Weer was hoofdpijn hetgene dat me wekte. Het gevoel bonkte door mijn kop als luide muziek op een festival en ik duwde mijn handen tegen de zijkant van mijn schedel. Ik trok mijn benen op waarna ik me pas besefte dat er een laken over me lag. Voorzichtig opende ik mijn ogen en liet deze wennen aan het weinige licht in de ruimte waar ik nu was. Het leek op een kamer uit een verlaten gebouw. Ik lag op een bed met een vers, rood dekbed. Het frame was een donker hout dat overeen kwam met een brede kast die enkele meters tegenover tegen een muur stond. Het was al zwaar afgesleten en meerdere handgrepen misten. Rood behangpapier hing van de muren af, wat glad beton onthulde en dichtgetimmerde ramen lieten geen licht binnen. De enige lichtbron in de ruimte was een kristalle luchter die boven het bed hing. Hij hing scheef, alsof hij elke seconde tegen de grond kon vallen. Er was een deur rechts van me in hetzelfde hout, maar er zat geen klink op aan deze kant. Het was er koud en droog, maar dat was niet de reden waarom ik hier niet graag was. Ik wilde hier niet zijn omdat ik niet eens wist hoe ik hier was geraakt.
Ik haalde het deken van mijn benen af waarna ik me besefte dat ik geen broek meer aanhad. Er zat een witte pleister op mijn rechterzij en mijn onderbroek was doorlopen met bloed op die plek. Zacht zette ik mijn hand over de witte stof die met medische tape was vastgeplakt en alsof het een magische knop was, herinnerde ik me terug hoe ik hier was geraakt. Ik haal mijn benen volledig van onder het laken uit en draaide ze naar de kant van het bed, maar mijn heup belette deze beweging fel. Het deed werkelijk zoveel pijn dat ik bijna buiten adem geraakte. "Dat zou ik niet doen, schat," hoorde ik plots in de ruimte en ik draaide mijn blik wild door de ruimte. Mijn ogen stopte op Nino, die ik een houten stoel in een hoek zat. "Fuck off," blafte ik naar hem en probeer mijn armen te gebruiken om me dichter bij de bedrand te brengen, maar ik heb bijna geen spierkracht. Ik hoorde hem grinniken, waarna ik hem een dodelijke blik werp. Ik had geen angst van hem, iets in me liet dat niet toe.
"Als je nog wilt leven zou ik me maar snel terug in dat bed leggen, Jane," zei hij en stond op waarna hij traag naar me toe kwam. Ik bleef zitten, te koppig om naar hem te luisteren. Hij buigde voor me neer en liet zijn handen op mijn bovenbenen rusten, iets waarvoor ik zijn vingers wilde afrukken. "Schat, je weet dat ik genoeg kracht heb om je daar door dat raam te gooien van de 5de verdieping," zei hij met een grillig geamuseerde expressie. Traag zette ik me terug verder op de matras en draaide mijn benen onder het deken om mijn huid te bedekken. "Waarom doe je dit zelfs?" Vroeg ik terwijl hij met zijn rug naar me gekeerd stond. Hij draaide enkel zijn hoofd naar me waar weer die gezichtsexpressie op zat. "Wat? Jou hier vasthouden, Max beroven van zijn dierbaarste bezitting of een poging doen om een station te laten exploderen?" Vroeg hij en mijn mond viel open.
Hij was het, hij heeft het gedaan. En ik geloofde dat Max in staat was om zo'n daad te doen, ik heb hem afgeblokt voor niets. Ik voelde me schuldig, en alsof met dat gevoel mijn sterke barrière in mijn hoofd gebroken was kwamen er nu ook meer gevoelens vrij, met voorname angst. "Waarom wil je me zo graag? En waarom steek je een mes in de rug van je beste vriend?" Vroeg ik en hij lachte hardop waarna hij zijn handen op de rand aan het einde van het bed leunde. "Max? Hij is 19, ik ben 147. Hij heeft nooit zijn macht verdient, Jane. Al die weerwolven in die roedel hebben niet gewerkt om in die groep te zitten en zoveel grondgebied te bezitten," zijn frustratie deed zijn grip op het einde van het bed verstevigen. "Wij rogues werken onszelf naar de top, schat. Wij doen het op de oude manier, onze macht verdienen," zijn stem werd luider waarna het bed hard kraakte terwijl hij de bedrand door twee brak. Ik gilde door de schock die door het bed schoot. Hij genoot van mijn angstkreet en liet de twee planken naar de grond vallen.
"Maar jij," zei hij en kwam langs het hoofdeinde staan waarna hij mijn kin tussen zijn vingers pakte," jij, Joanne bent de sleutel naar onze macht". Ik keek hem geschockt aan, waarom kende hij mijn echte naam?
Ik draaide mijn hoofd wild om uit zijn greep te geraken, maar zijn hand volgde mijn beweging mee. "Dat is een triggerwoord voor je, hé," zei hij speels terwijl ik zijn blik probeerde te ontwijken. "Een woord dat je alles doet herinneren van die avond," zei hij en ik beet op de binnenkant van mijn lip. Ik begreep niet eens hoe hij dit alles wist, zelfs Jackie en Anne wisten niet eens dat ik een naam voor Jane had. "Kijk me eens aan, schat?" Vroeg hij, maar ik draaide mijn ogen zo ver mogelijk van hem weg, ik walgde van zijn woordkeuze.
"Kom op, prinses. Niemand is ooit overleden door in iemands ogen te kijken," zei hij en ik grinnikte humourloos. "Wat dacht je van Medusa, klootzak," mompelde ik, maar in plaats van me een klap in mijn gezicht te geven, liet hij me zacht los en wandelde verder de kamer in.
