Είχε φύγει πια η Τρίσα όταν πρόσεξα το φάκελο που με περίμενε στο διάδρομο. Έγραφε πάνω το όνομά μου και τον άνοιξα με λαχτάρα.
Αγαπημένη μου Φιλίπα.
Σ'ευχαριστώ! Αχ, πόσο χάρηκα που πήρα την κάρτα σου. Αλήθεια μ' έκανες και γέλασα τόσο πολύ! Ακόμη και τώρα, και από τόσο μακριά, καταφέρνεις και με κάνεις να γελάω. Χάρηκα πολύ που θυμόσουν ότι μιλούσαμε για νεράιδες και πόση πλάκα κάναμε. Ε, λοιπόν, εσύ πρέπει να γίνεις κωμικός και να βγεις στη σκηνή!
Δεν άντεχα να διαβάσω παρακάτω. Δεν με είχε πιστέψει τελικά για τη Μαργαρίτα. Το 'ξερα πως δε θα με πίστευε. Γιατί, εγώ θα την πίστευα αν μου είχε πει εκείνη τα ίδια; Μπορεί και όχι. Ξαφνικά ένιωθα πως εγώ και η Σάρλοτ δε γνωριζόμασταν και τόσο καλά τελικά. Άσε που αυτό το σχόλιο περί σκηνής μου θύμισε πως δεν της είχα πει ακόμα για το διαγωνισμό ταλέντων. Εμείς λέγαμε τα πάντα η μια στην άλλη. Και τώρα ήταν μια ξένη. Πώς είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα;
~timeskip~
Κόντευα να φτάσω στα μισά του κήπου όταν άκουσα κάτι από πίσω μου.
"Πσσστ! Πσσσσσστ!"
Κοίταξα γύρω μου. Τι να ήταν; Από πού ερχόταν; Σαν φίδι ακούστηκε!
"Φιλίπα! Εγώ είμαι, η Μαργαρίτα!"
Κοίταξα στο δεντρόσπιτο. Είδα το κεφάλι της στο παράθυρο. Είχε βγει για να ελέγξει αν την έβλεπε κανείς.
"Έρχομαι!" Ανέβηκα γρήγορα τη σκάλα. "Αχ, Μαργαρίτα, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!" Τα λόγια ξεχύθηκαν ποτάμι από το στόμα μου. "Πόσο άδικα σου φέρθηκα! Εσύ μου ζήτησες συγγνώμη για όσα μου έκανες κι εγώ σου θύμωσα. Το ξέρω πως είχες καλή πρόσθεση και αλήθεια θέλω να είμαστε φίλες και να..."
"Δεν έχουμε χρόνο γι' αυτά τώρα!"
"Α". Ένιωσα λες και μου είχε τραβήξει μια βαλβίδα και ξεφούσκωσα απότομα. "Νόμιζα πως ήθελες να ξαναγίνουμε φίλες. Μάλλον έκανα πάλι λάθος".
Γύρισα να πάω προς τη σκάλα.
Η Μαργαρίτα με άρπαξε από το μπράτσο. "Στάσου!"
"Συγγνώμη που σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Δε θα ξαναγίνει".
"Όχι! Λάθος κάνεις! Εννοώ, δίκιο έχεις!"
Έμεινα να την κοιτάζω. "Αποφάσισε".
"Θέλω να είμαστε φίλες. Αλήθεια σου λέω, θέλω!"
"Αλήθεια;" Γύρισα πάλι πίσω. Χαμογελούσε. Ή τουλάχιστον τα χείλια της είχαν το σχήμα χαμόγελου, σαν να ήθελε να πιστέψω πως χαμογελούσε. Τα μάτια της, όμως, έδειχναν εντελώς το αντίθετο. Ήταν σκληρά.
"Αλήθεια", είπε πάλι. "Όμως, συνέβη κάτι τρομερό".
"Τι;"
Η Μαργαρίτα σήκωσε το κουτί με το τελευταίο κουπόνι ευχής. Όταν μου το έδωσε, κατάλαβα αμέσως, πριν καν το ανοίξει. "Το πήρε", είπα κοιτάζοντας το άδειο κουτί. Μα πώς; Το είχε αφήσει το κουτί όταν έσπασε εκείνο το κλαδί από το δέντρο.
"Μάλλον όταν γύρισε να πάρει την τσάντα της", είπε η Μαργαρίτα σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου. Όπως κάνουν οι κολλητές, δηλαδή.
Πώς την πάτησα έτσι; Μα φυσικά και είχε πάρει το κουπόνι. Αφού έτσι φέρεται γενικά η Τρίσα Μάιλς.
