จบแล้วสินะจากนี้ไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องคอยหลบใครอีกแล้ว...เรนถอนใจเบาๆเมื่อสูดควันบุหรี่เข้าปอดแรงๆ คิดไปก็น่าขันเขามันคิดเอาเองทั้งนั้น คิดไปเองว่าจอนนี่คงตามหา แต่หมอนั่นกลับจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ...เรนเม้มปากทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นก่อนใช้ส้นรองเท้าขยี้เบาๆเงยหน้าสูดลมหายใจก่อนรับรู้ถึงมือแข็งๆที่ยื่นมาปิดปากเขาไว้มือทั้งคู่ถูกจับไพล่หลังแม้จะพยายามดิ้นแต่กลับเปล่าประโยชน์เมื่อสิ่งที่เห็นคือชายฉกรรจ์สามคนที่จับตัวเขาไว้ก่อนพยักหน้าให้กันแล้วพวกมันก็แบกเขาขึ้นบ่าราวเขาเป็นวัตถุไร้นำ้หนัก
"ปล่อยฉัน....พวกแกจะพาฉันไปไหน??..."เรนตะคอกออกมาดิ้นรนอย่างไม่พอใจ
"อย่าดิ้นดีกว่าครับ...คุณก็น่าจะรู้ว่าเราจะพาคุณไปไหน...แล้วถ้าพวกเราเผลอทำรุนแรงกับคุณไปพวกเราก็จะเดือดร้อน...."หนึ่งในสามเอ่ยออกมาเรียบๆ....ใช่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะพาเขาไปไหนแม้จะไม่เคยพูดคุยแต่เขาจำได้ว่าเจ้าพวกนี้เป็นคนของใคร...
เรนถูกผลักเบาๆเข้ามาในห้องนำ้ห้องในสุดที่มีใครบางคนยืนกอดอกอิงหลังกับกำแพงคอยอยู่และเขารู้ดีว่าตอนนี้คนของจอนนี่คงเคลียทุกอย่างและคุมเชิงอยู่ข้างนอก ดวงตาที่เคยมองเลยเขาไปด้วยแววว่างเปล่าตอนนี้กลับลุกวาวดุดันราวใครเข้าไปสุมไฟไว้ข้างในนับสิบกองแม้ใบหน้าคมเข้มจะดูเรียบเฉยแต่เรนรู้ดีว่าตอนนี้ถ้าจอนนี่มีหนวดมันคงกระดิกเพราะความโกรธ
"ไง....เรน...."นั่นคือคำทักทายเรียบๆที่ทำให้เรนขยับตัวอย่างอึดอัดแม้ว่าตอนนี้จอนนี่ไม่แม้ขยับตัวแต่เขากลับรู้สึกราวกับว่ามือทั้งคู่ของจอนนี่กำลังเค้นคอเขาอยู่และมันทำให้เขาอึดอัดจนต้องสูดหายใจเข้าแรงๆ
"จอน...นี่...."เรนเอ่ยเบาๆด้วยนำ้เสียงแหบแห้งจนตัวเองก็แทบจำเสียงตัวเองไม่ได้
"จำฉันได้ด้วย...แล้วจำได้หรือเปล่าที่ฉันเคยบอกไว้ว่านายเป็นของฉัน...และฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไป...."ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหาพร้อมเค้นเสียงออกมาตาคมดุดันจนเรนไม่กล้าสบตาได้แต่ขยับถอยหลังช้าๆจนรับรู้ถึงผนังเย็นเฉียบที่แนบอยู่กับแผ่นหลังตอนนี้ถ้าเป็นไปได้เรนอยากกลายเป็นอากาศแล้วแทรกหายไปในผนังเพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญกับคนตรงหน้าต่อให้รักและคิดถึงจอนนี่มากแค่ไหนแต่พายุความโกรธของคนตรงหน้าก็ไม่ใช่อะไรที่น่าพิศมัยเลยสำหรับเขา
