เรนชะงักอยู่แค่หน้าประตูมองแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งประจันหน้ากับลีรอย แม้ไม่ต้องเห็นหน้าเขาก็รู้ว่านั่นคือใคร...จอนนี่...
"เข้ามาสิ....เรน..."ลีรอยพยักหน้าให้เรียกเขาซำ้เมื่อเขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
เรนก้าวช้าๆเข้าไปด้วยอาการสงบแม้ตอนนี้หัวใจในโพรงอกเขาจะเต้นโครมครามจนแทบหลุดออกมาภายนอกก็ตาม จอนนี่มาที่นี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาตามเขากลับไปและแม้ว่าหมอนั่นจะนั่งนิ่งๆมองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบเฉยแต่เขารู้ดีว่าภายในคงคุกกรุ่นด้วยความโกรธที่เขาไม่ยอมกลับไปตามคำสั่ง....
"เรน....นั่งสิ...."ลีรอยเอ่ยอนุญาตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ขอบคุณครับ...."เรนกล่าวเบาๆก่อนนั่งลงอย่างสงบไม่กล้ามองสบตาคมของจอนนี่ที่มองมา
"จอนนี่เขามาขอรับตัวนาย....ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร...แต่อยู่ที่นายว่าจะตัดสินใจอย่างไร...เพราะจะว่าไปนายก็มีความสำคัญกับเราที่นี่...ทาเคชิชื่นชมการทำงานของนายให้ฉันฟังตลอด...แต่ในเมื่อจอนนี่บอกว่านายเป็นคนของเขา.....คราวนี้ก็คงอยู่ที่ตัวนาย....ว่าจะเลือกอยู่ที่นี่หรือจะตามจอนนี่กลับไป...."ลีรอยเอ่ยออกมาตามองพี่ชายที่นั่งนิ่งๆก่อนเผยรอยยิ้มราวจะท้าทาย
เรนเหลือบตามองใบหน้าคมที่หรี่ตามองเขาก่อนหลบตา เขายังไม่พร้อมจะกลับไปกับจอนนี่ มาถึงตอนนี้อย่างน้อยลีรอยก็ไม่ได้มีท่าทางแปลกใจหรือไม่พอใจเมื่อรับรู้ว่าเขาเป็นคนของจอนนี่...
"ผม....ขออยู่ที่นี่ครับ...."เรนตัดสินใจตอบออกมา
"หมายความว่ายังไง...จะไม่ยอมกลับไปกับฉันงั้นเหรอ..."จอนนี่ผุดลุกขึ้นเค้นเสียงถามออกมามองเจ้าของคำตอบที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขาอย่างไม่พอใจ
"ฉันว่า...เรนก็ตอบออกมาชัดเจนอยู่นะ...จอนนี่..."ลีรอยหัวเราะเบาๆอย่างพอใจเมื่อเอ่ยบอกพี่ชาย
"เงียบเถอะ...ฉันกำลังถามคนของฉันอยู่....ไม่ต้องการความเห็นจากนาย..."จอนนี่หันมาตะคอกใส่ลีรอยตอนนี้เขารู้สึกอยากอาละวาดเรนกล้าดีอย่างไรถึงได้ปฏิเสธเขา....
"ผม...ขออยู่ที่นี่...."เรนตอบอีกครั้งแม้ครั้งนี้นำ้เสียงจะไม่มั่นคงเด็ดเดี่ยวเท่าครั้งแรกแต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว
"งั้นเหรอ!!....มั่นใจแล้วใช่ไหม??..."จอนนี่กำมือเเน่นสูดหายใจ ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นบ่อยนักในชีวิตเขาที่ต้องไล่ตามเพื่อง้องอนใครสักคนแบบนี้แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นความสำคัญจะให้ถึงขั้นคุกเข่าอ้อนวอนกัน เขา....ก็คงทำไม่ได้
เรนเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนก้มลงอีกครั้งอย่างสับสนเขารู้จอนนี่ทำถึงเพียงนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นบ่อยๆ...แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว
"ถ้ามั่นใจแบบนี้ก็ตามใจ....แต่นับจากนี้ไปนายไม่ใช่คนของฉันอีกแล้ว..."จอนนี่หมุนตัวเดินออกไปหลังจบประโยคตัดขาดไม่แม้จะเอ่ยลาเจ้าของบ้านด้วยซ้ำ
เสียงฝีเท้าที่ย่ำห่างออกไปเสียงหัวเราะอย่างพอใจของลีรอยหรืออะไรก็ตามตอนนี้เรนไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง ตอนนี้ในหูของเขามีเพียงประโยคเดียวที่สะท้อนซำ้ไปซำ้มา..."นับจากนี้ไปนายไม่ใช่คนของฉันอีกแล้ว"....นั่นใช่ไหมที่เขาต้องการ....นั่นใช่ไหมที่เขาอยากได้ยิน แต่...พอมันเกิดขึ้นจริงๆความโล่งใจที่เขาคิดว่าน่าจะมีทำไมตอนนี้กลับแทนที่ด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดเท่านั้นที่แซกซึมอยู่ทั่วตัวและหัวใจของเขา......
..................................
