Crestfallen- very sad and disappointed.
Clariz POV.
Hinahangin lang ang buhok ko habang inienjoy ko ang sunset. Wala masyadong tao dito at sobrang tahimik, tanging pag hampas lang ng alon ang naririnig.
Napayakap ako sa sarili ng lumalamig na ang hangin. Itinago ko ang mukha ko sa ibabaw ng tuhod at nagsimula nanaman akong maiyak. Tumakas ako sa hospital dahil feeling ko nasasakal ako pag nandoon ako.
Gusto kong tumakas sa katotohanan.
This is not me..
Hindi ko na kilala ang sarili ko. Masyado akong nanghihina at parang tinakasan ako ng lakas. Inangat ko ulit ang ulo ko at yun din ang pagkagat ng dilim. Hindi ko nga alam kung ilang oras, araw or buwan nalang ang bibilangin ko para mabuhay.
Binagsak ko ang sarili sa maputing buhangin at pinagmasdan ang bituin. Itinaas ko ang kamay ko para kunyaring maabot iyon pero nagsimula nanaman akong maluha kaya pinantakip ko ang braso ko sa mata. Naramdaman kong naabot na ng tubig ang paa ko kaya umupo ako ulit at pinagmasdan ang palalim na tubig. Hindi parin ako umaalis sa pwesto ko dahil wala na akong pake.
Mamamatay lang din naman ako so why bother?
Kinuha ko sa tabi ang natitirang borakay rhum at tinungga ang bote. I feel dizzy pero wala na akong ibang maisip kundi ang lumusong sa tubig, magpakalunod hanggang sa mamatay. Nakalimutan ko na ngang bumalik sa Mansion nila Steve pero alam kong wala naman silang pake doon kung bumalik ba ako or hindi.
Tumayo na ako kahit patumba tumba dahil sa kalasingan. Sumulong ako sa tubig at naglakad papunta sa mas malalim. Hanggang sa hindi ko na maramdaman ang lupa. Siguro nga wala na talaga akong karapatan maging masaya. Ang lupit ng tadhana saken.
I spread my hands handa ng pag suko.
Nakita ko sa imahe si Steve habang naghihintay saken sa harap ng altar habang nakangiti ako naman naglalakad palapit sa kanya hanggang sa maabot ko ang kamay nya.
Simula pagkabata hindi ko naranasan maging masaya. Hindi ko nga alam kung pamilya ko ba talaga sila.
(Reminder: Eto na yung revelation kung paano sya nagkaroon ng MPD, pero slight lang na part the rest are on the book 1)
Since I was born they hated me, yung nanay ko lagi nalang akong inuutusan na maglinis sa bahay at magluto tapos paghindi ko nagawa ikukulong nya ako sa malaking kulungan until I Starve into death.
Fuck! Ano bang alam ko sa gawaing bahay.
Im just freaking 5 years old that time. Hindi ko rin naranasan mag aral dahil nakakulong lang ako na parang isang hayop. Kapag umiiyak ako hinahampas ako ng latigo at mapupuno ng pasa ang buo kong katawan. Im just an innocent child that time at walang muwang sa mundo.
They are all monster,. .
When I was 9 yrs old dahil hindi ako nakakapaglaro sa ibang bata kaya naisipan kong yung kutsilyo nalang ang paglaruan ko at kung paano yun nakakapatay. Pero noong naging 10 yrs old ako napansin kong may kakaiba na sa pamilya ko. Yung nanay ko laging wala at kasama nya yung kapatid ko. Si tatay naman umuuwi ng lasing tapos magwawala at saken ibubuntong ang galit at ipapasok ako sa sako tsaka pagpapaluin ng tubo. I always cry them for help but they didn’t listen. Until one day umuwi ulit si tatay na lasing at nakatakas ako sa kulungan noon. Nilapitan nya ako at pinagmasdan ang buo kong katawan. Wala akong kaalam alam sa gagawin nyang balak ng dahan dahan nyang hinuhubad ang damit ko. And I said
“Tay ano pong ginagawa nyo?”