Ik keek rond vluchtig rond me, maar ik zag nergens mijn telefoon. Normaal steekt die altijd in mijn broekzak, maar momenteel ben ik zelfs mijn broek kwijt. Ik moest een manier zoeken om hier weg te geraken, of toch tenminste mijn locatie te delen met anderen. Ik voelde hoe angst opkwam, angst voor wat ik nog niet wist. "Jij bent echt een denkertje, hé?" Zei hij plots nadat ik al een tijdje afwezig naar het dicht getimmerde raam staarde. "Het is niet dat mijn hoofd een uitknop heeft," blafte ik terug, maar hij leek mijn antwoorden amusant te vinden. "Wel, voor je je fantastische ontsnappingsplan gaat uitdenken," zei hij en leunde tegen de muur waarin de klinkloze deur zat," laat ik je zeggen dat als je nog maar probeert om deze kamer te verlaten, ik je in de kelder van dit hotel steek". Ik knikte snel, maar mijn hoofd was al enkele secondes niet meer aan het luisteren. Ik was in een hotel, eerder een verlaten versie. In deze staat zou hier niemand willen overnachten.
Er werd op de deur geklopt, 3 maal met exact dezelfde tijd tussen elke klop. "Entrée," zei Nino rustig, waarna de man binnenkwam die zijn klauwen in mijn zij had geduwt. "Ah, ons baby'tje is uitgeslapen," zei hij glimlachend naar me en ik rolde mijn ogen naar hem waarna hij een tik tegen zijn achterhoofd kreeg van Nino. "Est-il prêt?" Vroeg hij dan waarna de man grijnzend knikt. Hij greep naar zijn achterzak en haalde een flesje met een blauwe vloeistof in boven. Ik fronste mijn wenkbrauwen, ik kon niet thuisbrengen wat het was. Ze leken een minuten lange conversatie te voeren met hun ogen, wat me enkel meer gespannen maakte. Ik keek rond me en zocht iets waar om mezelf mee zou kunnen verdedigen, maar deze doffe kussens waren geen partij tegen dit soort. Plots draaide ze zich naar me op exact hetzelfde moment. Ik liet mijn blik bevreemdend van de ene naar de anderen schieten terwijl ik me rechter zette tegen het bedframe. Mijn handen knepen de bedovertrek vrijwel fijn tussen mijn vuisten terwijl angst in me opbouwde.
Nino kwam dreigend op me af en voor ik me langs de andere kant van het bed kon rollen, trok hij me naar zich toe. Hij zette zich op de bedrand en hield mijn handen strak achter mijn rug terwijl hij met zijn andere hand mijn hoofd draaide zodat mijn hoofd volledig naar links gekantelt was. "Nino, laat me fucking los!" Gilde ik, maar mijn angstig trappen met mijn benen was niets vergeleken met de kracht waarmee hij me in zijn greep hield. Hij verplaatste zijn hand van mijn gezicht naar mijn mond, zodat ik geen geluid meer kon maken. Ik zag de man zich omdraaien en een injectie in de hand. Ik zag de blauwe vloeistof in de spuit zelf zitten, waardoor ik enkel harder tegen zijn hand begon te schreeuwen.
"Man, het is toch niet alsof je geslacht wordt," mompelde hij terwijl hij dichterbij kwam. Juist wanneer hij dicht genoeg bij de bedrand komt, neem ik mijn kans en trap zo hard mogelijk in zijn zone. Hij schreeuwt het uit waarna hij naar de grond zakt terwijl de injectienaald uit zijn hand gleed. "Putain, Andreas!" Riep Nino en liet me los waardoor ik, ontdanks de pijn in mijn heup, mijn weg over de dekens zoek naar de andere kant van de kamer. Ik val in haast bijna van de rand af, maar met moeite krabbelde ik op en zoecht een uitweg. Ik zat letterlijk gevangen in een hoek tussen het bed en de muur, ik kon nergens heen.
Natuurlijk had Nino me direct opgemerkt en kwam nu wel op me af. "Wat zeggen jullie Belgen toch altijd?" Blies hij tussen zijn tanden terwijl hij rond het bed kwam. Haastig gooide ik mijn blik rond de ruimte, maar nergens was er een plek die me kon verbergen van hem. "Als iets goed moet gedaan worden, doe je het beter zelf," citeerde hij en duwde me met één enkele hand tegen de muur. Ik ademde zwaar, ik kreeg niet genoeg lucht uit mijn longen om opnieuw te gillen. Ik keek hem vermoeid aan, maar hij brak niet uit zijn moordlustige uitdrukking. Hij hield zijn hand rond mijn keel terwijl hij zijn grip juist zette op de injectienaald.
Tranen van pure angst stroomden over mijn huid en stillaan werden mijn luchtwegen afgesloten. "Nino, please," huiverde ik, maar hij grijnsde enkel naar me. "Oh, Joanne," zei hij en draaide mijn hoofd terug zodat heel de rechterkant blootgesteld werd. "Als jij nu toch eens wist hoelang ik hier op wachtte," zei hij diep waarna hij de naald door mijn keel boorde en de vloeistof leegde onder mijn huid.
___
...
Hehehehe
Volgend hoofdstuk komt er iets wat meesten wel leuk zullen vinden 😏
Zalig Kerstfeest al hou ik echt niet van feestdagen ayoooooooooooooOooOoOoooOo
Ik ga morgen dogsitten AAAH!
Don't fail this day,
Staywithspeedy