เรนชะงักอยู่แค่หน้าประตูมองแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งประจันหน้ากับลีรอย แม้ไม่ต้องเห็นหน้าเขาก็รู้ว่านั่นคือใคร...จอนนี่...
"เข้ามาสิ....เรน..."ลีรอยพยักหน้าให้เรียกเขาซำ้เมื่อเขาเอาแต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
เรนก้าวช้าๆเข้าไปด้วยอาการสงบแม้ตอนนี้หัวใจในโพรงอกเขาจะเต้นโครมครามจนแทบหลุดออกมาภายนอกก็ตาม จอนนี่มาที่นี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาตามเขากลับไปและแม้ว่าหมอนั่นจะนั่งนิ่งๆมองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบเฉยแต่เขารู้ดีว่าภายในคงคุกกรุ่นด้วยความโกรธที่เขาไม่ยอมกลับไปตามคำสั่ง....
"เรน....นั่งสิ...."ลีรอยเอ่ยอนุญาตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ขอบคุณครับ...."เรนกล่าวเบาๆก่อนนั่งลงอย่างสงบไม่กล้ามองสบตาคมของจอนนี่ที่มองมา
"จอนนี่เขามาขอรับตัวนาย....ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร...แต่อยู่ที่นายว่าจะตัดสินใจอย่างไร...เพราะจะว่าไปนายก็มีความสำคัญกับเราที่นี่...ทาเคชิชื่นชมการทำงานของนายให้ฉันฟังตลอด...แต่ในเมื่อจอนนี่บอกว่านายเป็นคนของเขา.....คราวนี้ก็คงอยู่ที่ตัวนาย....ว่าจะเลือกอยู่ที่นี่หรือจะตามจอนนี่กลับไป...."ลีรอยเอ่ยออกมาตามองพี่ชายที่นั่งนิ่งๆก่อนเผยรอยยิ้มราวจะท้าทาย
เรนเหลือบตามองใบหน้าคมที่หรี่ตามองเขาก่อนหลบตา เขายังไม่พร้อมจะกลับไปกับจอนนี่ มาถึงตอนนี้อย่างน้อยลีรอยก็ไม่ได้มีท่าทางแปลกใจหรือไม่พอใจเมื่อรับรู้ว่าเขาเป็นคนของจอนนี่...
"ผม....ขออยู่ที่นี่ครับ...."เรนตัดสินใจตอบออกมา
"หมายความว่ายังไง...จะไม่ยอมกลับไปกับฉันงั้นเหรอ..."จอนนี่ผุดลุกขึ้นเค้นเสียงถามออกมามองเจ้าของคำตอบที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาเขาอย่างไม่พอใจ
"ฉันว่า...เรนก็ตอบออกมาชัดเจนอยู่นะ...จอนนี่..."ลีรอยหัวเราะเบาๆอย่างพอใจเมื่อเอ่ยบอกพี่ชาย
