Pierwszy tydzień szkoły był dla mnie jedną wielką męczarnią. Szlabany u Umbridge były okropne. Kobieta jest równa z samym Voldemortem. Na mojej ręce tkwił dość głęboko zakorzeniony napis "Nie będę opowiadać kłamstw." Co jakiś czas leciała z niego krew, więc praktycznie nań stop schodziłam do Skrzydła Szpitalnego po bandaże i plastry.
- Nienawidzę tej suki - marudziłam wtulona w klatkę piersiową Freda. Postanowiliśmy spędzić wieczór razem.
- Pokaż to - szepnął mi rudzielce do ucha. Niechętnie pokazałam mu ranę na dłoni, któryś już raz z kolei. Bliźniak zaczął składać na niej pocałunki. Zaczęłam się śmiać.
- Dziwne, że ty i George nie mieliście u niej jeszcze żadnego szlabanu - powiedziałam w pewnej chwili.
- My mielibyśmy mieć szlaban? My?! - oburzył się bliźniak, po chwili jednak wybuchliśmy śmiechem. - Jeszcze nie - dodał, a ja zaczęłam śmiać się w jego tors.
- Chodź wracajmy już do zamku - mruknęłam. - Zaczyna się robić zimno - Fred jak na zawołanie zdjął swój o wiele za duży na mnie sweter i podał mi go. Założyłam odzienie z wielkim bananem na twarzy.
- Ej, ej, ej - rudzielec złapał mnie za rękę kiedy szłam już powoli w stronę zamku. Wskazał palcem swój policzek udając poważnego.
- Nie odwrócisz się? - zapytałam przybliżając się do bliźniaka.
- Nie - powiedział pewnie.
- Obiecujesz? - upewniłam się.
- Obiecuję - położył prawą dłoń na klatce piersiowej w miejscu serca. Już miałam złożyć pocałunek na jego policzku kiedy niespodziewanie odwrócił głowę.
- Obiecałeś! - krzyknęłam odrywając się od rudzielca. Fred pokazał mi dwa skrzyżowane palce łamiące obietnicę, które ukrywał wcześniej za plecami. - O ty mendo - śmiałam się cicho, a Fred ponownie złączył nasze usta.
~*~
Obudziłam się cała mokra. Sen. Znowu ten okropny sen. W sypialni było ciemno jak nie wiem. Mruknęłam cicho Lumos i sprawdziłam godzinę. Pierwsza trzydzieści sześć... Ponownie widziałam jak Voldemort torturuje moją rodzinę, jak chce wyciągnąć informacje o mnie. Tylko dlaczego? Po co? Te pytania krążyły po mojej głowie. Sprawdziłam godzinę ponownie. Pierwsza pięćdziesiąt. Nie zasnę.
Wstałam jak najciszej się dało. Na paluszkach wyszłam z dormitorium dziewcząt piątego roku kierując się do sypialni chłopców z siódmego.
- Tylko się nie wyjeb Meg - powtarzałam w głowie. Starałam się otworzyć jak najciszej drzwi, na moje nieszczęście coś zawsze musi pójść nie tak i drzwi zaskrzypiały. Na mojej twarzy pojawił się grymas. - Ciamajda - zbeształam siebie w myślach. Na całe szczęście żaden z chłopców się nie obudził. Odetchnęłam z ulgą i podreptałam do łóżka Freda. Odchyliłam lekko kotarę i wślizgnęłam się pod kołdrę.
- Meg co ty tu..? - wychrypiał Fred.
- Miałam koszmar - szepnęłam cicho.
- Chodź tu - uśmiechnęłam się zadowolona, że mnie nie wyrzucił i wtuliłam się w jego klatkę piersiową.
- Co Ci się śniło? - wymamrotał w moją szyję.
- Nic takiego Fred, nic takiego - bliźniak pocałował moją odsłoniętą szyję. Po chwili już spał obejmując mnie. Zamknęłam oczy czekając na sen, który nastąpił po jakimś czasie..
Tygodnie mijały strasznie wolno. Umbridge zamieniła szkołę w piekło. Mianowała się Wielkim Inkwizytorem Hogwartu. Codziennie na ścianie przed Wielką Salą Filch wieszał nowe nakazy i zakazy, co doprowadzało wszystkich do szału, nie wolno nam było praktycznie nic.
