วินก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นหลังจากสั่งงานในครัวบ้านใหญ่เสร็จเขาก็กลับบ้านร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนังสีนำ้ตาลหน้าทีวีก่อนยกมือลูบหน้าแล้วถอนใจ เขาเกลียดที่นี่ เกลียดงานที่กำลังทำอยู่ชีวิตเขาน่าจะมีอะไรที่ดีกว่าการวิ่งรับใช้คนพวกนี้ แต่เขาขัดคำขอร้องของพ่อไม่ได้...
"วิน...ไม่สบายหรือเปล่า..."เสียงที่ทักขึ้นทำให้เงยหน้ามอง ชายหนุ่มร่างสูงบางอยู่ในชุดอยู่กับบ้านเสื้อยืดสีเทากับกางเกงขาสั้นสีดำยืนใช้มือข้างหนึ่งเท้าสะเอวขมวดคิ้วมองมาที่เขาขณะอีกมือถือขวดนมรสช็อกโกแลตไว้
"เรน...นายยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ??...."วินไม่ตอบแต่กลับถามอีกฝ่ายกลับไป
"อืม!...คุณอลิสจะให้ฉันแต่งห้องนั่งเล่นชั้นสองให้อีกห้องหนึ่ง..."
"แล้วคุณจอนนี่จะว่ายังไง??...เขาสั่งให้นายรีบกลับไปไม่ใช่เหรอ..."วินขมวดคิ้วถามน้องชายอย่างไม่เข้าใจ
"ชีวิตเป็นของฉัน...ไม่เกี่ยวกับหมอนั่น..."เรนตอบพี่ชายนำ้เสียงไม่พอใจ
"แต่นาย...."
"พอแล้ววิน...ฉันไม่อยากฟัง..."เรนตะคอกออกมาก่อนผลุนผลันวิ่งหนีขึ้นชั้นบนไป วินมองตามร่างน้องชายก่อนถอนใจ เกิดเป็นเรนก็ดีเหมือนกันอยากทำอะไรก็ได้ไม่ต้องมีใครมาบังคับหรือคาดหวังอะไรไหนจะไปแตะตะต้องใจคุณจอนนี่อีกแต่หมอนี่กลับเล่นตัวจนน่าเตะ...ทั้งที่อีกฝ่ายทั้งตามใจทั้งเอาใจขนาดนั้นแต่หมอนี่ก็ยังตั้งแง่และดื้อรั้นไม่เข้าท่า...ถ้าเป็นเขานะ...ใช่ถ้าแค่เป็นเขาที่จอนนี่ต้องการเขาคงไม่ต้องมาเป็นพ่อบ้านวิ่งทำงานงกๆอยู่แบบนี้
...........................................
เรนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนถอนใจเบาๆ จอนนี่! จอนนี่! จอนนี่! วันนี้ชื่อนี้รบกวนจิตใจเขามาพอแล้วตั้งแต่ตื่นเช้าพ่อก็เฝ้าพูดชื่อนี้กรอกหูเขาแม้แต่ตอนกำลังจะเข้านอนก็ไม่วาย วิน ยังจะมาพูดชื่อนี้กรอกหูเขาอยู่อีก เขาเป็นอิสระพอที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้เขาไม่ใช่คนใช้หรือลูกไล่หมอนั่นสักหน่อย ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงกางแขนกางขาก่อนหลับตาพยายามทำใจให้สงบและปล่อยวาง เสียงเรียกเข้าพร้อมอาการสั่นเบาๆของโทรศัพท์ทำให้ต้องควานมากดรับทั้งที่ยังหลับตา