ร่างของน้องสาวที่ก้าวเข้าบ้านพร้อมเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่คลอเคลียกันเข้ามาทำให้ไทกะวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมถอนใจ
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย...."ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบๆเหลือบตามองน้องสาวและคนติดตามด้วยสายตาดูแคลน
"คุย??...กับฉันเนี่ยนะ...เรื่องอะไรไม่ทราบ....."คิมิโกะถามพี่ชายกลับไปเสียงสูงอย่างแปลกใจร้อยวันพันปีพี่ชายของเธอคนนี้แทบไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยด้วยซำ้อย่าว่าแต่จะมีเรื่องคุยกัน
"ใช่...คุยกับเเก...เรื่องจอนนี่...ขอความเป็นส่วนตัวด้วยฉันไม่ชอบคุยอะไรกับใครต่อหน้าคนที่ฉันไม่รู้จักหัวนอนปลายตีน...."ตอนท้ายเจ้าตัวเน้นกับน้องสาวพร้อมมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่น้องสาวหิ้วเข้าบ้านมาด้วยหางตา
"ขึ้นไปรอฉันที่ห้องก่อน...ไป..." คิมิโกะบอกเด็กหนุ่มเสียงเรียบเพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าพี่ชายมีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอถึงขั้นลงทุนนั่งรอแบบนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ
"ฮึ!...ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจอนนี่ไม่แม้จะชายตามองเเก...เป็นฉันก็กระเดือกไม่ลงเหมือนกัน..."
"กระเดือกไม่ลง??...หมายความว่าอะไรทำไมพี่พูดกับฉันแบบนี้..."คิมิโกะมองพี่ชายอย่างไม่พอใจหมอนี่นอกจากจะมองว่าตัวเองเก่งเหนือใครๆแล้วยังชอบว่าร้ายดูถูกคนอื่นเป็นที่สุด
"เพราะตัวเเกมันมีแต่กลิ่นของตำ่ๆเหม็นหึ่งไปหมดไง...เลิกสักทีเถอะไอ้นิสัยคว้ามากินไม่เลือกของแกน่ะ..."
"พี่ไทกะ!!..."คิมิโกะกรีดร้องออกมาอย่างไม่พอใจกับคำพูดของพี่ชาย
"ชั่งเถอะๆ...ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันเข้าเรื่องที่ฉันจะบอกเเกดีกว่า..."ไทกะตัดบทไม่อยากฟังเสียงกรีดร้องน่ารำคาญของน้องสาวขณะคิมิโกะสูดหายใจเม้มปากแน่นอย่างไม่พอใจแต่เธอก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้
"พี่มีอะไร...ก็พูดๆมา ฉันมีเวลาไม่มาก..."
"ฉันแค่จะเปลี่ยนแผน..."ไทกะเอ่ยเรียบๆแต่น้องสาวมองเขางงๆอย่างไม่เข้าใจ
"เราจะเปลี่ยนจากการส่งแกไปอ่อยจอนนี่เพราะรออีกร้อยปีแกก็ไม่มีวันทำสำเร็จ...แต่มีบางอย่างที่แกน่าจะทำได้สำเร็จง่ายกว่าเอาหมอนั่นมาเป็นผัว..."
"พี่จะให้ฉันทำอะไร..."คิมิโกะหรี่ตาถามออกมาลืมความไม่พอใจที่ถูกพี่ชายต่อว่ากลับรอฟังแผนใหม่อย่างใจจดจ่อมันดูน่าตื่นเต้นจนเธอรับรู้ได้ถึงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นแรง
"เราจะเปลี่ยนแผนจากเอามันเป็นพวกเป็นกำจัดหมอนั่นทิ้งซะ...และคนที่จะทำหน้าที่นี้ได้ ก็คือแก..."
"ทำไม...เป็นฉัน..."คิมิโกะถามออกไปในตาตื่นเต้นจนปิดแทบไม่มิด
"เพราะแกเข้าใกล้จอนนี่ได้ง่ายและใกล้ที่สุด...แล้วแกก็ไม่ต้องปฏิเสธดันทุรังที่จะเอามันมาเป็นผัวเพราะยังไงก็ไม่สำเร็จ..."
"ก็ไม่แน่นะ...แค่ต้องใช้เวลาอีกนิด...ยังไงหมอนั่นก็ดิ้นไม่หลุดหรอก..."คิมิโกะยักไหล่ก่อนตอบพี่ชาย
"อย่าพยายามให้เสียเวลาเลย...จอนนี่มีคนของมันอยู่แล้วที่ดูดีและสะอาดกว่าแก...แม้คนคนนั่นจะเป็นผู้ชายก็เถอะ..."ไทกะตอบมองน้องสาวด้วยสายตาดูแคลนอีกครั้ง
"มันเป็นใคร??..."คิมิโกะถามพี่ชายอย่างไม่พอใจตาวาวมีแววอิจฉาและอยากเอาชนะอย่างเห็นได้ชัด
"อย่าเสียเวลากับความคิดงี่เง่าของแก...ทำตามที่ฉันสั่ง..."ไทกะตวาดออกมาเสียงเครียดเขาเกลียดที่สุดคือคนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งและดื้อรั้นไม่ทำตามแผน
"ถ้างานนี้สำเร็จ...พี่สัญญาได้หรือเปล่าว่าจะให้คนของจอนนี่กับฉัน...อยากรู้นักว่าหมอนั่นจะดูดีและสะอาดสักแค่ไหนกันเชียว..."คิมิโกะต่อรอง
"ได้...ถึงตอนนั้นแกอยากได้มันไปต้มยำทำแกงยังไงก็ได้...แค่ก่อนหน้านั้นแกต้องเชื่อฟังและทำตามคำสั่งฉัน...แล้วทุกอย่างที่แกต้องการมันจะเป็นของแก..."
.................................