เรนมองเงาในกระจกก่อนถอนใจเบาๆ ร่างชายหนุ่มหน้าเรียวใสตรงหน้าคือเขาแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือสีผมที่เคยเป็นสีดำมันวาวราวขนกานำ้ตอนนี้ถูกกัดสีและย้อมใหม่เป็นสีขาวราวผมหงอกแต่มันกลับรับกันดีกับใบหน้าของเขา...ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำแบบนี้เพื่ออะไรแต่สิ่งที่รู้ดีคือจอนนี่ไม่ชอบแน่ถ้าเห็นเขาในสภาพนี้...เขารู้ดีจอนนี่ไม่ชอบให้เขามีรอยสักไม่ชอบให้เขาเปลี่ยนสีผมเหมือนวัยรุ่นทั่วไปและอีกอย่างที่หมอนั่นเกลียดที่สุดคือการสูบบุหรี่และจากนี้สิ่งที่เขาตั้งใจไว้คือจะทำทุกอย่างที่หมอนั่นไม่ชอบ....
ตอนนี้หมอนั่นคงส่งคนออกค้นหาเขาและเป้าหมายแรกก็คงเป็นนิคอนที่จะถูกสอบสวนเอาความจริงเจ้าหมูตอนคงมีเจ็บตัวบ้างแต่จอนนี่ไม่ใช่คนโหดร้าย...ยังไงนิคอนก็คงไม่ตายแต่ถ้าถูกจับตัวได้คนที่จะตายคงเป็นเขาหมอนั่นคงจับเขาล่ามโซ่ขังไว้ในห้องแบบไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ๆแต่คนอย่างเขาเมื่อก้าวออกมาแล้วก็ต้องแน่ใจและรู้จักเอาตัวรอดและที่ๆจะหลบและซ่อนตัวให้พ้นจากคนของจอนนี่ได้ดีที่สุดเขารู้ดีว่าที่ไหน.....
..........................................
อีริคเดินช้าๆเข้ามาในห้องพิเศษของโรงพยาบาลที่เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ ตาคมมองตรงไปบนเตียงคนป่วยที่ตอนนี้ร่างที่ทอดตัวอยู่บนเตียงกำลังลืมตาดูเขาอยู่ก่อนแล้วอาการขมวดคิ้วน้อยๆหน้าตาดูงงๆของอีกฝ่ายทำให้ต้องยิ้มออกมา
"ไง...เกร โดนหนักขนาดนี้ยังรอดมาได้ นายนี่ก็กระดูกแข็งใช่ย่อยเหมือนกันนะ...."อีริคทักทายคนป่วยเบาๆ
"อีริค....นายช่วยฉันไว้เหรอ???...."เสียงแหบแห้งของคนบนเตียงถามเบาๆราวจะย้ำให้แน่ใจ
"ใช่....มีแค่นายที่รอดคนอื่นๆฉันช่วยไว้ไม่ได้...."อีริคพยักหน้ายืนยัน
"ทำไมต้องเป็นฉัน???...คนที่ควรอยู่ต่อคือทิมต่างหาก...นายน่าจะปล่อยให้ฉันตายไปพร้อมกับเขา..."คนบนเตียงเอ่ยออกมาเบาๆด้วยนำ้เสียงขมขื่นและแววตาที่เจ็บปวด
