Söze nasıl başlayacağım, inanın bilmiyorum. Bu yola çıktığımda aklımın ucundan dahi geçmezdi böyle bir şey. Yalnızca içimde tutamadığım şeyleri yazmak için başlamıştım bu hikayeye. Karakterler, beni etkileyen her insandan izler taşıyordu ama gariptir ki yaşadıklarımı yazmak yerine yazdıklarımı yaşamaya başladım. Bir Baran Andaç'a sahibim, bir Asya Öztürk gibi. Birçok duyguyu aynı anda yaşıyorum şimdi. Mutluyum, heyecanlıyım, hüzünlüyüm... İki yıl önce kalemi elime alıp beni bu hikayeye iten ne kadar sebep varsa hepsine bin şükran! Beni yalnız bırakmayan sizler; Siyahlarım... Sizler benim sahip olduğum en güzel okuyucularsınız. Bu hikayeyi büyük bir sevgiyle okuyan herkesin kendi hayat hikâyesini merak ediyorum aslında. Çünkü biliyorum ki herkesin seveceği bir hikaye değil Siyahım. Yaşadığınız iyi kötü her şeyden ders alıp dilediğiniz ne varsa sizin olması dileğiyle. Sizleri seviyor, destekleriniz için teşekkür ediyorum. Siyahım, yağmurlu günlerde bile başını gökyüzüne kaldırma cesaretini gösteren herkes için yazılmış bir hikayedir. Sizler de o cesur insanlardansınız. Bir milyon kez teşekkürler hepinize ❣
Şimdi biraz kendimden ve Baran Andaç'tan bahsetmek istiyorum. Hepinize itiraf etmek isterim ki bu hikayenin başında yazdığım Baran ile şimdi yazdığım Baran aynı kişi değil. İyi ki de değil. O naif ruhlu adamı buldum. Asya'nın kehribar saçlı sevgilisi, benim gece saçlı sırdaşım. Bu hikayeyi o bilmiyor olsa da tamamiyle ona adıyorum.
Bir başka konudan söz etmek gerekirse hepinizden bir ricam var. Bu hikayede sizi anlatan bir cümleyi ve Siyahım'ın sizin için ne ifade ettiğini yoruma bırakın.
Görüşmek üzere ❣