Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Δεντρόσπιτο Νο4

Αγαπητοί readers σας ανακοινώνω οτι  τα επόμενα πάρτς θα είναι μεγαλύτερα από τα προηγούμενα😜
Enjoy more reading😘

*back to the story*

Ένα πράγμα πρέπει, ωστόσο, να ξεκαθαρίσω πριν συνεχίσω, ειδικά αν είστε σαν τη Σάρλοτ και χρησιμοποιείτε τη λογική για να ερμηνεύσετε τα πάντα.

Ούτε κι εγώ πιστεύω στις νεράιδες.
Ή τουλάχιστον, κάποτε. Θέλω να πω, κοιτάξτε, είμαι εντεκάμισι χρόνων, όχι κανένα μωρό. Τελειώνω το δημοτικό. Σε λίγο θα πάω γυμνάσιο. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύω στις νεράιδες!

Κι αν κάποιος με ρωτούσε την περασμένη βδομάδα, θα του έλεγα πως φυσικά και δεν πιστεύω.
Μάλλον.

Με τίποτα δε θα πίστευα πως μπορεί να κατοικεί μια νεράιδα στον κήπο μου!

Όμως, κάτι μέσα μου μου έλεγε πως ήταν αλήθεια. Και καλά θα κάνετε να με πιστέψετε, εντάξει;

*time skip*

Κοίταξα τη Σάρλοτ να δω αν είχε καταφέρει να μαντέψει τις σκέψεις μου. Η γλώσσα της εξείχε λίγο από το στόμα της, τόσο συγκεντρομένη καθώς ήταν στην αλυσίδα από μαργαρίτες που έφτιαχνε.

"Πάω να πάρω κάτι απ' το δεντρόσπιτο", είπα. Η Σάρλοτ έγνεψε εντάξει, χωρίς να με κοιτάξει.

Έκλεισα απαλά τη μαργαρίτα στη χούφτα μου, ανέβηκα τη σκάλα και έψαξα να βρω κάτι για να τη βάλω μέσα. Το βρήκα ανάμεσα σε σκόρπια περιοδικά: ένα μικρό μακρόστενο τενεκεδένιο κουτί, με μια οξιά ζωγραφισμένη στο καπάκι. Μου το είχε κάνει δώρο η μαμά μου πέρσι στις διακοπές.

Ήθελα να βάλω εκεί μέσα κάτι ξεχωριστό. Και τώρα το είχα βρει.

Πήρα λίγα ξερόχορτα που βρήκα στο πάτωμα και τα έβαλα στο κουτί. Το ξέρω πως ακούγεται γελοίο, αλλά ήθελα να φτιάξω έναν άνετο χώρο για τη ναιράδα. Ύστερα ακούμπησα τη μαργαρίτα στο κουτί και το κουτί στο περβάζι. "Τα λέμε σε λίγο", ψιθύρισα στο κουτί. Ένιωθα κάπως χαζή. Μετά κατέβηκα στη Σάρλοτ.

"Έτοιμο!" είπε, τινάζοντας τα χορταράκια από τα ρούχα της καθώς σηκωνόταν. Βρήκα αμέσως μια άλλη μαργαρίτα και τελείωσα κι εγώ την αλυσίδα μου.

" Είναι για σένα", είπε η Σάρλοτ και μου έδωσε την αλυσίδα από μαργαρίτες.

" Κι αυτή για σένα", είπα και της έδωσα τη δική μου.

Η Σάρλοτ μού χαμογέλασε. "Να τις κρατήσουμε για πάντα, εντάξει;" είπε.

"Για πάντα!"