Γι' αυτό και βιαζόταν τόσο να φύγει μετά. Πώς είναι δυνατόν να σκέφτηκα κάποτε ότι θα ήταν ωραία να ήμασταν φίλες; Όλες αυτά τα χρόνια που ήθελα να είμαι στην παρέα της, υπήρχε και μια μικρή λεπτομέρεια που την είχα ξεχάσει. Την Τρίσα Μάιλς δεν τη συμπαθούσα ως άνθρωπο. Ποτέ.
"Τι θα κάνουμε τώρα;" ρώτησα.
Η Μαργαρίτα πιπιλούσε το δάχτυλό της και βημάτιζε πάνω-κάτω. "Δεν ξέρω ακόμα", είπε. "Έχω ήδη κοιτάξει το Μαγικινητό και δεν έχει πεφταστέρι απόψε. Μόνο ένα την Τρίτη".
Την Τρίτη. Αυτό που χρειάζομαι για να βγάλω σώα και αβλαβής το διαγωνισμό της Τετάρτης.
"Όμως δεν ξέρει τι να το κάνει έτσι κι αλλιώς, ε;"
"Έχουν οδηγίες χρήσης στο πίσω μέρος, που λένε ότι πρέπει να περιμένεις το πεφταστέρι και τι να κάνεις μετά και τέτοια", είπε σκυθρωπά η Μαργαρίτα. "Είναι σε κώδικα οι οδηγίες, αλλά μπορεί να καταφέρει να τον διαβάσει".
Θυμήθηκα τη σειρά από παράξενα συμβολάκια πάνω στο ένα κουπόνι και πήρα λίγο θάρρος. "Η Τρίσα Μάιλς ούτε με λυσάρι μπροστά της δε θα έσπαγε κώδικα!" Δεν ξέρει να κάνει τέτοια πράγματα. Μην ανησυχείς", είπα. "Άσε που οι πιθανότητες να κάνει ευχή ακριβώς τη σωστή στιγμή είναι μάλλον ελάχιστες", πρόσθεσα γεμάτη ελπίδα.
Η Μαργαρίτα κούνησε το κεφάλι. Υπήρχε και κάτι ακόμα, λοιπόν.
"Τι;" τη ρώτησα.
Κούνησε πάλι το κεφάλι. "Τίποτα. Μια χαρά". Προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά πίσω από το χαμόγελο πρόσεξα πόσο αδύναμη είχε αρχίσει να δείχνει. Το πρόσωπο της ήταν λεπτό, σαν ρουφηγμένο. Τα μάτια της είχαν μαύρα στίγματα, τα μαλλιά της ήταν αδυνατισμένα. Είχε αρχίσει να μαραίνεται. Όπως τα πέταλα της μαργαρίτας στο δωμάτιό μου.
"Τι είναι;" επέμεινα.
"Να...απλώς μου μένουν μια-δυο μέρες", είπε.
"Και μετά;"
"Αν δεν έχεις κανείς τις τρείς ευχές σου, η αποστολή δε θα ολοκληρωθεί στην ώρα της. Οπότε εγώ πρέπει να σου ξαναγυρίσω την ευχή".
"Κι αν δεν τα καταφέρεις;" ρώτησα, αλλά ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό. Την απάντηση την ήξερα. Απλώς ήθελα να την ακούσω να μου λέει πως είχα κάνει λάθος. Δεν μου το είπε.
Η Μαργαρίτα με κοίταξε στα μάτια. Για μια στιγμή, νόμιζα πως είδα φόβο μέσα τους-αλλά μάλλον έκανα λάθος. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη Μαργαρίτα να φοβάται. Σκέφτηκα πάλι τη μαργαρίτα στο δωμάτιό μου. Σύντομα θα πέθαινε. Αυτό το ήξερα καλά.
"Δεν γίνεται να μην τα καταφέρω. Δεν έχω άλλη επιλογή", είπε. Και μετά, έβγαλε το Μαγικινητό της και κατάλαβα πως η συζήτηση είχε λήξει. Καλύτερα, δηλαδή.
Όμως όταν κάποια κουμπιά και έγραψε κάποιες σημειώσεις, ένιωσα να φουντώνω από αποφασιστικότητα, σαν να είχα μέσα μου ένα ηφαίστειο που κόχλαζε και ήθελε να εκραγεί. "Μαργαρίτα", είπα ήρεμα. "Θα το πάρουμε πίσω το κουπόνι".
Εκείνη με κοίταξε και χαμογέλασε αμυδρά. "Δουλειά τώρα", είπε.