Κάποιος φώναζε από το έδαφος. Γύρισα πλευρό πάνω στο σύννεφό μου και τράβηξα μια ακρούλα του για να σκέπασω το πρόσωπό μου. Οι φωνές.λ συνεχίστηκαν. Το σύννεφο διαλύθηκε. Κι εγώ βρέθηκα να πέφτω, να πέφτω όλο και πιο γρήγορα... μπαμ!
Προσγειώθηκα στο κρεβάτι μου. Άνοιξα τα μάτια, τα έτριψα μαι προσπάθησα να καταλάβω πού βρισκόμουν. Όχι, δεν ήμουν πάνω σε σύννεφο. Στο συνηθισμένο μου δωμάτιο ήμουν.
Η μαμά με φώναζε. Η φωνή της είχε τρυπώσει στο υποσυνείδητό μου και είχε αναγκάσει τα μάτια μου να ανοίξουν. Μα τι με ήθελε μες στα μαύρα μεσάνυχτα; Και γιατί είχε φως γύρω;
Κοίταξα το ξυπνητήρι στο κομοδίνο. Ήταν κοντά οχτώμισι. Είχα παρακοιμηθεί.
"Φιλίπα, ξύπνησες, μωρό μου;" Η φωνή της μαμάς ερχόταν έξω απ' το δωμάτιο.
Το πρόσωπό της πρόβαλε στην πόρτα. Τα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και τα μάγουλά της γεμάτα σημάδια από το μαξιλάρι. "Αγάπη μου, θα αργήσεις στο σχολείο", είπε με βραχνή, αγουροξυπνημένη φωνή. "Συγγνώμη που παρακοιμηθήκαμε".
Μα φυσικά και είχαν παρακοιμηθεί. Δεν έκαναν άλλη δουλειά. Και θα συνέχιζαν να κοιμούνται αν δεν είχαν εμένα να τους ξυπνάω!
"Δεν άκουσα το ξυπνητήρι", είπα με κόπο. "Κατεβαίνω σ' ένα λεπτό".
"Θα σου φτιάξω μούσλι", απάντησε η μαμά. "Άντε, κάνε γρήγορα".
Ε, αυτό κι αν ήταν ανήκουστο! Όχι το μούσλι, αλλά το ότι η μαμά μού έφτιαχνε πρωινό.
*timeskip*
Ο μπαμπάς οδηγούσε σαν τρελός, είχε ξεπεράσει τελείως το όριο ταχύτητας περνώντας μάλιστα κάμποσες φορές με πορτοκαλί.
"Μπαμπά, δεν έγινε και τίποτα αν αργήσω πέντε λεπτά", είπα τρυφερά, ελπίζοντας πως θα καταλάβαινε ότι αυτό που ήθελα ήταν να κόψει ταχύτητα και να προσέχει για να φτάσω ζωντανή στο σχολείο.
"Μην ανησυχείς", είπε και με κοίταξε. Αχ, γιατί το κάνει αυτό; Ο μπαμπάς δεν μπορεί να οδηγεί χωρίς μιλάει στον άλλον όλη την ώρα. Και όταν σου μιλάει, δεν μπορεί να μη σε κοιτάει. Που σημαίνει ότι αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ επικίνδυνος όταν βρίσκεσαι σε αυτοκίνητο. Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι.
Πρόσεχε! Του φώναξα από μέσα μου.
"Στην ώρα μας θα φτάσουμε", είπε. "Μη φτάσουμε τελευταίοι και σε κοιτάζουν όλοι, ε;"
Παραλίγο να γελάσω. Τι; Ο μπαμπάς στεναχωριόταν μήπως είμαι σαν τη μύγα μες στο γάλα με τους συμμαθητές μου; Καλά, του διέφυγε πως κάτι τέτοιο ήταν το πλέον σίγουρο, αφού είχα δυο γονείς ντυμένους χίπηδες με ένα βαν κίτρινο που είχε μια κόρνα από τσίρκο;
Όμως, ποτέ δεν έλεγαν τίποτα. Και μόνο που φανταζόμουν το πρόσωπό του - ή της μαμάς - να ζαρώνει αν άκουγε τέτοιο πράγμα από το στόμα μου... Τέλος πάντων. Δεν ήταν και τόσο τραγικό το βαν. Αν έκλεινες τα μάτια σου. Και τα αυτιά σου.
