จอนนี่เหวี่ยงร่างที่แบกไว้บนบ่าลงบนเตียงกว้างก่อนโถมตามลงมาใช้สองมือกักคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขนก้มหน้าลงไปหาแต่อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีอย่างไม่ยินยอมมือเรียวยาวยันอกกว้างของเขาไว้เมื่อพยายามขยับหนี...
"เรน...จะดื้อรั้นไปถึงไหน..."จอนนี่จับข้อมือทั้งคู่บีบแน่นก่อนเค้นเสียงถาม ตลอดเวลาสองเดือนนับจากวันนั้นเรนก็เปลี่ยนไป เขารู้ดีว่าหมอนี่ต้องการให้เขาเลือกระหว่างการหมั้นกับการอยู่ด้วยกัน
"......................."อาการเบือนหน้าหนีไม่ตอบไม่พูดยิ่งทำให้ต่างลำบากใจ
"เรน...หันหน้ามาอย่าทำแบบนี้กับฉัน...ฉันไม่ชอบ....."จอนนี่จับปลายคางเรียวบิดเบาๆให้หันหน้ามาเผยให้เห็นนำ้ตาที่คลออยู่เต็มสองตา
"ผมก็ไม่ชอบ......"เรนตอบออกมามองอีกฝ่ายอย่างตัดพ้อ
"เราคุยกันแล้วนี่...ทุกอย่างฉันจะจัดการเอง นายไม่มีอะไรต้องกังวลเลยไม่มีใครสำคัญเท่านายสักหน่อย....."จอนนี่ยกมือลูบผมนุ่มเมื่อเอ่ยเบาๆ
"นี่คือสิ่งที่คุณเลือกใช่ไหม??....คุณเลือกที่จะซ่อนผมไว้แล้วไปหมั้นกับผู้หญิงคนนั้น..."จอนนี่ถอนใจกับอาการต่อว่าพร้อมนำ้ตา แต่ตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาที่เขาจะต้องมาอธิบาย เรื่องราวมันใหญ่และสำคัญกว่าที่เรนคิด
"แล้วสถานะของนายมันเปิดเผยได้หรือไง...มีเหตุผลเสียบ้างสิ..."จอนนี่เลือกที่จะตอบออกมาแบบนั้นตัดปัญหาอีกฝ่ายจะได้เลิกบังคับให้เขาเลือกเสียที
"นั่นสินะ...ผมมันก็มีค่าแค่ตอนคุณอยากระบายอารมณ์เท่านั้น...เอาสิ!..จะทำอะไรกับผมก็ทำ....แล้วปล่อยผมไปเสียที..."เรนบอกออกไปเมื่อลำแขนเรียวยาวตวัดรอบไหล่กว้างของอีกฝ่ายดึงเข้ามาหาพร้อมนำ้ตาที่ใหลออกมา เขาเกลียด!!...เขาพยายามบอกตัวเองว่าเกลียดจอนนี่ที่ทำกับเขาแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกไร้ค่า ราวกับว่าเป็นแค่ตัวรองรับอารมณ์ เกลียด!..จอนนี่ที่มีเขาอยู่แล้วยังจะไปหมั้นกับคนอื่น เกลียด!..ที่หมอนี่เห็นแก่ตัว แต่ที่เกลียด!..มากกว่านั้นคือเกลียดตัวเองที่ทำไมถึงเวลานี้หัวใจตัวดีก็ยังอยากจะอยู่ใกล้จอนนี่อยู่....
