A long story ahead.
DISCLAIMER: WORK OF FICTION. WALANG KATOTOHANAN, OKAY? THANKS.
——
"Hey, Hana! Pang-ilang task mo na?" Mahinang tanong sa 'kin ni Rori, isa sa mga kaibigan ko rito sa Japan na lumaki sa Pilipinas.
"15th. You?" Habang hinihintay ang kaniyang kasagutan ay tinapos ko muna ang homework ko saka itinago ang notebook sa bag ko. I sighed then looked at the sky.
Sa mundo ngayon, iba na ang kalakaran. Here in Japan, we need to finish 50 tasks in order to know kung ano ang magiging kapalaran mo at kung sino ang makakasama mo sa pang-habang buhay. Kumbaga, malalaman mo kung sino ang soulmate mo.
Sa totoo lang, wala naman akong interes sa soulmate ko. Kaso kailangan ko pa ring gawin ito dahil dito nakasalalay ang hinaharap ko.
"Sabi ng ate, kapag tapos ka na sa 24th task mo, you'll be paired with someone, there's a possibility na siya 'yong soulmate mo pero mas malaki 'yong chance na task partners lang kayo kaya beware not to fall in love sa partner mo. Gaaah! Ang tamad ko kasi, pang-sampu pa lang tuloy ako!" She clearly explained. Medyo nag-hang ang utak ko r'on dahil hindi ko pa alam ang tungk diyan.
My elder brother told me about that, actually, delikado nga eh. Kasi naikwento niya sa 'kin noon na nahulog siya sa task partner niya. Akala niya kasi papalarin siya na iyon ang soulmate niya. It turns out that she's not his lifetime partner. I want to know more about them but he refused to tell me everything, ang ibang impormasyon daw ay dapat na ako mismo ang makaalam. Sa madaling salita, dapat kong paghirapan 'yong mga sagot sa tanong na gusto kong makuha.
"What's your 15th task by the way?" Dagdag niya. I checked my wrist—dito lumalabas ang task namin. Humahapdi ito kapag lilitaw na ang task pero nawawala rin kapag tapos na namin ang designated task saka mapapalitan.
Napaiwas ako ng tingin nang maalala kung gaano kahirap ito para sa akin.
"I-I need to reject Shin.." I honestly told her. Shin is the only man that I like. At first, I completely doesn't have any feelings for him but as the time goes by, nagkafeelings ako sa kaniya. He's been courting me for a year already, bakit naman kasi ininvolve ang personal life dito?
Ang deadline ng task ko ay bukas ng hatinggabi. May isang araw pa 'ko para gawin ang task na ibinigay sa 'kin. I closed my eyes and cleared my thoughts. I'm nervous, wala pa 'kong sinasaktan na kahit sino pagdating sa ganito. It's my first. Isa pa, ang bait-bait ni Shin sa 'kin, maalaga pa. Hindi ko alam kung gaano ako katagal kakainin ng konsensya ko once na nagawa ko na 'yon.
"Kaya mo ba?" I shrugged.
"No...pero kailangang kayanin," I uttered before shifting my gaze at the sky full of stars that are shining like a diamond. Napakaraming bituin sa langit kaya ang sarap tingnan. Mabuti na lamang at open field ang arena malapit sa 'min kaya free ako tumambay.
Maya-maya pa ay umuwi na si Rori. Papagalitan na naman kasi siya ng mama niya kaya kahit ala-siyete pa lang ng gabi ay kailangan na niyang umuwi. Ganoon din ang ginawa ko dahil tuwing alas-otso ay may nagli-libot dito para i-check kung may mga outsider. Every 9 pm lang free dito dahil wala nang nagbabantay.
"Gomen'nasai!" I bit my lower lip because of frustration. Dang, nalaglag ang gamit ko! Jusmeyo naman.
Pinulot ko ang folders na nagkalat sa lapag at mabuti na lamang ay tumulong siya. Akala ko ay hindi pa siya magmamagandang-loob eh.
