งานเปิดตัวสินค้าของตระกูลดังดีกรีนักธุรกิจใหญ่ที่จัดขึ้นคลาคล่ำไปด้วยผู้มีอิทธิพลและคนเด่นคนดังจนนักข่าวแทบไม่รู้ด้วยซำ้ว่าตัวสินค้าเป็นอะไรกันแน่ เพราะมัววิ่งวุ่นสัมภาสคนนั้นถ่ายรูปคนนี้เพราะไม่บ่อยนักที่คนมีชื่อเสียงทุกวงการจะมารวมตัวกันได้มากขนาดนี้
เรนยืนพิงกำแพงมองดูผู้คนเดินไปมาตายาวรีกวาดมองไปรอบๆ เขารู้ดีงานใหญ่แบบนี้เป็นไปไม่ได้ที่จอนนี่จะไม่มา
"เรนไม่สบายหรือเปล่า...หน้านายดูซีดๆนะ..."คำถามของชินทำให้ลอบถอนหายใจ
"เปล่า....ฉันสบายดีแค่คิดว่าคนมากเกินไปดูวุ่นวายเวียนหัว...."ชินหัวเราะเบาๆกับคำตอบก่อนส่ายหน้า
"ก็คนระดับตระกูล อายามิ ก็เป็นธรรมดาอยู่แล้ว...."
"นั่นสินะ...."เรนเอ่ยออกมาเบาๆอย่างเห็นด้วย เพราะระดับตระกูล อายามิ สิน่ะ...หมอนั่นจึงเลือกที่จะทิ้งเขา ไม่แม้ติดตามหรือถามหาทั้งที่เขาหายมาเกือบเดือน จอนนี่ก็ไม่แม้สนใจป่านนี้คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำละมั้งว่าเคยรู้จักกัน เรนยิ้มเยาะสมน้ำหน้าตัวเอง
"ไหวไหมเรน...หาอะไรดื่มหน่อยไหม...."ชินออกความเห็นก่อนยกมือตบบ่าเบาๆ
"เชิญนายตามสบายเถอะ....ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อน...."เรนฝืนยิ้มก่อนตอบกลับไป
"ก็ได้...งั้นนายไปห้องนำ้ก่อนเดี่ยวฉันจะหาของอร่อยไว้รอ..."
"โอเค...เดี่ยวฉันกลับมา..."เรนตอบก่อนแยกตัวเดินห่างออกมา ยกสองมือล้วงกระเป๋าช้าๆเงยหน้าสูดลมหายใจรับรู้ได้ถึงความเจ็บร้าวในใจ....เขากำลังเจ็บปวดเพราะความคิดถึง อยากเห็นอีกสักครั้งแต่ส่วนลึกในใจกลับถามสวนออกมาว่า...เพื่ออะไร???.....
"คุณมาสาย...."คำต่อว่ามาพร้อมมือนุ่มนิ่มที่คล้องแขนเขาไว้ทำให้จอนนี่ลอบระบายลมหายใจเบาๆ
"ผมออกมาช้า เลยเสียเวลาอยู่บนถนนนิดหน่อย...."ชายหนุ่มแก้ตัวเบาๆ แต่ดูเหมือนคิมิโกะจะชอบเสียมากกว่าที่เขามาสายเพราะดูเป็นจุดสนใจของใครต่อใครและเป็นการง่ายที่พรุ่งนี้เขาและเธอจะได้ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ด้วยกันเพราะการถลาเข้ามานัวเนียแนบชิดของเธอมาพร้อมเสียงกดชัตเตอร์ของกองทัพนักข่าวที่ตั้งท่าเล็งเป้าหมายอยู่ทั่วไปในงานครั้งนี้