Φτάσαμε στο σχολείο λίγο αφότου είχε χτυπήσει το κουδούνι. Δεν είχα προλάβει τις παρουσίες. Βγήκα από το βαν και πάνω που ήμουν έτοιμη να κλείσω την πόρτα και να χαιρετήσω τον μπαμπά, τον είδα να σβήνει τη μηχανή.
"Γιατί την έσβησες;" ρώτησα.
"Δε θέλω να βρεις τον μπελά σου. Θα έρθω να μιλήσω στη δασκάλα σου. Θα της πω πως εγώ έφταιγα".
"Μα δεν φταις εσύ!" τσίριξα έντρομη. Καλά, σοβαρά θα ερχόταν να μιλήσει στη δασκάλα μου μπροστά σ' όλη την τάξη;
"Εγώ έφταιγα, αγάπη μου. Εγώ και η μαμά σου είμαστε υπεύθυνοι για σένα. Δεν έπρεπε να μας πάρει ο ύπνος. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ώρα που θα πας στο σχολείο. Γονείς σου είμαστε!"
"Μα, μπαμπά..."
Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. "Δεν έχει μα και μου. Πάμε". Έκλεισε την πόρτα, κλείδωσε το βαν και ήρθε πλάι μου. Ε, τότε πρόσεξα και το πιο τραγικό απ' όλα.
Ο μπαμπάς φορούσε πιτζάμες!
"Μπαμπά! Δε γίνεται να μπεις έτσι μέσα!"
"Γιατί; Δεν πειράζει", είπε και κούνησε το χέρι λες και θα μου έδιωχνε την ντροπή. "Δε θα καταλάβει κανείς ότι είναι πιτζάμες. Αφού μοιάζουν με αυτά τα μοντέρνα παντελόνια που φοράνε τα παιδιά σήμερα, έτσι δεν είναι;"
Ο μπαμπάς είχε άδικο για πολλούς λόγους. Από πού να ξεκινήσω, δηλαδή. Οπότε δεν είπα τίποτα. Απλώς έλπιζα πως θα κατάφερνα να σκεφτώ κάτι πριν μπούμε στο κτίριο. Δεν μπορεί να ερχόταν μαζί μου, έτσι; Δεν ήταν δυνατόν. Όχι, ακόμη κι ο μπαμπάς μου δε θα το παρατραβούσε τόσο.
*timeskip*
"Όπως σας είπα, λοιπόν, δεν έφταιγε η Φιλίπα που άργησε και δεν θα ξαναγίνει". Ο μπαμπάς χαμογέλασε πλατιά στην κυρία Χόλντσουορθ, αγνοώντας παντελώς ότι όλη η τάξη τον παρατηρούσε. Μερικοί μαθητές τον κοίταζαν σοκαρισμένοι. Άλλοι ψιθύριζαν διάφορα. Μάλιστα άκουσα έναν να λέει: "Μη μου πεις ότι είναι πιτζάμες αυτό που φοράει". Την απάντηση δεν την άκουσα. Δεν ήθελα με τίποτα. Αυτό που ήθελα πάνω απ' όλα εκείνη τη στιγμή ήταν να χωθώ κάτω από το θρανίο και να μεταφερθώ σε ένα άλλο σύμπαν. Ένα σύμπαν που να μην έχει γονείς.
Ή αν έχει, να είναι φυσιολογικοί!
Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο. Με όλα εκείνα τα βλέμματα στραμμένα πάνω στον μπαμπά και με όλα εκείνα τα κρυφά κοροϊδευτικά γελάκια, μου ήρθε ξαφνικά μια ανάμνηση. Η χειρότερή μου ανάμνηση.
Όχι! Αυτό θα το έβγαζα απ' το κεφάλι μου. Πότε δεν ήθελα να το ξανασκεφτώ.
Τράβηξα ξανά το μυαλό μου στο παρόν - που ήταν ελάχιστα καλύτερο από την ανάμνηση. Ο μπαμπάς γύρισε προς το μέρος μου και μου έκλεισε το μάτι την ώρα που έφευγε. "Τα λέμε το βράδυ, κολοκυθάκι μου", είπε.
Δεν άντεχα να απαντήσω. Το πρόσωπό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί, τόσο είχε πυρώσει. Καλά, σοβαρά το είχε μόλις κάνει αυτό το πράγμα; Σοβαρά; Είχε μπει στην τάξη μου, μπροστά σ' όλους τους συμμαθητές μου, με τις πιτζάμες, είχε μιλήσει στη δασκάλα μου και με είχε φωνάξει και κολοκυθάκι μου την ώρα που έφευγε;