I fixed my eyeglasses before looking at him. I gasped when I saw his physical appearance. He's like a guy who could take ladies' panty off without touching them! Those thick eyebrows that can really attract hundreds of women. That rosy lips that can make a woman crave for his kisses. Those deep set eyes that can make a women fall for him, hard. And that messy hair that every woman wants to tweak.
"Daijōbu?" He asked with a concerned voice. I slowly nod my head to give him an assurance.
"W-watashi wa daijōbu des.." I replied—saying that I'm fine. Napailing ako saka inisip na lang si Shin. I can't be attracted with a different guy just because of his facial looks while I like someone else.
He gave me a sweet smile that weakened my knees. Ganito ba talaga ang epekto ng lalaking ito sa mga babae?
"Gomen'nasai, anata wa..?" He's asking for my name! Wow.
"Hana-desu. Kimi wa?" Of course I returned the question. Dapat alam ko rin ang pangalan niya.
He patted my head then whispered his name that gave shivers down to my spine.
"Haki-desu.."
——
"Kailan mo balak gawin ang task mo babae?" Bumalik ako sa huwisyo nang marinig ang tanong ni Rori. I gasped, masyado akong preoccupied sa nangyari kagabi at halos nakalimutan ko na ang tungkol sa task ko ngayong araw.
Malungkot ang mga mata kong dumapo kay Shin sa 'di kalayuan habang naglalaro ng soccer. Mula sa pwesto ko ay kitang-kita ang mga babaeng nagtitilian at nahuhulog sa charms niya, sa tingin pa lang nila ay alam ko na kaagad na karamihan sa kanila ay may gusto kay Shin.
You'll find someone better than me, Shin.
"Mamaya siguro. Lunch break? Hindi ko na alam," he patted my back then told me that it's fine. Ang hirap, bakit kasi nauso pa 'yong ganito sa panahon ngayon?
"Hana.." iniabot ko kay Shin ang hydroflask niya na katabi ko lang. Hindi ko siya magawang tingnan dahil kinakain ako ng konsensya ko.
"Daijōbu?" He worriedly asked. Tumango ako bilang tugon. Shin is half Japanese and half American but lumaki siya sa Pilipinas. Sadyang nasanay lang talaga siyang kausapin kami gamit ang salitang ng mga Hapon.
"Anata wa aozame, Hana-chan," nag-aalala niyang sambit bago umupo sa tabi ko. Namumutla raw ako. Pero bakit parang hindi ko man lang dama? Purong kaba ang bumabalot sa sistema ko. Gusto ko na nga lang umuwi, pero hindi pwede dahil hanggang mamayang hatinggabi na lang ang task na 'to. Kapag hindi ko 'to nagawa, babalik na naman ako sa umpisa.
"Shin, c-can we talk?" I uttered. He immediately frowned 'cause for sure napansin niya ang pagka-seryoso at pagka-aligaga ko which is very unusual sa 'kin.
"Yeah, sure," kaswal niyang sagot. Tahimik kaming naglakad patungo sa rooftop matapos niyang magpaalam sa captain nila. Walang umiimik sa amin. Tanging huni lang ng ibon ang aking naririnig.
"Anong gusto mong pag-usapan natin?" Diretsa niyang tanong na mas lalong nakapagpa-kaba sa 'kin.
Ikinuyom ko ang palad ko saka bahagyang yumuko upang iwasan ang mga inosente niyang mata.
"Shin, stop courting me already. I-I don't want you to court me anymore. Just stop," nahigit ko ang aking hininga matapos kong bitawan ang mga katagang iyon. Mga katagang hindi ko inaasahang masasabi ko nang dire-diretso.
"Is it your task?" Mabilis akong umiling. Mahigpit na ipinagbabawal na malaman ng taong damay sa task namin ang task. We need to deny it and lie to them in order to succeed.
I was about to walk away since I'm being pressured and I'm feeling nervous as of now. If this continues, I might explode in front of him.
"D-don't make me stop.."
"Hindi kita gusto, Shin. Pwede ka nang tumigil." Matigas kong tugon. Hindi ko alam kung p'ano ko nasasabi sa kaniya ang mga katagang paniguradong ikasasakit niya. If I'm hurting, p'ano pa kaya siya?
