Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Μεταμόρφωση

*Φιλίπας Pov*

"Στάσου!" Έτρεξα να προλάβω τη Μαργαρίτα στο διάδρομο.

"Τι;" είπε χωρίς να γυρίσει.

"Να", είπα. "Θέλω να πω... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ήταν σχεδόν σαν..." Σαν τι; Τα λόγια μου σκάλωναν. Τι προσπαθούσα να πω; Όποιες σκέψεις κι αν τριγύριζαν στο νου μου δεν έβγαζαν νόημα. Και σίγουρα δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να τις πω φωναχτά!

Η Μαργαρίτα περπατούσε τώρα πιο γρήγορα.

"Όμως δεν είναι δυνατόν", συνέχισα χωρίς να προλάβω να συγκρατηθώ. "Θέλω να πω... να... πώς γίνεται; Δεν το ήξερες, πώς γίνεται να το ήξερες; Δεν είναι δυνατόν".

Η Μαργαρίτα με αγνόησε.

"Ναι, αλλά... γιατί με πέταξες στον τοίχο;" Σκάσε! Σταματά πια! Γελοία γίνεσαι! "Θέλω να πω, δε σου έκανα τίποτα", συνέχισε η φωνή μου, αγνοώντας τις επιταγές του μυαλού μου. "Γιατί το έκανες;"

"Ναι, λες και εμένα δεν με έχουν πετάξει ποτέ", μουρμούρισε η Μαργαρίτα. Το πρόσωπο της είχε αγριέψει, τα μάγουλά της είχαν πυρώσει απ' το θυμό. "Από παράθυρο, ας πούμε!"

"Τι;"

"Τίποτα".

Και ξανάφυγε. Έτρεξα κυριολεκτικά πίσω της να την προλάβω. "Τι είπες; Κάτι είπες για παράθυρο. Σε πέταξε κανείς από παράθυρο;" Κάποιος πρέπει να είχε κάνει κάτι πολύ κακό στη Μαργαρίτα. Γι αυτό ήταν τόσο θυμωμένη.

"Ξεχνά το", είπε.

"Αχ, τι απαίσιο!" επέμεινα. "Εννοώ, δεν είναι καθόλου καλό, Μαργαρίτα. Ποιός θα σου έκανε κάτι τέτοιο; Ποιός θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο απαίσιο;"

Η Μαργαρίτα σταμάτησε να περπατάει για μια στιγμή και με κοίταξε στα μάτια. "Έλα ντε!" είπε θυμωμένα και συνέχισε να βαδίζει κουτσαίνοντας πολύ πιο έντονα αυτή τη φορά.

Την πρόλαβα και την έπιασα από το μπράτσο. Σταματήσαμε και οι δύο.

"Μαργαρίτα, πες μου. Γιατί με έσπρωξες;" ρώτησα.

Η Μαργαρίτα θύμωσε ακόμη περισσότερο.

"Είναι η δουλειά μου, εντάξει;" αγρίεψε. "Ο λόγος που είμαι εδώ".

Η δουλειά της;

"Τι εννοείς;" απόρησα. Δεν ήθελα να την εξοργίσω περισσότερο, αλλά μιλούσε πολύ αινιγματικά.

"Δεν καταλαβαίνω. Πώς είναι δουλειά σου να με σπρώχνεις;"

Γύρισε τα μάτια στο ταβάνι.