya approached me and I know kahit hindi ko na isipin na siya ang taong pinakasalan ko. It’s the way he say my name. It’s the way he looked at me. He always looked at me with tenderness and now with longing but right now, I can’t even appreciate his looks. Nung mga nakaraang araw miss na miss ko siya ngayon parang binuhusan ako ng malamig na tubig at pati ang lahat ng nararamdaman ko nawala. The only feeling left is confusion na unti unting napapalitan ng sakit na pakiramdam ko unti unting sinasakal ang puso ko habang nagsisink in sa akin ang lahat.

“Sino ka?” My voice sounded strange. Na para bang hindi nanggaling sa akin ang boses. Na para bang pati ang boses ko ay isang estranghero. Just like the two people in front of me.

“Mandy…” Lumapit siya sa akin kaya umatras ako tsaka ko naalala na papunta ako sa kamukha niya so I immediately stop.

“Sino kayo?” Dinig na dinig ko ang panginginig ng boses ko. Then I realized that I am shaking. My hand is shaking,my whole body is shaking.

“Amanda. Mag usap tayo.”

“Wag mo akong hawakan.” Bigla siyang lumapit sa akin at agad akong pumiksi nung nagtangka siyang hawakan ako.

“Lexie, mag uusap muna kami.”  Napatingin ako ulit sa tinawag na Lexie na mukhang shock din sa mga nangyayari. Tapos tumalikod na ito at umalis. Naiwan kaming dalawa.

“Mandy I’m so sorry…” he started I held up my hand to stop him.

“Sino kayo?” My voice is cold and if I am in a different situation I would be amazed at the sudden change of my emotions. But who in her right mind would be amaze at this kind of situation.

“I’m Alexis. I’m your husband. Lexie and I are twins.” He said.

I looked at him as if I am looking at him for the first time.   I looked at him from head to toe and up. Wala naman talagang pagbabago. The same haircut, the same thick but clean eyebrows, the same deep setted expressive eyes, the same aristocratic nose, the same firm pinkish lips. Kahit ang mamula mula niyang kutis walang pinagbago. Pati ang klase ng tayo niya parehas pa din. The same yet I feel that I don’t really know him. Dahil yun ang totoo. Hindi ko talaga siya kilala.

At ano ang ginagawa ko sa bahay nila? Ipinilig ko ang ulo ko, then I walked towards him dahil sa kanya talaga ako dadaan para makalabas ako sa bahay na to.

Kailangan kong umalis. Kailangan kong lumabas dahil pakiramdam ko sinasakal ako kahit na ang laki laki ng mansion na to.