Hindi ko na kinaya ang bigat ng sitwasyon kaya agad akong tumakbo paalis sa lugar na 'yon. Nang tingnan ko ang wrist ko ay unti-unti nang nawala ang task ko kay Shin. I'm on my 16th task now. 10 more tasks then pwede ko nang malaman kung sino ang magiging kasangga koss mga susunod pang gawain.
Napapikit ako hanggang sa hindi ko namalayang tumulo na pala ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.
No morr hurting and heartbreaks...please..
——
"Are you even taking a break? You're already done with your 24 tasks! Parang tatlong araw pa lang ang nakalilipas simula n'ong nagawa mo 'yong—"
"Can I copy your homework ni Stats?" Pagpuputol ko sa balak niyang sabihin. Tumikhim siya nang ma-realize ang dapat niyang sasabihin. She handed me her homework and I pretended na kinopya ko. It's just an excuse para hindi niya matuloy 'yong sasabihin niya lalo na't malapit lang si Shin sa amin.
Simula n'ong araw na 'yon ay para bang hindi na kami magkakilala. Nakikita ko rin siya kasama ng iba't-ibang babae. Masakit sa 'kin dahil may nararamdaman pa rin ako para sa kaniya, pero ano nga bang magagawa ko? Ginusto ko naman 'to eh. Nasaktan ko siya, wala 'kong karapatan masaktan.
Napaigtad ako nang humapdi ang wrist ko. I checked it and a schedule popped up.
"New National Stadium, 12 midnight today. Meet your task partner," mahinang basa ko. New National Stadium? It's a football stadium here in Shinjuku, Tokyo. Iyon 'yong madalas naming tambayan ni Rori. Medyo naalis na ang negative thoughts ko at napalitan ng excitement. Sino kaya ang makaka-pares ko?
"Rori...excuse mo 'ko kay Mr. Takayama mamaya,"
Kumunot ang noo niya, "Huh? Why? Hindi mo ugaling mag-cut ng classes. Saka ang strict n'on!"
"Please? Mamaya ko na makikilala ang task partner ko eh.." nanlaki ang mata niya sa narinig.
"Talaga!? Omg, same kayo ni Haki-san!" Nagtaka ako, why does the name sounded familiar? And who is that guy?
"Haki-san?"
"Haki-san! He's a football player and 5 months pa lang siyang naglalaro but he managed to enter the football league and Shinjuku team got the champion title because of Haki-san! Since he's a star, bali-balita rin na mamaya na niya makikilala ang task partner niya. Gosh, if it's you, get his autograph for me ha?!"
I bit my lower lip 'cause I'm trying to remember if sino siya. Oh, right. I watched him before sa TV when the championship of the football league came. Baguhan lang siya, he's a rookie, kakapasok niya lang sa team ng Shinjuku pero siya pa ang nag-MVP at iyon ang kauna-unahang panalo ng Shinjuku team. Hindi ko gaanong nakita n'on ang mukha niya dahil nawalan kami ng electricity power and I heard that he refused putting his face onto social media platforms, news, internet and newspapers.
Kung sino man ang makaka-pair niya, napaka-swerteng babae. Halatang gwapo ito dahil sa reaksyon ni Rori. Talented pa at magaling sa football.
Pero, may something talaga sa pangalan na Haki. Bakit parang may nakilala na 'kong Haki noon?
——
Kiniskis ko ang dalawang palad ko nang makadama ng lamig. Quarter to 12 na at cardigan lang ang suot ko panangga sa lamig. Whoo, eksaktong 12 ba talaga siya dadating? Hindi ba siya early bird?
"It's you?" Mabilis akong tumayo at dahn-dahang lumingon sa entrance. Nanlaki ang dalawang mata ko nang makita si Haki d'on. Wait, what the heck!?
Haki, siya 'yong nakabanggaan ko n'on! Omfg, siya rin ba si Haki na football player?! Kaya ba dito ang meeting place namin!?
"H-haki-san..?" Gulat kong sambit.
He smirked a little, "Hana-chan. Tadhana nga naman," mas nagulat pa 'ko nang mag-tagalog siya. Akala niya siguro ay hindi ko maiintindihan!
