Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Μεταμόρφωση Νο3

Η Μαργαρίτα ήταν! Μέσα στο δεντρόσπιτό μου. Καλά, τι έκανε εκεί;

Χαμήλωσα λίγο για να μη φαίνομαι και τέντωσα το λαιμό για να βλέπω. Είχε επιτέλους βγάλει εκείνο το πουλόβερ. Τώρα φόρουσε μια όμορφη λευκή μπλούζα. Σαν φτιαγμένη από πούπουλα έμοιαζε. Φαινόταν περίεργη χωρίς το πουλόβερ της. Οι ωμοπλάτες της ήταν μητέρες, σαν να είχε δυο καμπούρες στην πλάτη. Και σ' όλο της το σώμα έλαμπε ένα φως. Τι να ήταν;

Η Μαργαρίτα τεντώθηκε και φαινόταν να μονολογεί κάτι. Δεν άκουγα τι έλεγε, αλλά όσο μιλούσε, συνέβη το πιο απίστευτο πράγμα. Η λάμψη άρχισε να πολλαπλασιάζεται μέσα από τα ρούχα της, να πλημμυρίζει το σώμα της. Και ύστερα κάτι ακόμα πιο απίστευτο συνέβη. Κάτι είχε αρχίσει να φυτρώσει στις μυτερές ωμοπλάτες της.

Φτερά! Λεπτεπίλεπτα σαν το πιο φίνο μετάξι. Μέσα χόρευαν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και οι άκρες τους ήταν πούπουλα ροζ και μοβ και τιρκουάζ.

Έμεινα να κοιτάζω εκστασιασμένη, ξεχνώντας πως ο κόσμος υπήρχε γύρω μου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: Είναι αλήθεια. Η Μαργαρίτα είναι η νεράιδα μου!

Και τότε εκείνη γύρισε το κεφάλι.

"ΕΣΥ!" αναφώνησε όταν με είδε. "Τι κάνεις εσύ εδώ;"

Έτρεξε στην άλλη άκρη του δεντρόσπιτου, σταυρώνοντας τα χέρια τα χέρια και σουφρώνοντας τα χείλια οργισμένη. Δεν της ταίριαζε καθόλου αυτή η γκριμάτσα, όχι όπως στο σχολείο. Γιατί είναι δύσκολο να δείχνεις σκληρός όταν φοράς ένα κοστούμι με πούπουλα που αστράφτουν, την ίδια ώρα που στην πλάτη σου φυτρώνουν τα πιο όμορφα φτερά του κόσμου.

"Είσαι νεράιδα", είπα και της χαμογέλασα. "Είσαι η νεράιδα μου".

"Δεν είμαι νεράιδα σου!" ξέσπασε. "Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό!"

"Μα... εγώ νόμιζα..."

"Ναι, ξέρω τι νόμιζες", αρπάχτηκε πάλι η Μαργαρίτα. "Νόμιζες πως θα μ' έπαιρνες και θα γινόμουν δική σου και θα σε ακολουθούσα παντού και θα έκανα ό,τι ήθελες. Νόμιζες πως θα είχε πλάκα να έχεις μια δική σου νεράιδα όποτε τη θες και πως η ζωή σου θα γινόταν ξεχωριστή, έτσι;"

Δεν ήξερα τι να πω. Είχε δίκιο. Πράγματι έτσι πίστευα, ότι θα ήταν η νεράιδα μου κι ότι θα έκανε ξεχωριστή τη ζωή μου. Τόσο κακό ήταν αυτό πια;

"Καλά το κατάλαβα", είπε. "Το καλό που σου θέλω όμως, να μ' ακούσεις".

"Σ' ακούω", είπα ψιθυριστά. Ο λαιμός μου πονούσε. Μα γιατί ήταν τόσο κακιά;

"Αυτή είναι η δουλειά μου, εντάξει; Μια δουλειά όπως όλες. Θα είμαι εδώ μέχρι να ολοκληρώσω την αποστολή μου - και σκοπεύω να την τελειώσω σε χρόνο μηδέν, γιατί δεν έχω καμία όρεξη να μείνω παραπάνω εδώ πέρα. Το 'πιασες;"

Έγνεψα ναι. Φυσικά και δεν είχα πιάσει τίποτα, όμως. Καλά, τι πήγαινε να πει "ήταν η δουλειά της"; Τι ήταν πάλι αυτή η αποστολή; Δεν τολμούσα να ρωτήσω. Δεν άντεχα να μου φερθεί ακόμα πιο άσχημα.

"Και όσο κρατάει η αποστολή, θα μείνω εδώ. Υπάρχει πρόβλημα;"

Έκανα όχι. Δεν ήταν κι άσχημο αυτό. Μπορεί να μην ήταν η νεράιδα μου, αλλά θα έμενε στο δεντρόσπιτό μου. Θα ήταν εδώ για όσο καιρό θα κρατούσε η "αποστολή" της - ό,τι κι αν σήμαινε αυτό. Μια αληθινή νεράιδα θα ζούσε στον κήπο μου!

"Κανένα πρόβλημα", είπα, προσπαθώντας να μη χαμογελάσω.

"Ωραία. Χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε", είπε.

"Να ανέβω πάνω τότε;" ρώτησα.

Η Μαργαρίτα σήκωσε τους ώμους. "Και δεν ανεβαίνεις;"

Ανέβηκα τα υπόλοιπα σκαλιά και χώθηκα στην καταπακτή. Η Μαργαρίτα έδειξε το φάκελο που εξείχε από το πουλόβερ μου.

"Δεν τον άνοιξες ακόμα;" ρώτησε.

Έγνεψα αρνητικά. "Γι' αυτό ήρθα στο δεντρόσπιτο. Ήθελα να τον ανοίξω εδώ". Έβγαλα το φάκελο και τον ακούμπησα στο στο πάτωμα ανάμεσά μας.

"Ωραία, άνοιξέ τον λοιπόν", είπε η Μαργαρίτα. Το ξέρω πως μπορεί απλώς να το φαντάστηκα, αλλά μου φάνηκε κάπως ανήσυχη εκείνη τη στιγμή. Η φωνή της έσπασε λίγο όταν πρόσθεσε: "Άνοιξε το φάκελο για ν' αρχίσει η αποστολή".