หน้าลานกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่นำ้พุขนาดใหญ่ที่ปล่อยละอองนำ้ออกมาทำให้ทั่วบริเวณมีอากาศชุ่มชื่นเย็นสบาย รถยนต์ต่างยี่ห้อต่างสีคันแล้วคันเล่าแล่นเข้ามาจอดก่อนตีวงออกไป ร่างสูงที่ก้าวลงมาหลังจากลูกน้องคนสนิทวิ่งมาเปิดประตูรถอย่างรู้หน้าที่...
"ชาล...อย่าลืมเอาของขวัญไปให้แม่ฉันด้วย..."อีริคสั่งคนสนิทเบาๆก่อนเหลือบตามองขบวนรถที่วิ่งตามกันเข้ามาจอดลงต่อกับรถของเขา ลีรอยก้าวลงมาหลังจากทาเคชิเปิดประตูให้ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองคนที่ยืนอยู่ก่อนอย่างไม่เป็นมิตรผิดกับวาจาที่ทักทาย
"ไงอีริค....ท่าทางนายสบายดีนะ..."
"ก็ดี...พี่ละลีรอยนอนน้อยไปหรือเปล่าใต้ตาคล้ำเชียว...คิดมากเรื่องลูกชายทิมเหรอ..."
"แกก็รู้ฉันกับทิมโมธีดีๆกันอยู่ ริคคาโดมาบอกว่าจู่ๆหลานมันก็หายไปไม่บอกกล่าวอะไรไว้...แล้วลูกน้องเขาก็เห็นแกเอาตัวไป...."อีริคมองดูพี่ชายทึ่งๆหมอนี่แต่งเรื่องโกหกเขาได้เป็นตุเป็นตะทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร
"งั้นเหรอ...แย่จังทิมมี่คงลืมบอกว่าจะไปหาผมไว้กลับบ้านผมจะให้เขาโทรหาริคกี้ก็แล้วกัน...คราวนี้พี่จะได้ไม่ต้องคิดมาก...ผมขอตัว...."อีริคตอบยิ้มๆมองสบตาวาวๆของพี่ชายก่อนขอตัว
"เขาว่าไงบ้าง...."ริคคาโดถามเบาๆเมื่อเดินเข้ามาสมทบกับลีรอย
"มันบอกว่าจะให้เด็กนั่นโทรมาคืนนี้...ริคกี้จะด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่แกต้องเอาเด็กนั่นกลับมาให้ได้..."ลีรอยออกคำสั่งเสียงเครียด
"แน่นอน...ฉันทำแน่..."แต่เพราะฉันอยากทำเองไม่ใช่เพราะแกสั่งริคคาโดบอกกับตัวเองในใจ
..........................................
อีริคลงจากรถก่อนเดินช้าๆเข้าบ้านทุกอย่างเป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ริคคาโดขึ้นมาคุมลูกน้องแทนทิมโมธีและมีลีรอยควบคุมทุกอย่างอยู่เบื้องหลังอีกทีพวกมันฉลาดพอที่จะกำจัดคนสนิทของทิมโมธีทั้งหมดและด้วยความเจ้าเล่ห์และอำมหิตของลีรอยทุกอย่างก็สำเร็จได้อย่างเงียบเชียบและเรียบร้อย
และเมื่อทุกอย่างจัดการกันเองได้ภายในแก๊งบ้านใหญ่ก็จะไม่ยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยวจากนี้ก็คงเหลือแต่ทิมมี่ที่ต้องถูกกำจัดให้พ้นทาง
