Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Η χαμένη ευχή

Είχε φύγει πια η Τρίσα όταν πρόσεξα το φάκελο που με περίμενε στο διάδρομο. Έγραφε πάνω το όνομά μου και τον άνοιξα με λαχτάρα.

Αγαπημένη μου Φιλίπα.

Σ'ευχαριστώ! Αχ, πόσο χάρηκα που πήρα την κάρτα σου. Αλήθεια μ' έκανες και γέλασα τόσο πολύ! Ακόμη και τώρα, και από τόσο μακριά, καταφέρνεις και με κάνεις να γελάω. Χάρηκα πολύ που θυμόσουν ότι μιλούσαμε για νεράιδες και πόση πλάκα κάναμε. Ε, λοιπόν, εσύ πρέπει να γίνεις κωμικός και να βγεις στη σκηνή!

Δεν άντεχα να διαβάσω παρακάτω. Δεν με είχε πιστέψει τελικά για τη Μαργαρίτα. Το 'ξερα πως δε θα με πίστευε. Γιατί, εγώ θα την πίστευα αν μου είχε πει εκείνη τα ίδια; Μπορεί και όχι. Ξαφνικά ένιωθα πως εγώ και η Σάρλοτ δε γνωριζόμασταν και τόσο καλά τελικά. Άσε που αυτό το σχόλιο περί σκηνής μου θύμισε πως δεν της είχα πει ακόμα για το διαγωνισμό ταλέντων. Εμείς λέγαμε τα πάντα η μια στην άλλη. Και τώρα ήταν μια ξένη. Πώς είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα;

~timeskip~

Κόντευα να φτάσω στα μισά του κήπου όταν άκουσα κάτι από πίσω μου.

"Πσσστ! Πσσσσσστ!"

Κοίταξα γύρω μου. Τι να ήταν; Από πού ερχόταν; Σαν φίδι ακούστηκε!

"Φιλίπα! Εγώ είμαι, η Μαργαρίτα!"

Κοίταξα στο δεντρόσπιτο. Είδα το κεφάλι της στο παράθυρο. Είχε βγει για να ελέγξει αν την έβλεπε κανείς.

"Έρχομαι!" Ανέβηκα γρήγορα τη σκάλα. "Αχ, Μαργαρίτα, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!" Τα λόγια ξεχύθηκαν ποτάμι από το στόμα μου. "Πόσο άδικα σου φέρθηκα! Εσύ μου ζήτησες συγγνώμη για όσα μου έκανες κι εγώ σου θύμωσα. Το ξέρω πως είχες καλή πρόσθεση και αλήθεια θέλω να είμαστε φίλες και να..."

"Δεν έχουμε χρόνο γι' αυτά τώρα!"

"Α". Ένιωσα λες και μου είχε τραβήξει μια βαλβίδα και ξεφούσκωσα απότομα. "Νόμιζα πως ήθελες να ξαναγίνουμε φίλες. Μάλλον έκανα πάλι λάθος".

Γύρισα να πάω προς τη σκάλα.

Η Μαργαρίτα με άρπαξε από το μπράτσο. "Στάσου!"

"Συγγνώμη που σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Δε θα ξαναγίνει".

"Όχι! Λάθος κάνεις! Εννοώ, δίκιο έχεις!"

Έμεινα να την κοιτάζω. "Αποφάσισε".

"Θέλω να είμαστε φίλες. Αλήθεια σου λέω, θέλω!"

"Αλήθεια;" Γύρισα πάλι πίσω. Χαμογελούσε. Ή τουλάχιστον τα χείλια της είχαν το σχήμα χαμόγελου, σαν να ήθελε να πιστέψω πως χαμογελούσε. Τα μάτια της, όμως, έδειχναν εντελώς το αντίθετο. Ήταν σκληρά.