ทิมมี่บอกกับตัวเองว่าเขาไม่เคยกินอาหารนานขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งๆท่ีถ้าถามว่ากินอะไรเข้าไปบ้างถึงตอนนี้ก็คงตอบไม่ได้...แล้วถ้าถามว่ารสชาติมันเป็นอย่างไรก็บรรยายไม่ถูกอีกเหมือนกัน...แต่ถึงอยากให้เวลาอาหารยืดยาวไปอีกสักเท่าไหร่สุดท้ายมันก็ต้องจบ
"กินข้าวแล้วก็อาบนำ้ซะ เสื้อผ้าในกล่องฉันให้เขาซักรีดเรียบร้อยแล้ว..."อีริคสั่งคนตัวเล็กกว่าพร้อมกับเดินไปที่ประตู
"นี่มาเก็บสำรับออกไปสิ...อ้อ!ให้ใครมาทำความสะอาดห้องด้วย..."อีริคยังคงออกคำสั่งใครต่อใครต่อไป ทิมมี่มองไปรอบห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายแล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ต้องลำบากคนอื่นมาเก็บกวาดอีกแต่มันช่วยไม่ได้ก็ตอนนั้นเขาโกรธอยู่นี่นา
"ต้องให้ฉันช่วยนายอาบนำ้หรือเปล่า..."อีริคเท้าสะเอวถามคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ
"อ่ะ...ไม่..ไม่ต้องฉันอาบเองได้..."ทิมมี่รีบลุกขึ้นโดยไม่ต้องสั่งซ้ำก่อนพาตัวเองหายไปในห้องนำ้ อีริคมองตามก่อนส่ายหน้ายิ้มๆ
🍀ทิมมี่กวาดตามองไปรอบห้องก่อนทำตาโต ห้องที่รกๆกลับมาสะอาดเอี่ยมเนี๊ยบไปทุกมุมได้ราวปฏิหาริย์แค่เขาเข้าไปอาบนำ้เท่านั้น ทุกอย่างรวดเร็วและเงียบกริบสมกับเป็นมาเฟียจริงๆ
"อ่ะ!!..."เด็กหนุ่มอุทานเบาๆเมื่อมือหนารวบกอดเอวเขามาจากข้างหลัง จมูกโด่งกับริมฝีปากร้อนๆฝังลงตรงซอกคอทำให้ต้องย่นคอหนีอย่างจักจี้
"อืม!!หอมจัง..."อีริคชมก่อนหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
"อีริค...จะทำอะไร..."ทิมมี่อุทานเเกะมือหนาออกจากเอวเป็นพัลวัน
"แล้วคิดว่าทำอะไรละ...นายอาบนำ้แล้วกินข้าวแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาของฉันบ้าง...."อีริคหมุ่นร่างคนตัวเล็กกว่าเข้ามาเผชิญหน้ากันก่อนเชยคางอีกฝ่ายขึ้นประสานสายตากับเขาก่อนจะยิ้ม
"วะ...เวลาอะไร...."ทิมมี่ถามกลับไปเสียงสั่นพยายามปัดมือแข็งๆออกจากใบหน้า
