จบแล้วสินะจากนี้ไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องคอยหลบใครอีกแล้ว...เรนถอนใจเบาๆเมื่อสูดควันบุหรี่เข้าปอดแรงๆ คิดไปก็น่าขันเขามันคิดเอาเองทั้งนั้น คิดไปเองว่าจอนนี่คงตามหา แต่หมอนั่นกลับจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ...เรนเม้มปากทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นก่อนใช้ส้นรองเท้าขยี้เบาๆเงยหน้าสูดลมหายใจก่อนรับรู้ถึงมือแข็งๆที่ยื่นมาปิดปากเขาไว้มือทั้งคู่ถูกจับไพล่หลังแม้จะพยายามดิ้นแต่กลับเปล่าประโยชน์เมื่อสิ่งที่เห็นคือชายฉกรรจ์สามคนที่จับตัวเขาไว้ก่อนพยักหน้าให้กันแล้วพวกมันก็แบกเขาขึ้นบ่าราวเขาเป็นวัตถุไร้นำ้หนัก
"ปล่อยฉัน....พวกแกจะพาฉันไปไหน??..."เรนตะคอกออกมาดิ้นรนอย่างไม่พอใจ
"อย่าดิ้นดีกว่าครับ...คุณก็น่าจะรู้ว่าเราจะพาคุณไปไหน...แล้วถ้าพวกเราเผลอทำรุนแรงกับคุณไปพวกเราก็จะเดือดร้อน...."หนึ่งในสามเอ่ยออกมาเรียบๆ....ใช่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะพาเขาไปไหนแม้จะไม่เคยพูดคุยแต่เขาจำได้ว่าเจ้าพวกนี้เป็นคนของใคร...
เรนถูกผลักเบาๆเข้ามาในห้องนำ้ห้องในสุดที่มีใครบางคนยืนกอดอกอิงหลังกับกำแพงคอยอยู่และเขารู้ดีว่าตอนนี้คนของจอนนี่คงเคลียทุกอย่างและคุมเชิงอยู่ข้างนอก ดวงตาที่เคยมองเลยเขาไปด้วยแววว่างเปล่าตอนนี้กลับลุกวาวดุดันราวใครเข้าไปสุมไฟไว้ข้างในนับสิบกองแม้ใบหน้าคมเข้มจะดูเรียบเฉยแต่เรนรู้ดีว่าตอนนี้ถ้าจอนนี่มีหนวดมันคงกระดิกเพราะความโกรธ
"ไง....เรน...."นั่นคือคำทักทายเรียบๆที่ทำให้เรนขยับตัวอย่างอึดอัดแม้ว่าตอนนี้จอนนี่ไม่แม้ขยับตัวแต่เขากลับรู้สึกราวกับว่ามือทั้งคู่ของจอนนี่กำลังเค้นคอเขาอยู่และมันทำให้เขาอึดอัดจนต้องสูดหายใจเข้าแรงๆ
"จอน...นี่...."เรนเอ่ยเบาๆด้วยนำ้เสียงแหบแห้งจนตัวเองก็แทบจำเสียงตัวเองไม่ได้
"จำฉันได้ด้วย...แล้วจำได้หรือเปล่าที่ฉันเคยบอกไว้ว่านายเป็นของฉัน...และฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไป...."ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหาพร้อมเค้นเสียงออกมาตาคมดุดันจนเรนไม่กล้าสบตาได้แต่ขยับถอยหลังช้าๆจนรับรู้ถึงผนังเย็นเฉียบที่แนบอยู่กับแผ่นหลังตอนนี้ถ้าเป็นไปได้เรนอยากกลายเป็นอากาศแล้วแทรกหายไปในผนังเพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญกับคนตรงหน้าต่อให้รักและคิดถึงจอนนี่มากแค่ไหนแต่พายุความโกรธของคนตรงหน้าก็ไม่ใช่อะไรที่น่าพิศมัยเลยสำหรับเขา
"ห๊ะ!!!...จำได้ไหมเรน...ฉันถามทำไมไม่ตอบ..."เสียงตวาดมาพร้อมกำปั้นที่ทุบลงบนผนังใกล้ๆใบหน้าเขาจนเรนรับรู้ได้ถึงแรงลมที่วืดผ่านไปใกล้ๆหู
"ได้....."อาการก้มหน้าพร้อมเอ่ยคำตอบเบาแทบไม่ได้ยิน
