Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Απόφαση

Κάποιος φώναζε από το έδαφος. Γύρισα πλευρό πάνω στο σύννεφό μου και τράβηξα μια ακρούλα του για να σκέπασω το πρόσωπό μου. Οι φωνές.λ συνεχίστηκαν. Το σύννεφο διαλύθηκε. Κι εγώ βρέθηκα να πέφτω, να πέφτω όλο και πιο γρήγορα... μπαμ!

Προσγειώθηκα στο κρεβάτι μου. Άνοιξα τα μάτια, τα έτριψα μαι προσπάθησα να καταλάβω πού βρισκόμουν. Όχι, δεν ήμουν πάνω σε σύννεφο. Στο συνηθισμένο μου δωμάτιο ήμουν.

Η μαμά με φώναζε. Η φωνή της είχε τρυπώσει στο υποσυνείδητό μου και είχε αναγκάσει τα μάτια μου να ανοίξουν. Μα τι με ήθελε μες στα μαύρα μεσάνυχτα; Και γιατί είχε φως γύρω;

Κοίταξα το ξυπνητήρι στο κομοδίνο. Ήταν κοντά οχτώμισι. Είχα παρακοιμηθεί.

"Φιλίπα, ξύπνησες, μωρό μου;" Η φωνή της μαμάς ερχόταν έξω απ' το δωμάτιο.

Το πρόσωπό της πρόβαλε στην πόρτα. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και τα μάγουλά της γεμάτα σημάδια από το μαξιλάρι. "Αγάπη μου, θα αργήσεις στο σχολείο", είπε με βραχνή, αγουροξυπνημένη φωνή. "Συγγνώμη που παρακοιμηθήκαμε".

Μα φυσικά και είχαν παρακοιμηθεί. Δεν έκαναν άλλη δουλειά. Και θα συνέχιζαν να κοιμούνται αν δεν είχαν εμένα να τους ξυπνάω!

"Δεν άκουσα το ξυπνητήρι",  είπα με κόπο. "Κατεβαίνω σ' ένα λεπτό".

"Θα σου φτιάξω μούσλι", απάντησε η μαμά. "Άντε, κάνε γρήγορα".

Ε, αυτό κι αν ήταν ανήκουστο! Όχι το μούσλι, αλλά το ότι η μαμά μού έφτιαχνε πρωινό.

*timeskip*

Ο μπαμπάς οδηγούσε σαν τρελός, είχε ξεπεράσει τελείως το όριο ταχύτητας περνώντας μάλιστα κάμποσες φορές με πορτοκαλί.

"Μπαμπά, δεν έγινε και τίποτα αν αργήσω πέντε λεπτά", είπα τρυφερά, ελπίζοντας πως θα καταλάβαινε ότι αυτό που ήθελα ήταν να κόψει ταχύτητα και να προσέχει για να φτάσω ζωντανή στο σχολείο.

"Μην ανησυχείς", είπε και με κοίταξε. Αχ, γιατί το κάνει αυτό; Ο μπαμπάς δεν μπορεί να οδηγεί χωρίς μιλάει στον άλλον όλη την ώρα. Και όταν σου μιλάει, δεν μπορεί να μη σε κοιτάει. Που σημαίνει ότι αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ επικίνδυνος όταν βρίσκεσαι σε αυτοκίνητο. Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι.

Πρόσεχε! Του φώναξα από μέσα μου.

"Στην ώρα μας θα φτάσουμε", είπε. "Μη φτάσουμε τελευταίοι και σε κοιτάζουν όλοι, ε;"

Παραλίγο να γελάσω. Τι; Ο μπαμπάς στεναχωριόταν μήπως είμαι σαν τη μύγα μες στο γάλα με τους συμμαθητές μου; Καλά, του διέφυγε πως κάτι τέτοιο ήταν το πλέον σίγουρο, αφού είχα δυο γονείς ντυμένους χίπηδες με ένα βαν κίτρινο που είχε μια κόρνα από τσίρκο;