- Chłopaki mam dosyć - mruknęła. - Czas na zemstę - uśmiechnęłam się złowieszczo.
- Masz jakiś pomysł...
- ...Żeby jej dopiec?
- Pamiętacie Lockharta? - odezwałam się po chwili zastanowienia.
- Jak mielibyśmy nie pamiętać tej wielkiej gwiazdy? - skrzywił się Fred.
- Na jednej z lekcji wypuścił Chochliki Kornwalijskie. Wypuśćmy je do Hogwartu - zaczęłam skakać ze szczęścia jak głupia.
-Dobry pomysł - przybiliśmy sobie piątki i ruszyliśmy szybko na obiad. Usiadłam tak jak zawsze pomiędzy rudzielcami i nałożyłam sobie gulaszu.
- Ej ludzie - szepnęła Hermiona. Jak na zawołanie we trójkę podnieśliśmy głowy. - Chodzi o lekcje Obrony Przed Czarną Magią - mówiła dalej patrząc czy nikt nie podsłuchuje.
- Zgodził się? - zapytałam. Hermiona, Ron i ja namawialiśmy Harry'ego już jakiś czas, żeby uczył nas zaklęć obronnych.
- Tak - potwierdziła brunetka.
- O co chodzi? - bliźniacy odezwali się równocześnie.
- Wytłumaczę wam później - obiecałam i popatrzyłam się na Różowa Flądrę, która właśnie wciągała kluski spaghetti. - Bleee... - skrzywiłam się.
- Ten widok...
- ...Na zawsze...
- ...Pozostanie w mojej pamięci... - wzdrygnęliśmy się we czwórkę.
~*~
- Gotowi? - zapytałam trzymając rękę na klatce, żeby ją zaraz otworzyć.
- Wypuszczaj! - uśmiechnęli się. Otworzyłam drzwiczki klatki i ponad setka małych niebieskich stworzonek rozleciała się w różne strony. Rzuciłam zaklęcie kameleona na naszą trójkę i z zadowoloną miną obserwowałam raban, który robiły chochliki. Po chwili za kotary wyłoniła się Umbridge. "KTO TO ZROBIŁ?! PYTAM KTO TO ZROBIŁ!" Krzyczała. Stworzonka dostrzegły Landrynę i rzuciły się na nią, a ona piszczała z przerażenia. Moment po tym nauczyciele przybiegli zobaczyć co się dzieje, a zaraz za nimi uczniowie. Nie czekając chwili dłużej, by wmieszać się w tłum zdjęłam zaklęcie, a grupka krukonów z pierwszego roku podskoczyło z zaskoczenia. Puściłam im oczko i posłałam uśmiech.
- O Merlinie - powiedział MacGonagall.
- NIECH KTOŚ COŚ ZROBI!!! - wrzeszczała Umbridge otoczona niebieskim stadem.
- Peskipisi pestronomi - mruknął Snape, a chochliki znieruchomiały. Umbridge stała na środku sali otoczona tłumem w podartej różowej sukience, żakiecie, bez swojego włochatego czepku i jednego buta.
- JAK SIĘ DOWIEM KTO TO ZROBIŁ ZOSTANIE WYRZUCONY Z HOGWARTU! - krzyczała. Nikt nie raczył się odzywać. Wszyscy milczeli.
- Rozejść się do swoich dormitoriów. Wychowawcy zaraz do was przyjdą - nakazała zastępczyni dyrektora. Bez słowa uczniowie zaczęli wracać do swoich pokojów wspólnych. Każdy miał uśmiech na twarzy. Umbridge się oberwało i wszystkim się to podobało. Usiadłam z bliźniakami na kanapie czekając na wychowawczynię. Weszła po chwili i stanęła na środku salonu.
- Fred, George, Meghan - spojrzała na nas. - Chcecie mi coś powiedzieć? - popatrzyliśmy na nią z niewinnymi minami - Wiem, że to wasza sprawka.
- Pani profesor, nie ma pani dowodu, że to oni - odezwała się Angelina wychodząc przed tłum. Po pomieszczeniu zaczęły rozbrzmiewać zdania typu: "Ma rację", "Właśnie".
- Nie ma pani dowodu - uśmiechnęliśmy się zwycięsko.