"แล้วนาย...กล้าดียังไงถึงหนีฉันมา...แล้วนี่ไปทำบ้าอะไรมา..."มือหนากระชากหมวกไหมพรมเขวี้ยงทิ้งไปก่อนขยุ้มมือไปบนเส้นผมนุ่มที่ถูกกัดและย้อมจนเป็นสีเงินส่องประกายก่อนกระชากแรงๆจนเรนอดกลัวไม่ได้ว่ามันคงจะหลุดติดมืออีกฝ่ายไปเป็นกระจุกแน่ๆ
"โอ๊ย!!....เจ็บนะ...."ต่อให้กลัวแค่ไหนแต่ความเจ็บก็ทำให้เรนร้องออกมามองหน้าจอนนี่กลับไปอย่างไม่พอใจ
"เพี๊ยะ!!..." มือหนาปล่อยผมที่ขยุ้มแรงๆมาตวัดตบใบหน้าเรียวยาวจนสะบัดก่อนจับคางเรียวบีบแน่นยื่นหน้าไปเค้นเสียงใส่อย่างไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม
"ใครสั่งใครสอนให้นายสูบบุหรี่....เวลาแค่สั้นๆมันทำให้นายกลายเป็นตัวอะไร...."กลิ่นลมหายใจที่คละเคล้าด้วยกลิ่นบุหรี่ของคนตรงหน้ายิ่งทำให้จอนนี่รู้สึกเหมือนเขาฟิวขาด ตลอดเวลาเขาส่งคนออกตามหากลัวไปสารพัดว่าเรนอาจไปพบเจออันตรายแล้วนี่อะไร...หมอนี่กลับไปย้อมผมสูบบุหรี่มีชีวิตสนุกสนาน...มันยิ่งทำให้เขาโกรธ
"เวลาสั้นๆมันทำให้ผมเป็นตัวผมไง....ทำไม??...รับไม่ได้หรือไง...นี่แหละตัวตนของผม...."เรนผลักอกกว้างของคนตรงหน้าก่อนตอบกลับมาความชาของซีกแก้มที่โดนตบยังรู้สึกได้แต่ตอนนี้ความโกรธมีมากกว่าถึงจะยังไง...นี่มันก็ชีวิตเขา
"ปากดีนักนะเรน....แต่ชั่งเถอะ....กลับบ้านกับฉัน...."จอนนี่หลับตาสูดลมหายใจข่มความโกรธที่มีเอ่ยกับคนตรงหน้าเบาๆ
"ไม่....."เรนตอบกลับไปโดยไม่ต้องหยุดคิด
"เพี๊ยะ!!..."มือหนาตวัดตบหน้าเรียวยาวอีกครั้งอย่างลืมตัว เลือดสดๆใหลออกมาตามมุมปากเมื่อใบหน้าเรียวยาวหันกลับมา...ดวงตาที่มองตรงมาที่เขาทำให้จอนนี่กำมือแน่น...หมอนี่รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ควรทำให้เขาโกรธไปมากกว่านี้แต่กลับยังทำมัน
"จะตบจะตีผมอีกก็ได้...ถ้าทำให้คุณพอใจ...แต่ผมจะไม่กลับไปกับคุณ...."
"เรน....อย่าท้าทายฉัน...."
"ผมไม่ได้ท้าทาย....ผมพูดจริงๆชีวิตเป็นของผม...แล้วผมก็ไม่ต้องการคุณอีกแล้ว...."เรนตอบกลับไปเสียงเรียบแม้ความรู้สึกข้างในจะเจ็บปวดและสั่นไหวแต่เขาจะทนเก็บมันไว้....จากนี่จอนนี่ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว
"เรน....นายกล้ามากที่พูดกับฉันแบบนี้...นาย....."จอนนี่ขบกรามแน่นมองคนตรงหน้าด้วยสายตากราดเกรี้ยวแต่ลึกๆกลับแฝงแววเจ็บปวด
เรนหลับตาเบือนหน้าหนีเกร็งตัวรับความเจ็บปวดเมื่อจอนนี่ยกมือขึ้น เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงตบเขาอีกเพราะความโกรธแต่สิ่งที่ตามมากลับเป็นว่ามือหนายื่นมาจับใบหน้าเขาไว้ขณะอีกมือสอดไปรั้งเอวดึงเขาเข้าไปกอดแน่นพร้อมเสียงพึมพำเบาๆที่ข้างหู
"ทำไมถึงดื้อนักเรน....ทำไมไม่เชื่อฟังฉัน...มันเหนื่อยมากเลยรู้ไหม....ฉันเหนื่อยกับการต้องไล่ตามนายแล้วนะ...เลิกพยศกับฉันเสียที...แล้วเรากลับบ้านด้วยกัน...นะ...."