But he didn’t answer kaya tinapik ko ang kamay nya at tumakbo ako pero naabutan nya ako tsaka hinila sa paa at binalibag. Nabasag ang salamin ng tamaan ko kaya nagkalat ito sa harapan ko. Naramdaman kong tumulo ang dugo sa ulo ko dahil tumama ang ulo ko sa pader. Napatingin ako sa salamin and I saw myself grinning.
A creepy smile in the mirror.
Hanggang sa hindi ko na maalala ang lahat. Nagising nalang ako ng may hawak na kutsilyo at duguan ang damit habang nakaharap sa isang sako na may mga dugo. Pagtingin ko isa pala itong bangkay. Ni katiting na awa wala akong maramdaman at hindi na ako nagtaka kung paano ko yun nagawa.
Because of them another of me was reborn.
Mas lalo pang lumala noong sinabi sa akin ng sarili kong nanay na isa akong halimaw. At ibinenta nya ako para pag experimentuhan. Mas lumala ang eager kong pumatay noon at nakatakas ako tsaka ko sila binalikan at pinatay. They are the one who made me a monster.
“C-clariz.. Please don’t leave me”
Napadilat ako ng mata ng maalala ko ang itsura ni Steve habang umiiyak habang yakap yakap nya ako.
Pumatak ang luha nya sa pisngi ko kaya inabot ko ang mukha nya at napangiti ng mapakla.
Steve…
Bakit ko ba nakalimutan ang taong pinaramdam sa akin kung paano maging masaya at ang taong pinaramdam ang tunay na pagmamahal.
Doon ko lang naramdaman ang paghirap ng paghinga. Pinilit kong lumangoy pataas pero mas lalo lang akong hinihila pababa. Hindi na ako makahinga. Tanging liwanag lang na nanggagaling sa taas ang nakikita.
Nanghihina na din ang katawan ko kaya pumikit nalang ako at hinayaan nalang ang katawan kong lumubog.
Steve…
Hindi ko na kaya… im really sorry and I really love you. .
Hanggang sa nilamon na ako ng kadiliman.
Steve POV.
I saw a woman wearing a beautiful wedding dress habang tumatakbo sa labyrinth.
Who is she?
Hindi ko alam kung sino sya pero tumakbo ako papunta sa kanya. I tried to find her at naririnig ko ang takong nya habang tumatakbo.
Sinundan ko ang tunog until I saw her in the middle of red roses. She was just standing there na parang hinihintay ang pagdating ko.
Nakatungo lang sya doon and smile at me. I cant see her face clearly dahil sa suot nyang belo.
But opposite happen, instead of flower kutsilyo ang hawak nya and she stab herself in front of me, hanggang sa napuno ng dugo ang puting gown nya.
“Nooooooo!!”
Sinubukan kong lumapit pero parang hindi ako umaalis sa pwesto ko.
“Noooooooo!”
Pant* pant*
Napabangon agad ako at naramdaman ang pawis na tumulo sa noo ko. Nilibot ko ng tingin ang lugar.
Oh it was just a nightmare.
By the way..
Who is that woman in my dream?
Pumasok na ako sa banyo tsaka hinubad ang damit at sinindi ang shower, hinayaan ko lang na tamaan ng tubig ang katawan ko.
What’s the matter with me?
Why I am longing for someone?
And that woman in my dreams..
Is she a part of my memory? Or just a dream?
Napahawak ako sa dibdib ko dahil bigla nalang sumikip ng hindi ko alam kung bakit. Napatingin ako sa salamin, hindi ko alam kung paano ngumiti all I can see Is my cold eyes.
(Reminder: Eto yung time na pumasok si Clariz sa room ni Steve. Si Clariz ang dahilan kung bakit nagising si Steve but sad to say he cant remember her ouch )
“Steve I miss you”
My whole body was numb, but suddenly someone whispered in my ear and kissed me on my lips.
Hanggang sa nagalaw ko ang kamay ko at dahan dahan kong dinilat ang mata ko. Napabangon ako at pinagmasdan ang kwarto. May nakita akong life machine at oxygen sa gilid. Tinaas ko ang kamay ko at tinanggal ang nakaturok na dextros. Tinanggal ko din ang host ng oxygen sa bibig ko. Sinubukan kong tumayo pero bigla nalang akong bumagsak sa sahig.
