"ไม่เจอ!!..ไม่เจอ!!..ไม่เจอ!!...ทำไม!!...พวกแกพูดเป็นแค่นี้ใช่ไหม กี่วันแล้วห๊ะ!..แค่คนคนเดียวทำไมหาไม่เจอสักที...ระเบิดสมองทิ้งเสียให้หมดดีไหมไอ้พวกงี่เง่า...ออกไป๊!!...ไปหาจนกว่าจะเจอถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก...โธ่โว้ย!!...."เสียงตวาดเกรี้วกราดไม่พอใจแบบนี้ดังติดต่อกันมาหลายวันนับตั้งแต่เรนหายไป จอนนี่ทั้งอาละวาดและดุด่าทุกคนที่เข้าใกล้จนไม่มีใครเข้าหน้าได้ติด
"นายครับ..."เสียงเรียกทำให้ชายอารมณ์เสียหันมาหน้าตาบึ้งตึงอย่างพร้อมจะเอาเรื่องกับทุกคนที่ทำอะไรขัดใจ
"อะไร??...."อาการขู่ตะคอกกลับมาทำให้คนฟังต้องลอบถอนใจเบาๆ
"คนของคุณคิมิโกะโทรมาครับ....."ตอบพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนถอยออกไปห่างๆแต่เสียงบ่นก็ยังดังมาให้ได้ยิน
"จะโทรมาทำบ้าอะไรนักหนาวะ...น่ารำคาญ..."
และจอนนี่ก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆรำคาญ น่าเบื่อ ผู้หญิงคนนั้นทำตัวอ่อนหวานอ่อนโยนเป็นคุณหนูอ่อนต่อโลกทั้งๆที่ก็รู้กันอยู่ว่าหล่อนโชกโชนมาแค่ไหนแต่สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่แกล้งโง่ทนฟังทนดูสิ่งที่หล่อนแสดงจะว่าไปเขากับหล่อนก็ตอแหลพอกันแต่ถ้าต้องทำทุกวันเขาก็คงทนต่อไปไม่ไหว...พาลจะอ้วก
"สวัสดีครับ...."จอนนี่สูดลมหายใจยาวก่อนกรอกเสียงตอบกลับไปเสียงเรียบ
"ทำไมรับสายช้าจังเลยค่ะ...ทำงานอยู่เหรอค่ะ...พักผ่อนบ้างนะคะมิโกะเป็นห่วง..."เสียงหวานดังมาตามสายแต่ทำให้คนฟังแบะปากอย่างเบื่อหน่าย
"ครับ...ขอบคุณ...คุณมีอะไรหรือเปล่าตอนนี้ผมมีงานคุยไม่ค่อยสะดวก...."
"งั้นเย็นๆออกมาเจอกันหน่อยได้ไหมค่ะ...คุณพ่ออยากเชิญคุณมาร่วมงานเปิดตัวสินค้าอาทิตย์หน้ามิโกะเลยอาสาโทรมาชวนคุณให้เราจะได้ทานข้าวด้วยกัน...นะคะ พี่โคกะก็อยากพบคุณสักครั้ง...."
"ครับ...แล้วผมจะไป...."จอนนี่รับคำด้วยความเต็มใจแต่ไม่ใช่เพราะงานเปิดตัวสินค้าบ้าบออะไรนั่นแต่เพราะชื่อของ โคกะ อายามิ การได้เข้าใกล้หมอนี่มีค่าพอให้เขาทนพะอืดพะอมกับการต้องคอยเอาใจยายคิมิโกะ.....
