Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Η μέρα της αναχώρησης Νο2

Της είπα για τη μαργαρίτα που είχα βρει, πώς είχα πειστεί πως ήταν νεράιδα και τι έκανα τα μεσάνυχτα και πώς ένιωθα σήμερα το πρωί που συνειδητοποίησα ότι την είχα πετάξει.

Όταν τελείωσα, η Σάρλοτ έμεινε να με κοιτάζει. Και μετά πάτησε τα γέλια.

"Τι;" απόρησα, προσπαθώντας να χαμογελάσω. Μου 'χε ξεφύγει κάτι; Πού έβλεπε το αστείο;

"Αχ, καλά! Τι πλάκα που έχεις!" είπε η Σάρλοτ. "Δε φαντάζεσαι πόσο θα μου λείψεις!"

"Δεν κάνω πλάκα. Τίποτα δεν είπα για αστείο. Σάρλοτ, αλήθεια λέω. Είναι τραγικό!"

Η Σάρλοτ με κοίταξε καλά καλά στα μάτια και μετά ξαναγέλασε.

"Έλα τώρα, Φιλίπα, το ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι λογικό, δεν εξηγείτε επιστημονικά. Είναι απ' αυτά που επινοούσαμε πριν από χρόνια. Κάνεις δεν πιστεύει στις νεράιδες πια! Δε θυμάσαι τότε που μάθαμε για τον Άγιο Βασίλη;"

*flashback*

Το θυμόμουν, και πολύ καλά μάλιστα, αν και είχαν περάσει πέντε χρόνια. Η Σάρλοτ μου είχε πει πως είχε δει τον μπαμπά της να φοράει τα ρούχα του Αϊ Βασίλη μες στη νύχτα. Πήγε και του μίλησε κι εκείνος ομολόγησε. Μετά μκυ το είπε και πήγα να το διασταυρώσω και με τους δικούς μου γονείς. Ίσως μόνο στο δικό της σπίτι να μην είχε πάει ο Αϊ Βασιλης εκείνη τη χρονιά. Ίσως να υπήρχε ακόμα στ' αλήθεια στο δικό μας σπίτι.

Ο μπαμπάς προσπάθησε να τα μπαλώσει, χρησιμοποιώντας εξωφρενικά επιχειρήματα. "Την αλήθεια πες μου", επέμεινα. Και μου την είπε.

Εκείνη τη νύχτα, η Σάρλοτ κι εγώ καθίσαμε στο δεντρόσπιτο σοκαρισμένες και θολωμένες. "Πρώτα η νεράιδα που παίρνει τα πρώτα δόντια, μετά αυτό", είχε πει η Σάρλοτ. Δεν ήταν ούτε βδομάδα που είχα πιάσει τη μαμά μου να αφήνει λεφτά κάτω από το μαξιλάρι, εκεί που είχα βάλει το πρώτο μου δοντάκι για να το βρει η νεράιδα. Αυτό ήταν και το πρώτο αληθινό ψυχικό μου τραύμα και με τη Σάρλοτ το είχαμε περάσει μαζί.

*end of flashback*

Τώρα την κοιτούσα κι εγώ στα μάτια. Και όλη η σιγουριά που είχα για τη μαργαρίτα-νεράιδα άρχισε να εξαφανίζεται. Για να λέμε την αλήθεια, όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ ντρεπόμουν. Καλά, ποσών χρόνων ήμουν; Πώς μου 'χε έρθει τέτοιο πράγμα; Η Σάρλοτ είχε δίκιο. Η μαργαρίτα ήταν μια σκέτη μαργαρίτα. Δεν υπάρχουν νεράιδες! Απλώς ήθελα να πείσω τον εαυτό μου πως κάτι μαγικό θα μπορούσε να συμβεί για να μη σκέφτομαι όσα με στεναχωρούσαν εκείνο τον καιρό.