Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Η πιο δημοφιλής της ταξης No2

Η Τρίσα με περίμενε στην άκρη της αυλής. Στην περιοχή της. Για μια στιγμή δίστασα. Ίσως να ήταν κόλπο. Δε νομίζω να ήθελε στ' αλήθεια να κάνει παρέα μου η Τρίσα Μάιλς.

Έλα, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθεις. Έσυρα τα τρεμάμενα πόδια μου, σταματώντας κάθε τρεις και λίγο για να πω γεια σε κάποιο παιδί.

"Σιγά! Θα χαλάσεις το προαύλιο", κορόιδεψε η Τρίσα ένα κορίτσι της Πέμπτης που είχε γυρίσει το κεφάλι να μου πει γεια, αλλά σκόνταψε σε μια πλάκα.

"Στραβομάρα..."

Η Τρίσα με σκούντησε και αναγκάστηκα να γελάσω κι εγώ. Είχα μάθει καλά πια πως όταν η Τρίσα λέει ένα αστείο, πρέπει να γελάσεις. Γιατί αν δε γελάσεις, απλώς θα γίνεις εσύ το αντικείμενο του επόμενου αστείου της - το οποίο μπορεί να είναι ακόμη χειρότερο από το προηγούμενο.

Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι έξυπνο να απαντήσω. Και τότε συνειδητοποίησα πως τα αστεία που έκανε η Τρίσα ήταν πάντα εις βάρος κάποιου άλλου παιδιού, κι εγώ δεν ήθελα να κοροϊδέυω κανέναν. Ειδικά όταν ήξερα καλά πώς ήταν να σε κοροϊδεύουν. Και τώρα όλα τα παιδιά ήταν τόσο γλυκά μαζί μου!

Δεν χρειάστηκε ν' ανησυχώ περισσότερο. Μέσα σε δύο λεπτά, ολόκληρο το πλήθος είχε μαζευτεί γύρω μας. Γύρω μου, δηλαδή.

"Ε, Φιλ, ωραία τα μαλλιά σου σήμερα. Έκανες κάτι διαφορετικό;"

"Φιλ, από πού πήρες τα παπούτσια σου; Θα πω στη μαμά μου να μου πάρει ακριβώς τα ίδια".

"Ε, Φιλ, θες καραμέλα; Έχω φράουλα και βανίλια. Είναι οι αγαπημένες μου, αλλά όλες δικές σου, άμα θες".

"Ε, Φιλ, από ποια πλευρά του κρεβατιού σηκώθηκες σήμερα, για να σηκωθώ κι εγώ αύριο;"

Καλά, το τελευταίο μόνη μου το έβγαλα. Αλλά μέχρι κάτι τέτοιο μπορεί να μου έλεγαν. Ούτε που είχα χρόνο ν' απαντήσω σε όλους, γιατί οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, η μια μετά την άλλη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω στο τέλος ήταν να πατήσω να τα γέλια - και να φάω κάμποσες καραμέλες φράουλα. Ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου!

"Έλα, Φιλ, πάμε να φύγουμε απ' αυτούς". Η Τρίσα με τράβηξε από το μανίκι.

"Μα..." Ήθελα να της πω ότι καλά περνούσα. Αλλά δεν έλεγε να τσακώνεσαι με την Τρίσα Μάιλς. Άσε που ήταν και κάτι άλλο. Με είχε αποκαλέσει Φιλ, όπως και οι υπόλοιποι. Πάντα ήθελα να με φωνάζουν έτσι. Φιλ! Το Φιλ ακουγόταν πιο κουλ- κάτι που ποτέ δεν ήμουν, οπότε δεν είχα πει σε κανέναν ότι δεν ήθελα να με φωνάζουν Φιλίπα. Στα μάτια πολλών ήμουν απλώς βαρετή, συντηρητική Φιλίπα με το ολόκληρο όνομα, σαν καμία γεροντοκόρη.