ทิมมี่ขยับตัวเบาๆก่อนลืมตาห้องทั้งห้องมืดสนิทเสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ...นี่มันอะไรกันเมื่อวานจำได้ว่าเขาจะไปซื้อของใช้แต่พอลงจากรถก็....ใช่หลังจากนั้นเขากลับจำอะไรไม่ได้เลย ปวดหัวจัง ที่นี่ที่ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้น
"ไง...ตื่นแล้วเหรอ...."เสียงทักเบาๆจากมุมใดมุมหนึ่งทำให้ต้องกวาดตามองไปรอบๆ
"ใครน่ะ....ที่นี่ที่ไหน..."ทิมมี่ขยับตัวลุกขึ้นทั้งๆที่ในหัวยังหมุนติ้ว
"ใจเย็นๆ...นายโดนยาสลบอาจทำให้เวียนหัว อย่าเพิ่งขยับมากนัก..."เสียงและการเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ของอีกฝ่ายทำให้ทิมมี่ชะงัก...หมอนี่!..แม้ไม่เห็นหน้าแต่เขาจำกลิ่นได้ กลิ่นนี้
"อิ...อีริค..."ทิมมี่ครางออกมาเบาๆก่อนพยายามขยับตัวริคคาโดบอกว่าหมอนี่เป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้แต่ตอนนี้เขาอยู่ใกล้หมอนี่มากจนน่าตกใจ
"ทำไมดื้อนัก...บอกให้นอนเฉยๆไง..."ร่างสูงใหญ่ที่ก้มลงมาใกล้พร้อมเอื้อมมือไปเปิดไฟบนหัวเตียงเผยให้ได้เห็นว่าตอนนี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่ไหน
"อีริค..."
"ใช่...ฉันอีริค..."
"จับฉันมาทำไม....ปล่อยฉันไปนะ...."
"จุ๊...จุ๊...อย่ากล่าวหาใครโดยไม่มีหลักฐานแบบนั้นสิ...."
"หลักฐานบ้าอะไรก็เห็นอยู่โทนโท่ว่านายจับฉันมาแล้วยังใช้ยาสลบกับฉันด้วย...ต้องการอะไร..."
"ต้องการให้นายปลอดภัย...แล้วฉันก็ไม่ได้จับตัวนายมา...แต่ฉันช่วยนายมาต่างหาก...."
"ช่วย...ช่วยฉันจากอะไรไม่ทราบ...ถอยออกไปนะ..."ทิมมี่ขู่เบาๆกลิ่นตัวหมอนี่หอมจังยามเขาก้มมาใกล้ทำให้รู้สึกแปลกๆ
"จากคนที่จับนายไปนะสิ...เกือบไปเหมือนกันนะทั้งที่ระวังแล้วแท้ๆแต่พวกมันก็เกือบได้ตัวนายไป..."อีริคบอกเล่าเบาๆ เขาเกือบไปช่วยไม่ทันจริงๆคนของลีรอยลงมือได้รวดเร็วจนน่าตกใจแต่สุดท้ายเขาก็ได้ตัวทิมมี่มาแลกกับรถสองคันที่ถูกชนจนพังยับเยิน
