ริคคาโดก้าวช้าๆเข้ามาในห้องหลานชายเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูรับเขา ดีหน่อยที่ตอนนี้คนของอีริคแยกตัวออกไปพักผ่อนไม่ตามติดทิมมี่เหมือนช่วงกลางวัน...
"ริค...ลุงมีอะไรหรือเปล่าครับ...."ทิมมี่ยิ้มกว้างทักทายคนเป็นลุง
"ฉันก็แค่เข้ามาดู...นายไม่อยู่หลายวันพวกทำความสะอาดก็มักจะละเลยผู้คนเดี่ยวนี้หาไอ้ที่ซื่อตรงซื่อสัตย์ยากเต็มที...มีอะไรที่ไม่เรียบร้อยหรือเปล่า..."
"ไม่นี่ครับ...ทุกอย่างก็โอเคอยู่..."
"อีริคมันทิ้งเจ้าพวกนั้นไว้ควบคุมนายใช่ไหม??...มันกำลังข่มขู่อะไรนายอยู่หรือเปล่า..."ริคคาโดลดเสียงลงก่อนเอ่ยถามหลานชายเสียงเครียด
"ทำไมคิดว่าเขาจะทำแบบนั้นละครับ..."
"เพราะมันเกลียดทิมมาแต่ไหนแต่ไรแล้วเป็นไปไม่ได้หรอกที่มันจะทำดีกับนายด้วยความจริงใจ...หมอนั่นต้องกำลังคิดทำอะไรสักอย่างที่ไม่ดีกับเราแน่ๆ...."
"ริค...ลุงคิดมากไปหรือเปล่าครับ ผมยังมองไม่เห็นเหตุผลอะไรที่เขาต้องมาแกล้งทำดีกับเราในเมื่อทั้งความเข้มแข็งและความมั่นคงของแก๊ง เขาเหนือกว่าเราทุกอย่าง ใหนจะตำแหน่งลูกชายคนเล็กของบ้านใหญ่อีก...ลุงคิดว่าอีริคเขายังจะอยากได้อะไรจากเราอีกเหรอครับ..."ทิมมี่อดที่จะตั้งคำถามกลับไปไม่ได้ที่ริคคาโดคอยแต่จะกันอีริคออกไปแล้วยังคอยว่าร้ายอีกฝ่ายต่างๆนาๆแต่จากที่สัมผัสหมอนั่นมาไม่มีอะไรที่ตรงกับคำพูดริคคาโดเลยสักอย่าง
"นายยังเด็กเกินไปไม่รู้เท่าทันเลห์เหลี่ยมหมอนั่นหรอก...ทางที่ดีห่างๆมันไว้จะดีกว่า...."
"ครับ..."ทิมมี่รับคำตัดความรำคาญเพราะดูเหมือนเขาจะพูดยังไงก็ไม่มีวันเปลี่ยนความคิดของคนเป็นลุงได้ ในเมื่อริคคาโดสบายใจที่จะคิดแบบนั้นเขาก็ได้แต่ตามใจ
"ดี...ที่ฉันเตือนเพราะฉันเป็นห่วงรู้ไหม....งั้นนายพักเถอะพรุ่งนี้เจอกัน...."ริคคาโดยิ้มกว้างอย่างพอใจก่อนลูบผมนุ่มของหลานชายเบาๆมองใบหน้าเรียวยาวที่เหมือนโรซี่ราวกับแกะไม่มีส่วนไหนของทิมมี่ที่มีส่วนคล้ายทิมโมธีเลยยิ่งมอง ทิมมี่ก็ยิ่งเหมือนโรซี่ราวกับว่าหญิงสาวได้กลับมาหาเขาอีกครั้งผิดกันแค่โรซี่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นผู้ชายเท่านั้น...เขาจึงรักทิมมี่แต่หมอนี่ทำราวกับรำคาญความห่วงใยของเขา
