Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Συμφιλίωση No2

Και τότε σταμάτησε και έβηξε. "Καλά, εννοώ δε θα πείραζες επίτηδες ούτε κουνούπι", πρόσθεσε.

"Αχ, Μαργαρίτα... Πόσο λυπάμαι που σε πέταξα από το παράθυρο. Δεν είχα ιδέα. Δηλαδή, ποτέ δε θα..."

Η Μαργαρίτα με σταμάτησε. "Το ξέρω", είπα. "Τώρα το συνειδητοποιώ. Και, Φιλίπα, εγώ σου χρωστάω μια συγγνώμη, όχι εσύ, εντάξει;"

"Όχι! Τίποτα δεν μου χρωστάς! Εσύ μου πραγματοποίησες ήδη μια ευχή και μένουν άλλες δύο", είπα. "Δηλαδή, αν μένουν ακόμα..."

"Φυσικά. Και, τέλος πάντων, η δουλειά μου είναι. Δεν έχει να κάνει με..."

Η Μαργαρίτα σταμάτησε σαν να μην μπορούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις να συνεχίσει.

"Δεν έχει να κάνει με τι;" την πίεσα λιγάκι.

"Με... με..." Η Μαργαρίτα κοκκίνισε. Ήταν λες και της είχε κολλήσει η φράση στο στόμα και δεν έβγαινε με τίποτα.

Περίμενα λίγο, προσπαθώντας να την ενθαρρύνω με το βλέμμα.

"Με το ενδιαφέρον!" ξέσπασε. Σχεδόν με θυμό. "Ορίστε, το είπα. Ενδιαφέρομαι. Νοιάζομαι για σένα. Νοιάζομαι για όσα σου συμβαίνουν, εντάξει;"

Για μια στιγμή, η παλιά, εριστική Μαργαρίτα είχε επιστρέψει και αναρωτήθηκα αν θα έμενε έτσι. Αποφάσισα να μην ανοίξω το στόμα μου. Δεν ήθελα να πω κάτι λάθος.

"Ήθελαν να με απαλλάξουν από την υπόθεση", είπε. "Ήθελαν να στείλουν αντικαταστάτη".

"Αλήθεια; Δηλαδή, μπορεί να μη σε ξανάβλεπα ποτέ;"

Η Μαργαρίτα έγνεψε ναι. "Είπαν πως είχα αποτύχει σε κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Δεν ξέρω τι εννοούσαν και δε με νοιάζει. Απλώς ένιωσα κάπως παράξενα όταν μου είπαν ότι θα με έβγαζαν από την υπόθεσή μου. Ήταν λες και μια φωνή μέσα μου τους εκλιπαρούσε να με αφήσουν και δεν έχω ιδέα τι φωνή ήταν αυτή και από πού ερχόταν. Σαν να μιλούσε κάποιος άλλος με τη φωνή του δικού μου μυαλού! Βλακείες!"

"Και τι έγινε;"

"Τους παρακάλεσα να μη με αντικαταστήσουν και είπαν εντάξει".

Ξεφύσηξα με ανακούφιση. "Χαίρομαι", είπα και της χαμογέλασα ντροπαλά.

Χαμογέλασε κι εκείνη. "Κι εγώ. Σκέφτηκα κάμποσο σήμερα". Όσο μιλούσε, τραβούσε αμήχανα τις άκρες της κουβέρτας. "Συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να φύγω χωρίς να σου ζητήσω συγγνώμη που σου φέρθηκα τόσο απαίσια". Έμεινε σιωπηλή για κάμποση ώρα. "Και μάλλον ήθελα να ολοκληρώσω εγώ την αποστολή και να σου πραγματοποιήσω κάποιες ευχές που θα σε κάνουν πιο ευτυχισμένη".