"F-Filipino ka..?"
"Langya, akala ko Hapon ka. Damn," napa-iling iling siya saka inalok ang kamay niya.
"I already introduced myself to you before, but let me introduce myself again..." he paused and gave me a smile before continuing his words, "I'm Haki. 21."
I shaked hands with him, "Hana. 19."
He widen his smile then tapped my shoulder, "Let's complete our tasks together, Hana-chan."
Sinuklian ko iyon ng isang matamis na ngiti. Hindi ko alam kung ano ang dahilan pero parang ang saya sa pakiramdam na makita siyang muli sa ikalawang pagkakataon.
——
Ilang linggo na kaming magkasama parati ni Haki. Marami na ngang nagtataka kung bakit kami magkasama, matalino naman ang iba at nasasabing task partners daw kami which is totoo naman. Katatapos lang namin sa 40th task namin which is live in the same roof for 5 days! Task giver din ang nagdesisyon kung s'an kami nagstay at iisang kwarto lang ang mayr'on. Ang awkward naming dalawa dahil sa pesteng task na 'yon. Minsan talaga hindi matino ang tasks na ibinibigay.
Sa past weeks na kasama ko siya, I felt happy. He's kinda distant and cold n'ong una pero as the time passed by, he's showing affection. The barrier that he built between us has been melted by my hotness na, char. Pero mabait na siya sa 'kin. Nagpapakita na siya ng emosyon. I'm glad that he's comfortable with me kahit papaano.
"Here," iniabot niya sa 'kin ang hydroflask ko na naglalaman ng malamig na tubig. Nasa field kasi kami for P.E. Since we're classmates, lagi kami magkasama. Naiissue na nga kami pero wala naman siyang paki. Ako lang yata ang nagbibigdeal.
"Next task?" I whispered. Siya kasi ang napagkasunduan naming bibigyan ng task. Kumbaga sa kaniya lang sasabihin, sa wrist niya lang lilitaw.
His eyes were locked into mine, for a short span of time, ngayon lang tumibok ng ganito kabilis ang puso ko.
"I...I need to kiss you," napahigpit ang pagkakahawak ko sa takip ng hydroflask. What the?! Bakit ganoon ang ibinigay sa 'min!?
"What the—"
Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang biglang lumapat ang labi niya sa aking labi. It was a one swift kiss. Mabilis pero may emosyon. Hindi lang iyon basta halik lang. Nanuyo ang lalamunan ko sa ginawa niya. Parang nasuffocate ako. Hindi ako makagalaw sa kinauupuan ko. Damn it, Haki.
Yumuko ako nang marealize na nasa field kami. It is an open field! Nilibot ko ang tingin ko at nakitang marami rin ang nakatingin sa 'min. Samantalang si Haki ay parang wala lang sa kaniya ang nangyari pero mahahalata ang pamumula ng tainga niya. Argh! It feels hot!
Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin kay Haki. Habang patagal nang patagal ang titig ko sa kaniya ay pabilis din nang pabilis ang tibok ng puso ko.
Damn. I think I'm in love.
——
"Ang liit ng chance na siya ang soulmate mo, bakit naman nahulog ka kay Haki-san?" Segunda ni Rori. Kakatapos lang ng 45th task namin ni Haki. And yeah, kaunti na lang ang araw na makakasama ko siya. Kasi pagkatapos n'on, we'll live separately again like the old times. Gabi-gabi ay ipinagdarasal kong siya ang soulmate ko. Pero gaya ng sabi ni Rori, napakaliit ng chance para maging posible 'yon.
"Ewan ko ba. Mahirap pigilan eh,"
"Akala ko hindi mo makakalimutan ang feelings mo kay Shin. Si Haki lang pala ang katapat!" I chuckled. Mukhang masaya na rin naman si Shin. Balita ko nga'y may binabalak siyang ligawan na schoolmate rin namin.
"Hana," napalingon ako sa aking likuran nang marinig ang napaka-pamilyar na tinig.
"H-haki? Why?" I became nervous. Iba talaga ang epekto niya sa 'kin.
