Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Ο κύκλος της ζωής No2

Κάθισα στο δωμάτιό μου με τα βιβλία του σχολείου ολόγυρα. Αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Σε τίποτα δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Σκέφτηκα να γράψω στη Σάρλοτ, αλλά ούτε αυτό μου έκανε όρεξη-ειδικά μετά το τελευταίο της γράμμα. Οι ζωές μας έμοιαζαν πια με δυο σιδηροδρομικές ράγες που ενώ κάποτε πήγαιναν δίπλα δίπλα, τώρα απομακρύνονταν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.

Πήρα το Εγχειρίδιο του Μάγου και το άνοιξα στο τελευταίο κόλπο. "Πώς να ανυψωθείτε". Άρχισα να διαβάζω. "Το πιο σημαντικό σ' αυτό το εντυπωσιακό κόλπο είναι η σωστή οπτική γωνία. Σταθείτε ακριβώς μπροστά στο κοινό σας, σηκώστε αργά τα χέρια στο πλάι και θα εντυπωσιάσετε τους πάντες, καθώς θα δημιουργήσετε την εντύπωση πως έχετε ανυψωθεί από το έδαφος".

Παράτησα το βιβλίο στο πάτωμα. Τι νόημα είχε άλλωστε; Μια ψευδαίσθηση ήταν έτσι κι αλλιώς το όλο πράγμα. Το να αλλάξω τη ζωή μου και να γίνω στ' αλήθεια ευτυχισμένη και δημοφιλής, μια ψευδαίσθηση ήταν. Το να φαντάζομαι πως οι γονείς μου ήταν καλύτεροι από πριν, κι αυτό ψευδαίσθηση ήταν.

Μόλις μου είχαν ανακοινώσει ότι δε θα έρχονταν καν στο διαγωνισμό αύριο βράδυ. Ο μπαμπάς θα έπαιζε σκουός με το αφεντικό του, έτσι για αλλαγή. Και η μαμά είχε να βγει με τους συναδέλφους της απ' τη δουλειά. Πόσο χάρηκα που έμαθα ποιες είναι οι προτεραιότητες τους, δε λέγεται. Όχι ότι θα ήθελα να 'ρθουν κιόλας. Όσο λιγότεροι άνθρωποι θα μ' έβλεπαν να στέκομαι μουγκή, αβοήθητη και τρομοκρατημένη στη σκηνή μπροστά σ'όλο το σχολείο, τόσο το καλύτερο.

Κοίταξα ένα γύρο το δωμάτιό μου, ψάχνοντας ένα μέρος να κρυφτώ για πάντα. Το βλέμμα μου έπεσε στην αυγοθήκη με τη μαργαρίτα. Πάνω απ' τα μισά της πέταλα είχαν πέσει πια. Όσο νερό κι αν έβαζα, δεν έκανα τίποτα, γιατί οι μέρες της ήταν μετρημένες-όπως και της Μαργαρίτας-και δεν γινόταν τίποτα πια, για καμιά απ' τις δυο τους.

~timeskip~

Το βράδυ της Τετάρτης έφτασε πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι περίμενα. Αχ, γιατί να μη φύγω το μεσημέρι απ' το σχολείο και να μην ξαναγυρίσω το βράδυ; Γιατί στο καλό ξαναήρθα; Τι ήθελα εγώ εδώ; Πόσο ηλίθια είμαι, τέλος πάντων;

Το γεγονός ότι στεκόμουν και περίμενα ν' αρχίσει ο διαγωνισμός ταλέντων-και να τελειώσει η ζωή μου όπως την ήξερα-ήταν ακόμη μια απόδειξη του ότι όσο κι αν προσποιούμουν πως όλα συνέβαιναν εξαιτίας των ευχών, τίποτα δεν είχε αλλάξει στ' αλήθεια. Γιατί εγώ δεν είχα αλλάξει. Ήμουν ακόμα ο ίδιος άνθρωπος, που έκανε πάντα ό,τι του έλεγαν, υπάκουγε τους κανόνες, δεν ήθελε να απογοητεύσει τους άλλους και ένιωθε πως το σωστό ήταν να βρίσκεται εδώ μόνο επειδή είχε βάλει το όνομά του σε μια ηλίθια λίστα διαγωνιζόμενων.