"จอนนี่...."เรนครางออกมาเบาๆมือเรียวยาวยกขึ้นมาโอบบ่ากว้างไว้แน่นทั้งๆที่บอกตัวเองว่าจะตัดจอนนี่ออกไปจากชีวิตแต่เมื่ออีกฝ่ายมาอ้อนวอนใกล้ชิดแบบนี้ทำไมหัวใจเขามันกลับหวั่นไหวได้ขนาดนี้นะ.....
"เรน....ฉันคิดถึงนายนะ....ฉันคิดถึงนายมากรู้ตัวไหม....."จอนนี่กระซิบเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากสีเข้มประทับจูบลงบนริมฝีปากบางที่ตอนนี้บวมนิดๆเพราะโดนเขาตบแต่กลิ่นบุหรีบางๆปนกลิ่นคาวเลือดนิดๆกลับยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากกลืนกินคนตรงหน้าลิ้นอุ่นร้อนกวาดต้อนไปรอบๆกระพุ้งแก้มก่อนดูดดึงลิ้นนุ่มของคนในอ้อมแขนเบาๆจอนนี่ปลดเข็มขัดเรนออกอย่างเร่งร้อนบอกตัวเองว่าเขากำลังจะบ้าวันเวลาที่ห่างกันทำให้เขาต้องการเรนมากจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้
"อืม....อาาา...."เรนครางออกมาเม้มปากหลับตาเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นจัดที่แทรกผ่านเข้ามาอย่างไม่ยอมเสียเวลาเล้าโลมมือแข็งๆบีบต้นขาเขาที่ถูกยกขึ้นมาพาดเอวหนาแรงๆยามจอนนี่ขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะเร่งร้อน......เสียงหอบหายใจเสียงทุ้มที่ครางหนักๆอยู่ข้างหูทำให้เรนลืมตัว ลืมความตั้งใจที่วางไว้ว่าจะตัดจอนนี่ออกไปจากชีวิตตอนนี้มีเพียงอ้อมแขนของกันและกันเท่านั้น
ไม่มีคำพูดมีเพียงมือหนาที่ละจากการติดกระดุมแล้วกวาดตามองความเรียบร้อยของคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า แค่ได้พบและได้กอดเรนทำให้จอนนี่ใจเย็นลงเขาพยายามบอกตัวเองว่าต้องใจเย็นๆและบอกเหตุผลที่แท้จริงกับเรนว่าทำไมเขาจึงต้องยอมเข้าหาคิมิโกะ....แต่เรื่องมันยาวและสำคัญคงต้องไปอธิบายกันที่บ้าน
"เจ็บไหม....."คำถามเบาๆพร้อมมือหนาที่แตะเบาๆลงตรงรอยช้ำที่มุมปากทำให้เรนถอนใจพร้อมส่ายหน้า
"นายครับ...คุณคิมิโกะให้คนมาตามแล้วครับ....."เสียงเคาะประตูพร้อมคำรายงานทำให้เกิดความเงียบงันขึ้นมาระหว่างคนสองคน เรนเหลือบตาขึ้นมองจอนนี่หวังจะได้ยินว่าหมอนี่จะบอกคนของเขาไปว่าชั่งหัวยายนั่นปะไรแต่คนตรงหน้ากลับยกมือประคองสองแก้มเขาไว้
"ฉันคงต้องออกไปก่อน....นายตามคนของฉันไปรอที่รถนะ...ถึงบ้านเราค่อยคุยกัน....."จอนนี่กระซิบเบาๆเมื่อจูบริมฝีปากบางอีกครั้งแล้วก้าวออกไป
เรนหลับตาถอยไปพิงฝาไหล่กว้างสะท้านเบาๆ มือเรียวยาวทั้งสองถูกยกขึ้นมาปิดหน้าไว้เมื่อเสียงสะอื้นถี่ๆเริ่มเล็ดลอดออกมา....สุดท้ายจอนนี่ก็ยังเลือกผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี....ร่างสูงรูดตัวลงนั่งคู้ตัวพิงฝาปิดหน้าสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ.........