"Let's move on to our next task," naguguluhan akong tumingin sa kaniya. Bakit naman agad-agad? Kakatapos lang namin sa previous task namin.
"That fast? Kakatap—"
"Yes. Let's go,"
Hindi na 'ko nakapagpaalam kay Rori dahil hinatak na niya ako. Hawak-hawak niya ang pala-pulsohan ko hanggang sa makalabas kami ng campus. Mabuti na lamang at tapos na ang klase namin.
"Ano ba 'yong susunod?"
"This task will be our last task. Ikaw na ang mauna. You need to confess to your love ones," nanigas ako sa kinatatayuan ko at hindi ko man lang maigalaw ang paa ko para makalakad.
"L-last? B-bakit?" He sighed then held my hand. Isang simpleng hawak na halos ika-nginig ng buong katawan ko.
"This is the rule. Once that you're soulmate is already done with the tasks, the last task that will be given to you is to confess to your love ones. Tadhana lang dahil parehas nang tapos ang soulmates natin,"
I almost fell onto my knees. Hindi pa siya tapos sa tasks, 'cause we're completely partners! Ibig sabihin ba n'on, hindi siya ang soulmate ko?
I need to confess...sa kaniya. I'll be rejected. It will be a problem kapag na-reject ako, kapag hindi niya ako gusto.
Tuwid akong tumayo sa harapan niya. Sobrang kaba ang nararamdaman ko ngayon. Namamawis ang aking noo at palad dahil wala akong mapaglagyan ng kaba ko. It's now or never, Hana.
"A confession, right? A love confession.." he nodded. Kinuha ko ang kamay niya at nagitla naman siya sa ginawa ko.
"Then, I must say that...I love you, Haki-san..." halos mapaluhod ako nang bitawan niya ang kamay ko, kasabay n'on ay ang panghihina ng buong katawan ko.
"I don't love you, Hana-chan. I-I'm sorry..."
Damn. Just damn.
——
"Huy, okay ka lang ba? Kanina ka pa ubo nang ubo," ani Rori sabay himas sa itaas na bahagi ng likod ko. Kahit ako ay nawe-weirduhan sa sarili ko. Simula kanina pagpasok ko ay ubo na ako nang ubo. Hindi ko alam kung bakit ganito. Nahihilo rin ako na hindi ko maintindihan.
"I'm fine. Don't worry about me,"
Since the night that I was rejected, ang sama na ng pakiramdam ko. Masakit? Siyempre, if ikaw ba rejected ng taong gusto mo, hindi ka masasaktan? Wala naman akong magagawa eh. He doesn't feel anything about me. Hindi niya ako gusto, wala akong magagawa kun'di kalimutan ang nararamdaman ko sa kaniya.
Mula sa kinauupuan ko ay nakita ko si Haki na may kasamang babae. Nakaakbay pa siya rito at masaya silang nag-uusap. I felt my heart ache. Tatayo na sana 'ko nang mapaupo ako dahil sa biglaan kong pag-ubo. Naramdaman kong may lumabas mula sa bibig ko at nang tingnan ko 'to ay halos mahimatay ako.
"A flower petal.." napatingin ako kay Rori na nanlalaki ang mata habang nakatingin sa 'kin.
"H-Hana.. h'wag mong sabihin na nakuha mo..?" Mahina niyang tanong. Isang naguguluhang tingin ang ibinigay ko sa kaniya. Naramdaman ko rin ang panunuyo ng lalamunan ko na para bang uhaw na uhaw ako.
"Rori...paki-abot ng hydroflask ko.." mabilis niya 'yong inabot sa 'kin. Nakalahati ko ang tubig na laman n'on pero hindi pa rin napapawi ang pagka-uhaw ko.
"You're still thirsty?" She asked so I nodded. Napaluha siya kaya mas lalo akong naguluhan.
"Nakuha mo...damn!"
"What are you talking about, Rori? Hindi kita maintindihan.."
"You have a hanahaki disease, Hana! Nakuha mo dahil hindi ka gusto ni Haki, tama ba? You've been rejected, you're experiencing one sided love, Hana!"