- Mam nadzieję, że to się więcej nie powtórzy. Moglibyście wymyślić coś równie dobrego - dodała tak cicho, że praktycznie nikt nie usłyszał i wyszła z wieży Gryffindoru. Każdy nam gratulował genialnego pomysłu i wykonania. Nawet Hermiona się uśmiechała.
Przez wiele dni krążyły tylko i wyłącznie plotki o naszym kawale. Byliśmy naprawdę zadowoleni, że nasz wybryk zdobył tak wielkie uznanie wśród uczniów. Już następnego dnia w Proroku Codziennym znalazła się informacja o naszym wybryku i zapewnienie Umbridge, że takie sytuacje się już więcej nie powtórzą pod jej nosem. Syriusz wysłał nam list, w którym gratulował nam zdobytej "popularności", a Pani Molly stwierdziła, że powinniśmy w jakiś sposób przeprosić Umbridge. Jednogłośnie stwierdziliśmy, że nigdy czegoś takiego nie zrobimy.
- Chłopcy jutro jest spotkanie -przypomniałam, a bliźniacy popatrzyli na mnie dziwnie. - Obrona Przed Czarną Magią - wytłumaczyłam widząc ich zdziwione miny. - Musicie zapamiętać - usiadłam zrezygnowana na kolanach Freda.
- Spokojnie przyjdziemy - powiedzieli jednocześnie.
- Zorganizowaliście kogoś jeszcze? - zapytałam po chwili.
- Lee,
- Angelina,
- Katy - wyliczali bliźniacy na palcach.
- Dobra. W Świńskim Łbie o dwunastej. Pamiętajcie. Ja muszę iść z Harry'm, Ronem i Hermioną.
- Dobra, dobra nie martw się - zaczął mój chłopak.
- Obiecaliśmy, a my zawsze dotrzymujemy słowa - dokończył jego brat.
-Luzuj banany - uśmiechnęłam się i wtuliłam w Freda.
~*~
Hermiona przedstawiła ogólny zarys zajęć, a Harry opowiedział na kilka pytań, niekoniecznie przyjemnych, ale jednak. Znaleźli się ludzie, którzy nie byli zbytnio przychylni naszej idei, ale po jakimś czasie postanowili wziąć udział w tajnych lekcjach OPCM. Było nas trzydzieści pięć osób. Pozostało nam tylko znaleźć miejsce spotkań.
- To co idziemy teraz na kremowe piwo? - zapytałam bliźniaków wychodząc wraz z nimi ze śmierdzącej knajpy.
- No jasne - powiedział Fred i objął mnie w talii.
Po dość krótkim czasie dotarliśmy do Trzech Mioteł, gdzie zajęliśmy sobie wolny stolik. Zamówiliśmy po kremowym piwie i czekaliśmy na zamówienie. Po jakimś czasie dosiedli się do nas Braian, Evelyn, Eva i Julia. George spiął się trochę. Od początku roku kręcił się koło brunetki i chyba byli na kilku randkach. Kto wie czy nie są już razem... Szczerze wątpię. Powinien powiedzieć swojemu bratu i mi. Braian cały czas wpatrywał się w brunetkę, na co Weasley miał lekki grymas na twarzy. W sumie to nawet dobrze nam się gadało, nie licząc zdenerwowanego Georgea. Po jakimś czasie wyszliśmy z knajpy i udaliśmy się do Miodowego Królestwa. Kupiłam bliźniakom trochę słodyczy w podziękowaniu za pomoc w kawale. Wstąpiliśmy również do sklepu Zonka, gdzie rudzi kupili kilka gadżetów i powolnym krokiem zaczęliśmy wracać do Hogwartu.
- Nienawidzę takiej pogody. Chodźmy trochę szybciej - marudziłam. Przyspieszyliśmy kroku.
- Niedługo Święta - zaczął George.
- Jedziemy do Kwatery - dodał Fred.
- I dobrze. Nie chcę spędzać Świąt z tym Różowym Potworem - zaczęłam trochę zwalniać. Nie słyszałam co mówili dalej chłopcy. Wpatrywałam się w nich, ale nic do mnie nie docierało. Stanęłam w miejscu. Odwrócili się i coś mówili. Wzrok zaczął mi się rozmazywać. Widziałam tylko zarysy ich sylwetek. Po chwili pochłonęła mnie ciemność.