Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Πεφταστέρι

Έφυγα τρέχοντας από το σχολείο με το που μου έδωσε την άδεια η κυρία Χόλντσουορθ. Δε χαιρέτησα κανέναν, ούτε καν τη Λόρεν ή την Μπεθ. Ή τη Μαργαρίτα. Όχι ότι θα το πρόσεχε κιόλας. Κουβέντα δε μου είπε όλη μέρα.

Διέσχισα το προαύλιο πριν προλάβει να βγει κανείς έξω. Όχι, δε θα το άντεχα να ξαναζήσω τα ίδια. Με το που θα έβλεπαν το βαν, όλο και κάτι θα έλεγαν. Το ήξερα.

Προσευχόμουν να έρθει τουλάχιστον η μαμά να με πάρει και όχι ο μπαμπάς. Μια τελευταία φορά. Μόνο αυτό θα άντεχα. Γιατί από αύριο όλα θα ήταν διαφορετικά.

Το βαν είχε φτάσει και περίμενε- και ευτυχώς, μέσα ήταν η μαμά.

"Καλά πέρασες, μωρό μου;" με ρώτησε ως συνήθως. Δεν άντεχα να απαντήσω. Ούτε να μιλήσω δεν άντεχα. Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω;

Οπότε πέταξα ένα "Μμμ" και για καλή μου τύχη εκείνη δε ρώτησε τίποτε άλλο. Άρχισε να λέει για έναν τύπο που είχε έρθει στο μαγαζί και έψαχνε για μια στολή για να φορέσει για να κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα του. Η όποια ήταν θαυμάστρια του Σούπερμαν, οπότε αποφάσισε να ντυθεί Σούπερμαν για να της κάνει πρόταση. Όμως, δεν είχαν στολή στο νούμερο του, γι' αυτό έπρεπε να βρει άλλη λύση. Αλλά δεν άκουσα τι αποφάσισε τελικά, γιατί είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου. Το μόνο που είχα στο νου μου ήταν η πρώτη ευχή που θα έκανα.

~timeskip~

Εννιάμισι. Λιγότερο από δύο ώρες έμεναν. Κι αν με έπαιρνε ο ύπνος; Η Μαργαρίτα δε μου είπε πότε ήταν το επόμενο πεφταστέρι. Αυτό δεν έπρεπε να το χάσω με τίποτα. Δεν ήταν δυνατόν να βγάλω μια ακόμη μέρα σαν τη σημερινή. Η σκέψη και μόνο με κράταγε ξύπνια. Όχι, αποκλείεται να με έπαιρνε ο ύπνος!

Αποφάσισα να κάνω εξάσκηση σε μερικά από τα κόλπα του βιβλίου μου όσο περίμενα να περάσει η ώρα. "Πώς να μαγνιτητίσετε το χέρι σας". Πήρα ένα μολύβι από το πάτωμα και το ακούμπησα στην παλάμη μου και τύλιξα το άλλο χέρι γύρω από τον καρπό μου, όπως έλεγε το βιβλίο. Τέντωσα το ένα δάχτυλο και κρυφά στερέωσα το μολύβι στην παλάμη μου. Από την άλλη μεριά φαινόταν λες και το μολύβι ήταν κολλημένο στην παλάμη μου, μαγνητισμένο. Τέλειο!

Όμως, δεν ήταν το ίδιο τώρα που δεν είχα τη Σάρλοτ να με παρακολουθεί. Πόσο εντυπωσιαζόταν κάθε φορά που έκανα ένα κόλπο. Μάλλον καταλαβαίνω γιατί ο μπαμπάς χαίρεται τόσο πολύ με τη δουλειά του. Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων γεμάτα ενθουσιασμό και θαυμασμό γι' αυτό που κάνεις. Όχι ότι θα έδινα πότε παράσταση μπροστά σε κόσμο. Ποτέ ξανά.