Ik bleef maar doorschrijven, ik wist niet waar te stoppen. Daarom is dit hoofdstuk wat langer.
Een onderdrukte schreeuw verliet mijn mond.
"Dat moet vast pijn doen" zei hij grijnzend.
"Wat heb je opeens" zei ik kreunend van de pijn.
"Wat denk je!! Je hebt net mijn leider vermoord!!!" schreeuwde hij in mijn gezicht.
Natuurlijk was hij zo boos, Mason heeft hem getransformeerd. Al geef je niets om diegene, dit soort dingen maken je woedend. Misschien is Collin daarom ook zo woedend. Om een lang verhaal kort te maken, Andrew werd verliefd op een mens, Andrea. Hij transformeerde haar pas na de geboorte van Collin, die als mens werd geboren. Niemand weet het, uit de roedel ben ik de enigste. Maar hij voelt dus Bobby's pijn. Alles viel op zijn plaats.
Bobby drukte het blokje harder in mijn borst. Weer onderdrukte ik een kreet van pijn. Bobby leek ervan te genieten en drukte nog verder door. Ik weet de pijn te onderdrukken, tot hij door mijn huid heen is gebrand. Het blokje raakte een spier en ik schreeuwde het uit. Bobby haalde het weg van de diepe brandplek in mijn borst, maar legde hem haast gelijk op mijn bovenarm. Ik zette mijn tanden op elkaar en probeerde niet weer flauw te vallen.
Alice's Pov:
Al is het heel ver weg, ik hoor Jason schreeuwen. Precies op dat moment kwam Collin aanrennen. Gelijk stormde ik op hem af.
"Waar is Jason!!" riep ik bezorgt.
"De open plek" zei Collin afwezig.
Gelijk schrok ik en rende het dorp uit, Mary hoorde het en kwam achter me aan. We transformeerden en renden samen zo snel mogelijk naar de open plek.
Eenmaal daar trofften we een enorme gaos aan. Bomen waren half geknakt, het gras, de bloemen en struiken waren platgetrapt door iets groots. Maar het ergste was de vampierleider waarvan de borst doorboord was met een stok. Toen pas hoorde ik een onderdrukte schreeuw achter een nog staande boom vandaan komen.
"Jason!!" snel keek ik achter de boom.
Jason had een diepe, vierkante brandwond in zijn borst. Een hand duwde een blokje zilver tegen zijn bovenarm. Ik wou naar het gezicht kijken van degene die het blokje tegen zijn bovenarm duwde, maar toen hoorde ik Mary al schreeuwen.
"Bobby!?!?"
Ik keek naar zijn gezicht, inderdaad, het was Bobby. Mary vloog op hem af en trok met alle macht Bobby van Jason weg. Gelijk liet hij het blokje vallen en greep naar zijn hoofd. Mary keek bezorgd naar hem, maar ik vestigde mijn aandacht op Jason.
Ik legde voorzichtig mijn hand op de diepe brandwond in zijn borst. Hij kreunde even, maar werd weer stil.
"Wat heeft Bobby gedaan"
Met moeite wees Jason naar het blokje zilver dat Bobby net had laten vallen "Hij heeft me gebrand met dat blokje" zei hij met een trillerige stem.
Hij beefde helemaal en zag er zwak uit. Voor ik het wist sloot hij zijn ogen en viel hij voorover. Snel ving ik hem op en draaide hem om zodat hij met zijn borst naar boven lag. Voorzichtig legde ik hem neer en begon naar de wond in zijn borst te kijken. Het was helemaal doorgebrand tot zijn spieren. Wat bezielde Bobby in godsnaam de laatste tijd!
Snel stond ik op en trok ik Bobby uit Mary's greep.
"Wat heb je met Jason gedaan, jij monster!!" schreeuwde ik blind van woede.
"Jij noemt mij het monster hier!!" schreeuwde hij terug "Zij hebben Mason vermoord en mij daarbij laten helpen!!!"
"Heeft Jason..." ik liet mijn armen langs me vallen en liet hem weer los "Maar hij zal toch nooit..."
"Het bewijs ligt daar" zei hij met een opeens ontstane grijns.
Ik bekeek hem goed, er was iets mis. Hij had het blokje weer vast.
"Laat Jason met tust!!" schreeuwde ik terwijl ik zijn polsen vastgreep.
"Oké" zei hij grijnzend.
Hij trok zijn polsen los en duwde het blokje tegen mijn borst aan.
Mary's Pov:
Ik wou Bobby tegenhouden en Alice helpen, maar ik werd tegengehouden door een brandende pijn in mijn borst.
"Bobby, je doet ons pijn" zei ik terwijl ik achter hem toekeek hoe hij Alice brandde met het blokje.
"Twee vliegen in 1 klap dus" hij begon gemeen te lachen "Dat komt mooi uit"
"Bobby, waar ben je?" vroeg ik doodserieus.
Hij draaide zich om en liet het blokje weer vallen "Ben je blind ofzo, ik sta recht voor je!" zei hij geïrriteerd.
"Niet, jij bent niet Bobby, jij bent een of ander monster in Bobby's lichaam"
Weer greep hij naar zijn hoofd "Stop daarmee"
"Nee, de Bobby die ik ken doet zijn vrienden niet pijn, al is hij kwaad" ging ik door.
"Stop stop stop"
"De Bobby die ik ken houd van me en zal nooit zoiets doen" bleef ik maar doorgaan.
"Stop, stop, het doet pijn, stop" smeekte hij.
"De Bobby die ik ken zit diep in jou opgesloten op dit moment, het monster heeft hem daar opgesloten"
Bobby viel op zijn knieën, hij begon zwaar te ademen. Ik hurkte bij hem neer.
"Welkom terug" zei ik zacht.
Bobby trok me gelijk in een knuffel. Ik voelde zijn tranen op mijn rug vallen. Ik keek even op naar Alice, die me verbijstert aan zit te kijken. Het lijkt erop dat Jason ook heeft meegeluisterd, want hij kijkt precies hetzelfde.
"Het spijt me zo" zei hij zacht.
"Je hoeft je niet tegen mij te verontschuldigen"
Bobby liet me los, stond op en liep naar Jason. Zeer waarschijnlijk bood hij zijn excuus aan, want ze knuffelden elkaar al snel. Ik stond weer op en ging naast Alice staan.
"We leggen je zo alles uit"