ร่างสูงที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ทำให้ผู้เข้ามาใหม่สองคนหันมาสบตากัน ชาลถอนใจเบาๆเมื่อสบกับสายตาเครียดเคร่งของผู้เป็นนายที่มองจ้องมา
"ฉันต้องการคำอธิบาย...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..."อีริคถามลูกน้องเสียงเครียดสูดหายใจแรงอย่างข่มอารมณ์ไม่บ่อยนักที่เขาจะรู้สึกแย่ขนาดนี้ร่างสูงยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าหนานุ่มตัวเดียวแล้วก็ไม่ใช่เรื่องปกติที่อีริคจะอยู่ในสภาพนี้ต่อหน้าคนอื่น จานรองบุหรี่มีเศษขี้เถ้าและตัวบุหรี่ที่หักยาวบ้างสั้นบ้างสุมอยู่บ่งบอกถึงอารมณ์และความคิดที่ขึ้นลงของคนสูบ
"มีใครบางคนบิดเบือนบางอย่าง...ทำให้คุณทิมมี่เข้าใจผิดครับ..."ชาลพยายามเรียบเรียงเรื่องราวและเหตุการณ์ก่อนตอบคนเป็นนายที่ตอนนี้ตั้งท่าพร้อมจะอาละวาดขนาดใหญ่ได้ทุกเมื่อถ้าไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รับ
"ใคร!!....บิดเบือนเรื่องอะไร???....แกพูดบ้าบออะไร...อยากตายนักใช่ไหมชาล...ฉันไม่อยากฟังเรื่องโยกโย้ไร้สาระอะไรทั้งนั้น....ใคร??..บิดเบือนอะไร???แกก็พูดออกมาให้หมด....เดี่ยวนี้!!..."นำ้เสียงเกรี้ยวกราดไม่พอใจของคนเป็นนายทำให้ชาลถอนใจเบาๆ
"ริคคาโด เอาภาพที่นายปีนเข้าไปในบ้านทิมโมธีคืนนั้นให้คุณทิมมี่ดูเป็นการยืนยันว่าที่ทิมโมธีตายเพราะนายเป็นคนฆ่า..."ชาลตอบช้าๆชัดๆขณะคนเป็นนายเบิกตากว้างขึ้นก่อนเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ
"แล้วไง??...แล้วทิมมี่ก็เชื่องั้นเหรอ...โง่เกินไปหรือเปล่า...แผนมันจะตื้นไปหน่อยไหม..."
"สำหรับนายอาจคิดเเบบนั้นแต่สำหรับคุณทิมมี่เชื่อไปแล้วครับ...แต่นายจะโทษคุณทิมมี่ก็ไม่ถูกเพราะด้วยสถานะความสัมพันธ์เหตุการณ์และการกระทำของนายเป็นใครก็คงคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้..."ชาลออกความเห็นด้วยอาการสงบ
"แล้วทิมมี่เคยคิดไหมว่าฉันจะทำอย่างนั้นทำไม....ฉันไม่ได้รับประโยชน์หรือมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับการตายของทิมเลยสักนิด...."อีริคหยิบบุหรี่ตัวไม่มาจุดสูบถอนใจออกมาแรงๆอย่างไม่ชอบใจเขาเกลียดนักกับปัญหาหยุมหยิมแบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นจะคิดยังไงก็ชั่งเขาไม่เคยสนใจแต่สำหรับทิมมี่เขาหงุดหงิดมากมายที่หมอนั่นมองเขาผิดๆ