I...got it.. I have the disease, bakit..? Bakit ngayon pa? Bakit nag-eexist pa 'to!?!?
——
Simula n'ong araw na 'yon ay hindi na ako pumasok pang muli sa eskwelahan. Hirap na hirap ako sa pag-ubo dahil kada ubo ko ay may flower petal na lumalabas. Hindi ko na alam kung p'ano mawawala ito. Damn it, being a victim of one sided love is no fun.
"K-kuya..paano ba 'to mawawala..?" Mahina kong tanong sa aking kapatid habang umuubo.
"Kailangang mahalin ka niya pabalik, o magpapa-opera ka,"
I shooked my head. Wala kaming pera para makapagpa-opera ako. This disease is rare, paniguradong malaki ang bayad kapag nagpagamot ako.
Nangangayayat na rin ako. Hindi ko na kailangang i-check pa sa doktor kung hanahaki disease nga ito 'cause those flower petals can said it all.
I can feel that there's a plant na tumutubo sa loob ng katawan ko. In my lungs, maybe? Nag-research ako about dito and it's damn deadly. Once na mai-suka ko na lahat ng petals at mabuo ang bulaklak, I'll die.
"Hirap na hirap na 'ko Shin..." hirap kong sambit kay Shin nang bisitahin niya 'ko sa bahay. He found out about what happened to me kaya he immediately paid a visit.
"Ipapagamot kita," nanlalaki ang mga mata kong nakatingin sa kaniya.
"What!? No way, hindi ako papayag, Shin. Hindi mo ako sagutin,"
"You're my priority, Hana." I frowned. What does he mean?
"You're my soulmate, aren't you informed?" nanigas ako sa kinahihigaan ko sa loob ng ilang segundo. Si Shin? Kung siya, bakit ako binigyan ng ganoong task? Bakit kailangan ko pa siyang i-reject?
"I-It's you?"
He nodded, "Yeah. I like you, you know that. I want to help you recover, please.."
Hindi ko alam...Hindi ko alam ang isasagot ko. Oo, gusto kong gumaling. Pero once na gumaling ako, malilimutan ko pati ang nararamdaman ko para kay Haki. At hindi pa ako handang kalimutan 'yon ngayon.
Nang medyo umayos ang pakiramdam ko ay lumabas muna 'ko ng bahay. Halos naka-self quarantine ako ng ilang araw dahil sa takot ko. Gaya ng dati kong gawi, pumunta 'ko sa football arena.
I chuckled when I realized that this arena is our first meeting place ever. Na-love at first sight yata ako n'on sa kaniya, eh. Nagkabanggaan lang kami noon, tapos minamahal ko na ngayon. Ang kaso, hindi niya 'ko gusto.
Bago lumubog ang araw ay umuwi na 'ko. Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang makita si Haki sa labas ng bahay namin. He's just standing there habang nakasandal sa bisikleta niya. I looked at the movement of his body and he deeply sighed before riding his bicycle and in a split of seconds, parang bula siyang nawala sa paningin ko.
Napailing ako. Please Haki. Stop giving me false hopes..
———
I had a hard time during my operation. Yes, I agreed na ipagamot ako ni Shin. Hindi ko na rin kasi kaya, ang sakit-sakit na. Gusto ko pang kumapit pero wala naman na yatang rason para kumapit pa 'ko.
"Ready?" Tumango ako. Isang sikat na Japanese surgeon ang nag-asikaso sa 'kin. Pinili kong gising ako habang isinasagawa ang operasyon para makita ko kung p'ano ko makakalimutan ang isang Haki sa buhay ko.
Matagal ang naging proseso ng operasyon. N'ong tinanggal ang tumutubong bulaklak sa katawan ko ay pinatulog nila 'ko dahil ani ng surgeon ay hindi ko kakayanin ang sakit.
Sus, sa sakit ngang binigay niya, nakaya ko eh.
Tatlong oras akong halos tulog at paggising ko ay maayos na ang pakiramdam ko. Gumaan ito, hindi ko ramdam na nagbago ang nararamdaman ko pero nagiginhawaan ako ngayon. I think everything's fine now.