Fuck! Bakit hindi ako makalakad.
Sinubukan ko ulit tumayo pero bumagsak lang ako ulit kaya bumalik ako sa kama at sinubukang hanapin . Kung sino ang bumulong at humalik saken but I cant see anyone.
Tinakpan ko ang kanan kong mata at napatitig sa salamin.
This is what I discovered since I woke up.
Tinanggal ko ang contact lense at bumungad ang hindi ordinaryong mata on my right eye.
Nasuntok ko ng malakas ang salamin hanggang maG crack ito sa gitna. And the question always repeating. .
“Who are you”
Cheldon POV.
Napahilot ako sa sintido at nakapamaywang habang palakad lakad. Nandito lang ako sa bahay ni Clariz baka sakaling maisipan nyang bumalik.
Two days na ang nakakalipas pero hindi parin sya bumabalik kaya nag aalala na ako kung saan sya nagpunta. Alam ko namang nabigla lang sya pero hindi ko aasahan na ganito ang gagawin nya.
Is she running away?
Napailing ako…
Kung sabihin ko kaya kay Steve ang totoo na buhay pa si Clariz?
Napailing ulit ako..
Siguradong hindi yun maniniwala saken.
Kinuha ko ang wine sa lamesa at lumapit sa bintana. Siguro gusto nya lang mapag isa dahil hindi nya tanggap na may cancer sya.
Napahinto ako sa pag sip ng wine at nilapag yun sa lamesa at umupo ako sa sofa.
Hindi kaya dahil nakalanghap sya ng LSD?
Hindi ko alam kung paano sya nakapasok sa laboratory ko at nalanghap nya yung nabasag na tube ng LSD isang uri ng chemical na Pag nalanghap sisirain nito ang pag iisip mo hanggang sa hindi kana makahinga.
Napakagat ako sa ibabang labi dahil naalala ko nanaman yung time na HinaliKan ko sya nun para iligtas sya.
Argh! ! Ano bang iniisip ko!
Napatingin ako doon sa secret room at pumasok. Pinagmasdan ko ang iba’t ibang klase ng damit pang disguise. Hanggang mapahinto ako sa nakaseal na mask sa glass case. Kinuha ko yun at humarap ako sa salamin. Sinuot ko ang black mask na may ‘X’ na marka sa gitna at napasmirk.
Yes Im ‘X’ yun ang codename ko pag pumapatay. Kinuha ko din yung samurai sa glass case at napangisi. Matagal tagal ko din itong hindi nagamit.
(Sa mga di nakaalala. Ito yung samurai na ginamit ni Cheldon noon sa sementeryo habang pinipigilan nya si Clariz na ipahukay ang puntod ni Steve)
Matagal ko ng itinago ang identity kong ito pero ngayon parang gusto kong ibalik kung sino ako. Im ‘X' Noon pamang buhay pa si Charlie ang kapatid ko. Sya ang pumatay sa sarili nyang pamilya... He killed us pero nabuhay ako at yun ang dahilan kaya gusto kong gumanti sa kanya.
Napatawa ako ng maalalang binibrainwash ko si Eugene/Clariz dati para sya ang pumatay kay Charlie pero nasira ang plano ng dahil kay Ericho. Si Dave isa sa 12 saints na naging laruan ni Ericho ang pumatay kay Charlie at sinubukan din nila akong patayin para ako ang masisi.
Naalala ko nung nabangga ko si Dave sa hospital nung minsan. Sinadya ko talaga syang banggain noon pero hindi nya ako nakilala. I smirk that time. . .
I will surely kill him with my own hands. .
To be continued…
Please Read! 😭
(AN: Nireveal ko na si ‘X' at may idea na siguro kayo kung sino ang dahilan sa pagkasira nung School nila dati. Sa School of Psycho sya yung laging nakasunod kay Eugene/Clariz.. And etc. Pag nabasa nyo yung School of Psycho maiintindihan nyo ang mga scene na ihahalo ko dito sa book 2..until the next updated )