n.h Gebroken

Chapter 1

Ik zit achter in de klas en speel een beetje met mijn pen. Voor in de klas staat de docent aantekeningen op het bord te schrijven, maar deze stof heb ik allemaal al gehad. Zuchtend buig ik me nog eens over mijn schrift en begin er een beetje in te krabbelen. Het lijkt nog nergens op, veel meer dan een harkig poppetje valt er niet uit op te maken. Geïrriteerd draait Olivia zich om. 'Hou eens op met dat irritante getik met je pen. Ik probeer op te letten ja', sist ze. Ik rol met mijn ogen en negeer haar opmerking. Olivia is de populairste meid van de school. Ze hoeft maar met haar blonde haar te wapperen of iedereen is al gehersenspoeld. Ze is niet ontzettend knap, want verder is ze vrij standaard. Maar ik zou haar graag een keer willen zijn. Ze heeft een vreselijke persoonlijkheid, maar wel een grote vriendengroep. Onzeker pluk ik aan mijn haar. Waarom hebben mijn blonde lokken die superkracht niet. Dan kijk nog eens naar het tekeningetje wat er staat en draai de typex open. Het lijkt nergens op. Ik ben geen geboren kunstenares. Met het kwastje veeg ik het witte spul over het tekeningetje. Niks meer van te zien, alsof het er nooit heeft gestaan. Dat lijkt mij ook wel ideaal, humane typex. Dan klapt de docent in zijn handen en haalt me uit mijn concentratie. 'Ik heb de toetsen nagekeken,' kucht hij, 'dus die ga ik nu uitdelen.' Hij maakt zijn vingertop nat en scheidt de A4'tjes. Oh ja, dat was ook zo. Die geschiedenistoets. Ik ben niet bang voor mijn cijfer. Ik heb meestal wel het hoogste. Dat is één van de vele redenen dat ik ver beneden de populariteitsgrens lig. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom. Ik ben niet dik, integendeel zelfs. Ik heb geen lelijk gezicht, lang vol haar, ik draag leuke kleding en ik ben slim. Dat is wat ik mezelf iedere ochtend probeer wijs te maken. Meestal is het een mislukte poging, maar ik probeer de vervelende stemmetjes te negeren. Dus ik denk maar zo: waarschijnlijk spelen er een hele hoop andere factoren. Het maakt me eerlijk gezegd ook niet veel meer uit. Ik ben hier op school om te leren, niet om vrienden te hebben. Vrienden laten je vallen of ze gaan zomaar weg. De leraar komt naast me staan, overhandigt mijn blaadje aan mij en vertelt hardop mijn cijfer. Een 8,6. Yes. Olivia draait zich om en kijkt me verveeld aan. 'Nou nou, dat is een hoog cijfer. Daar heb je zeker hard voor geleerd. Zo hard, dat je vergat om vrienden te maken,' mompelt ze sarcastisch. Elene, die naast haar zit, begint te grinniken. Ik kijk Olivia vurig aan. 'Beter dan dat ik géén tijd had om te leren omdat ik mijn haar nog platinablonder moest verven,' kaats ik terug. Olivia rolt haar ogen en draait zich terug. 'Daar krijg je spijt van,' sist ze. Elene steekt twee vingers in de lucht, wijst eerst naar haar vriendin en dan naar mij. Ik besteed er geen aandacht aan. Ik ben hier niet degene met een 4. Dan gaat de bel. Snel hijs ik mijn tas over mijn schouder en haast het lokaal uit. Ik hou het hier geen seconde langer vol. Ik wil zo snel mogelijk naar huis, niet om te leren of zo, ik ben niet wat Olivia denkt, maar ik heb het na een paar uur eraan herinnerd worden wat voor vreselijke klas ik heb wel gehad. Thuis heb ik van niemand last. Alleen van mezelf. Net als ik over de drempel wil stappen tikt iemand op mijn schouder. Even bevries ik. Mag ik alsjeblieft voor één keer normaal de school uitlopen? Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Niall Horan, de populairste jongen van de hele school.