"Hana, may gustong kumausap sa 'yo," kumunot ang noo ko. Si Kuya ang nagbabantay sa 'kin kapag gabi, alas-onse na ng gabi, sino namang kakausap at bibisita sa 'kin ng ganitong oras?
"Sino?"
He looked away, "Haki.." he whispered. Tumango ako at hindi nakaramdam ng pag-aalangan, hindi gaya noon na kinakabahan ako kapag nandiyan siya.
"Hana.." he softly called me. I sweetly smiled at him like nothing happened.
"Hey! Kumusta?"
Ngumiti siya sa 'kin, pero 'yong ngiting iyon ay hindi umabot sa kaniyang mata. Isang pagod at pilit na ngiti ang isinukli niya sa 'kin.
"I'm fine...ikaw? How's the operation?" I scanned him. Namamayat siya.
"Ayos lang naman, ikaw? You look pale. Nangangayayat ka rin, okay ka lang ba?"
"To be honest, no."
"Why?"
"Hinayaan kong makawala sa 'kin 'yong babaeng mahal na mahal ko," lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil ang lakas ng epekto n'on, pero wala akong naramdaman kundi iyon lamang.
"Y-your soulmate? What happened?" His bloodshot eyes hit my eyes.
"She had an operation. Nakuha niya ang hanahaki disease mula sa akin. Then now, wala na, wala na siyang pagmamahal sa kin," his eyes became teary and held my hand.
"Wala na ba talaga, Hana?" I avoided his gaze. Damn, bakit ngayon lang?
"Haki..wala na...hindi na kita mahal.." diretso kong saad.
"Am I that late?" Mabilis akong umiling.
"You weren't late...it's just, hindi talaga tayo para sa isa't-isa. See our names? I'm Hana, you're Haki, that means we're not meant to be."
Sabi sa 'kin ni Kuya ay hindi talaga nabibigyan ng pag-asa ang babae't lalaking may pangalang Hana at Haki. It's because of the disease, it's forbidden. Hanahaki, the name says it all.
"Tangina naman. Mahal na mahal kita eh, bakit kailangang ganito?" Naramdaman ko ang paghihirap sa tinig niya. Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa 'king kamay.
I was about to speak when I saw him cough and spit some...petals..flower petals to be exact. Parang na-paralyze ang buong katawan ko. Nanginginig ako at naramdaman ko rin ang pag-init ng sulok ng mga mata ko habang nakatingin sa kaniya.
"Y-you...you have the disease...m-may Hanahaki ka.." putol-putol kong sambit.
"Y-yes..and this is all because of—you. You had yours because of me and I have mine because of you.."
——
2 months had passed. Inilagay ko ang bulaklak sa tabi ng kaniyang puntod. Dalawang buwan na rin ang nakalilipas simula n'ong pumanaw siya. Dalawang buwan na rin ang nakalilipas simula nang matapos ang paghihirap niya.
"Haki...how are you in there?" I whispered as tears pooled in my eyes for the nth time.
"I hope you're fine in there...restwell, okay..?" Ang sakit. Ang sakit pa rin pala talaga. Ang sakit na wala na siya. Ang sakit na hinayaan niyang mamatay siya sa sakit niya. Ang sakit na hinayaan niya ang sarili niya na magdusa.
"Let me suffer. I don't want to have a surgery. Ayoko. Hayaan mo akong magdusa kapalit ng pagdudusa mo sa 'kin," bakit ko ba hinayaan 'yon? Wait, no. Hindi ko siya hinayaan, nagpaka-layo layo siya at wala kaming narinig na balita kahit ano tungkol sa kaniya. Ang una't huling balita na narinig namin ay heto na nga...namatay siya..
"Haki, I promise, in another life..I-I would be your girl and I would make you stay..." napahikbi ako dahil hindi ko na kinakaya ang sakit na nararamdaman ko. Bakit sobrang sakit naman, Lord? Bakit kasi kailangan pang humantong sa mahigpit na katapusan?
Kung gaano kabilis nagsimula—mali, hindi pa nga nagsisimula, ang tulin kaagad ng pagkakawala.
I'm Hana, he's Haki, if you have these names, that means you're not meant to be.