ริคาโดยิ้มกว้างมองดูร่างสูงบางของหลานชายที่ก้าวลงมาจากรถก่อนรอยยิ้มจะหุบฉับลงในทันทีเมื่อมองเห็นใครอีกคนที่เขาไม่ชอบก้าวตามลงมาด้วย
"ริค..."ทิมมี่ยิ้มให้ลุงก่อนเดินเข้าไปสวมกอดอย่างดีใจขณะอีริคยืนห่างออกมาจ้องมองริคคาโดด้วยดวงตาสงบไร้ความรู้สึก
"ไงริกกี้...ดูนายสบายดีนี่นะ...ลีรอยล่ะไม่อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ..."อีริคทักทายเบาๆก่อนก้าวเดินเข้ามายืนใกล้ๆทิมมี
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง...ลีรอยเกี่ยวอะไรถึงต้องมาอยู่ที่นี่..."ริคคาโดกระชากเสียงตอบอย่างไม่พอใจ...เขาเกลียดดวงตาอีริคพอกับดวงตาลีรอยดวงตาที่จ้องมองเขาอย่างรู้ทันและเยาะหยันราวกับเขาเป็นคนโง่
"ก็ไม่รู้สินะ...ช่วงนี้ลีรอยทำตัวราวเป็นที่ปรึกษาของนายฉันก็คิดว่าเขาอาจอยากมาเป็นพยานการที่ฉันมาส่งคืนทิมมี่ให้นายก็ได้...."อีริคตอบยิ้มๆพร้อมยักใหล่เบาๆ
"ไม่จำเป็น....ทิมมี่เป็นหลานฉันพวกนายต่างหากที่เป็นคนนอก แม้แต่นายเองก็เถอะอีริคนายไม่ควรมาก้าวก่ายกับคนของเรากับเรื่องภายในของเรา"ริคาโดตอบสวนกลับไปแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด
"งั้นเหรอ....แต่จะว่าไปสำหรับนายฉันมันก็คนนอกจริงๆด้วยสินะ...แต่...กับทิมมี่มันก็ไม่แน่..."อีริคอมยิ้มเมื่อเอ่ยออกมาท่าทางมีเลศนัย
"อีริค....หมายความว่าไง...."ริคาโดตะคอกกลับมาอย่างไม่พอใจแต่กลับถูกทิมมี่จับแขนไว้ก่อนปรามเบาๆ
"ริค...ใจเย็นๆสิครับยังไงอีริคเขาก็ช่วยผมไว้แล้วตอนนี้ผมก็กลับมาแล้ว..."ริคาโดสงบลงแม้ความโกรธจะยังกรุ่นอยู่ในใจ เอาเถอะตอนนี้เขาจะอดทนไว้สักวันเขาจะยิ้มเยาะพวกมันในวันที่มันพี่น้องฆ่ากันเองเพราะความโลภและเขามั่นใจลีรอยต้องไม่ปล่อยหมอนี่ไว้แน่
"นายครับ..."เดวิสก้าวเข้าก่อนยื่นโทรศัพท์ให้เจ้านาย อีริคขมวดคิ้วก่อนรับมาเดินห่างออกไปคุยอะไรบางอย่าง ริคาโดพยายามฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไรแต่กลับจับใจความไม่ได้จนเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมา
