ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวขึ้นรถด้วยใบหน้ายิ้มละไมทำให้ลูกน้องคนสนิทแอบลอบพยักหน้าให้กันก่อนจะยิ้มอย่างรู้กันเพราะไม่บ่อยนักที่อีริคจะยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้
อีริคถอนใจเบาๆเมื่อเอนตัวลงบนเบาะหนังสีดำของรถส่วนตัว ตอนเขาลุกออกมาทิมมี่ยังหลับอยู่บนเตียงเมื่อคืนนี้หลังจากอาบนำ้กันนานสองนานจนหมดแรงเขาก็อุ้มทิมมี่มานอนอดยิ้มกับความน่ารักว่านอนสอนง่ายของหนุ่มน้อยของเขาไม่ได้
"นายครับ...."เสียงเรียกเบาๆคล้ายเกรงใจทำให้ตายาวรีลืมขึ้น
"ว่าไงเดวิส...."
"โทรศัพท์ท่านลีรอยครับ......."จบคำรายงาน อีริคกระตุกยิ้มเยาะมุมปากก่อนแบมือรับโทรศัพท์มาจากเดวิสรับสายลีรอยด้วยเสียงเรียบสนิท
"สวัสดี...ลีรอย....พี่มีอะไรกับผม...."
"นายจับตัวหลานชายริคคาโดไปใช่หรือเปล่า...."เสียงปลายสายถามมาถ้าไม่รู้จักกันดีพอเขาคงเชื่อสนิทว่าหมอนั่นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
"เปล่า....."อีริคตอบยักไหล่เบาๆ
"แต่ริคาโดบอกว่าเป็นนาย...ฉันรู้ว่าแกมีปัญหาหลายอย่างกับทิม แต่ไหนๆคนก็ตายไปแล้วแกจะจับลูกชายเขาไปทำไม..."ลีรอยต่อว่าน้องชายเสียงเข้มทำตัวเป็นกลางและอยากช่วยไกล่เกลี่ย...น่าเชื่อตายละ
"ก็ผมบอกว่าเปล่า...ทิมมี่มาหาผมเอง หายคิดถึงเดี่ยวเขาก็กลับเองแหละ...ทำไม??ริคคาโดมันส่งพี่มาเคลียกับผมเหรอ...ทำไมมันไม่มาเอง..."
"พูดอย่างนี้หมายความว่าไง...แล้วตอนนี้ไอ้เด็กนั่นอยู่ไหน...."
"คงยังไม่ตื่นเมื่อคืนเราหนักกันไปหน่อย...."
"อีริค....แกหยุดเป็นเด็กเลี้ยงแกะเสียทีส่งตัวลูกทิมคืนไปแค่เสียทิมไปพวกเขาก็แย่พอแล้วแกจะซำ้เติมพวกเขาทำไม..."ลีรอยตะคอกกลับมาอย่างอารมณ์เสีย
"ผมไม่ได้โกหก...แล้วผมก็ไม่เคยซำ้เติมใคร ทิมมี่เสียพ่อไปเขามาหาผมให้ผมปลอบตามประสาคนรักกันมันก็ปกติ...ถ้ามีอะไรสงสัยไว้ถามผมใหม่ตอนเราเข้าประชุมดีกว่า ดีเหมือนกันจะได้พูดกันต่อหน้าพ่อกับจอนนี่ผมจะได้มีพยานว่าไม่เคยคิดฆ่าใครเพื่อผลประโยชน์..."
