สายตา โคกะ อายามิ จ้องจับเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาพร้อมผู้ติดตามก่อนเหลือบมองลีรอยและริคคาโด คนของเขารายงานมาแล้วว่าเด็กนั่นไปไหนมาแต่ดูเหมือนลีรอยและริคคาโดจะขาดการใส่ใจในรายละเอียดเจ้าพวกนี้ดูจะไม่ใส่ใจกับการไปห้องนำ้นานสองนานของทิมมี่เลยสักนิด
"ทิมมี่....หายไปไหนมา...."ริคคาโดขมวดคิ้วใส่หลานชายก่อนถามเบาๆ
"ผมแค่เดินเล่นที่สวนด้านหน้านิดหน่อยนะครับ...ข้างในคนเยอะเวียนหัว..."ทิมมี่ตอบเรียบๆก่อนหันมองโคกะอย่างไม่พอใจกับนำ้เสียงบางอย่างในลำคอราวจะค้านว่าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด
"อีริค....น้องชายของนายไม่มางานนี้ด้วยเหรอ ลีรอย...."ไทกะ ถามลีรอยแต่สายตากลับจับจ้องทิมมี่และดูเหมือนว่าจะตั้งใจเน้นชื่ออีริคเป็นพิเศษ
"ไม่รู้สิ...ฉันไม่ได้ใส่ใจ...มีอะไรงั้นเหรอ??...."ลีรอยเลิกคิ้วหันมามองโคกะกับนำ้เสียงลับลมคมในของอีกฝ่าย
"เปล๊า....ฉันก็แค่ถามดูเท่านั้น งานเปิดตัวสินค้าของพ่อฉันออกจะใหญ่โตใครๆก็มากัน...ฉันก็แค่แปลกใจที่น้องนายไม่ยอม....เข้ามา...."โคกะตอบก่อนจะเงยหน้าหัวเราะราวกับคุยเรื่องสนุก ลีรอยเหลือบตามองทาเคชิก่อนพยักหน้าเบาๆไทกะไปรู้อะไรที่เขาไม่รู้มาแน่ๆและมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องยากหากเขาอยากจะรู้ ชาลเหลือบตามองปฏิกิริยาของคนเหล่านั้นก่อนถอนใจ แม้อีริคจะไม่แคร์และหวาดกลัวอะไรแต่ตอนนี้นายคงลืมไปว่านายกำลังสร้างจุดอ่อนให้ตัวเองและคนเหล่านี้ก็กำลังคืบคลานเข้าสู่จุดนั้นช้าๆอย่างไม่น่าไว้ใจ
"โทรหานายด้วย...."ชาลขยับเข้าใกล้เควินก่อนกระซิบเบาๆเควินพยักหน้าเข้าใจก่อนปลีกตัวออกไปเงียบๆ ชาลมองดูโคกะก่อนลอบถอนใจดูยังไงยังไงความเจ้าเล่ห์ของหมอนี่ก็น่าจะเหนือกว่าคุณลีรอยอยู่ก้าวหนึ่งแล้วยิ่งสองคนนี่เป็นพวกเดียวกันเขาคงต้องบอกให้อีริคเร่งมือกับสิ่งที่กำลังสืบหาเพราะถ้าชักช้าก็ดูเหมือนโอกาสพลาดพลั้งจะมีเปอร์เซ็นต์สูงขึ้นทุกวันๆ
