Bitten (Completed)

Good going

Aan iedereen die dit leest: MERRY CHRISTMAS!!!!!!

Ik hoorde mijn ouders vanuit het huisje praten. Het vampierdorp was letterlijk een dorp. Het was een groep huisjes in het midden van het bos. Ze waren niet groot, maar je had alles wat je nodig zou hebben. Ik opende voorzichtig de deur. Mijn ouders keken allebei gelijk alert op, ze wisten natuurlijk niet dat ik zou komen.

"Bobby!?" riep mijn moeder opeens heel blij "Je bent terug!"

Ze rende naar me toe en knuffelde me heel hard.

"Mam, ik ben nu wel een vampier, maar je doet me alsnog pijn"

Maar ze liet niet los hoor, sterker nog, mijn vader kwam er ook bij. Als ik nog zou ademen zou ik nu stikken. Toen ze me eindelijk loslieten, gingen ze weer zitten waar ze net zaten. Ik ging op een ligstoel zitten.

"Waarom ben je terug? We dachten dat je nooit meer terug zou komen" zei mijn moeder. Al was ik hier, ze klonk nog steeds ongerust.

"Ik... nou ja... ik ben... uit hun roedel... uhm... gezet" zei ik twijfelend.

"Maar hoezo dan?"

"Ik was een 'gevaar' voor ze"

Mijn vader begon te grinniken "Vertel me alles" zei hij grijnzend.

Daarna heb ik ze alles verteld, van begin tot eind.

Pauls Pov:

Eindelijk waren we bij het kamp aangekomen. Snel veranderden we terug en gingen naar de boomhut van Alice en Mary. Johnny klom voor me de ladder op. Ik stak mijn hoofd door het luik en keek even rond. Ik zag alleen Alice die wat met Jason en Collin aan het praten was. Ze zagen er niet superblij uit, maar ook weer niet verdrietig of boos. Ze hadden het gewoon gezellig.

Toen ik helemaal door het luik heen was gekropen, keek ik weer op. Ik zag Alice giechelen, Jason grijnzen en Collin verward kijken.

"Wat?" zei ik geïrriteerd.

Alice wees naar mijn borst "Waar is je shirt" zei ze giechelend.

"En je schoenen" vulde Jason, die ondertussen zat te lachen, Alice aan.

Ik wierp een boze blik op Johnny, die ook begon te lachen. En Collin bleef ook niet lang meer stil.

"Johnny had haast" antwoorde ik droog. Ik wou niet laten merken dat ik me doodschaamde.

"Wil je even een shirt van mij hebben?" vroeg Jason.

"Is dat niet wat te klein" vroeg ik twijfelend.

Ik en Johnny waren namelijk 16 net als Collin en we waren even wat groter dan Jason.

"Wil je anders mijn shirt lenen" Vroeg Collin daarna.

"Ja, ja graag" zei ik dankbaar.

"Waarom zijn jullie hier eigenlijk" vroeg Alice.

"Waar is Bobby?" vroeg Johnny snel.

"Waarom vraag je dat?" vroeg Jason nog sneller.

"Is dit een wedstrijdje overtreffen ofzo" riep ik boos "Dit is geen spelletje"

Ze keken allemaal verbaasd naar me op. Normaal gesproken was ik altijd kalm en beheerst, maar de laatste tijd was ik chagrijnig. Misschien mis ik Merina gewoon heel erg. Zijn we eindelijk samen, is ze weer weg.

John's Pov:

Het ging niet goed met Paul. Al sinds... sinds Merina er niet meer is. Hè shit, daarom is hij zo chagrijnig. Hoe dom ben ik dat ik dat niet heb gemerkt. Hij heeft het er moeilijk mee en het enigste wat ik doe is voetbal kijken en gamen terwijl hij ook nog eens het huis opruimt. En dan zorg ik er ook nog eens voor dat onze vrienden hem uitlachen, omdat ik weer op moest schieten en niet eens op hem kon wachten. Wat ben ik weer goed bezig zeg, hoe dom ben ik!