Bitten (Completed)

Andrew....

Ik liep snel naar de deur toe en klopte aan, de deur werd door hun moeder geopend.

"O, hallo Johnny, kom binnen" zei ze vriendelijk glimlachend. En ja, ik heb haar al eerder ontmoet.

"Dank u mevrouw Weln, mag Pa... uhm, Panchi ook binnenkpmen"

Paul wierp me een boze blik toe "Kom op nou, Panchi!"

"Ja natuurlijk, Alice en Mary zijn boven. En eh, wat was haar naam ookal weer" even dacht ze na "O ja, Merina, zij is er ook"

Ik bleef Margaret aankijken, maar ik voelde Pauls ogen in mijn zij branden.

"Dank u wel, kom Panchi" zei ik terwijl ik Paul voor me de trap op liet gaan.

Ik hield de hendel stevig vast, ik stond op het punt de deur te openen.

Paul stond tegen mijn been te krabben "Schiet op, schiet op!!!"

"Oké oké" zei ik terwijl ik de hendel naar beneden drukte, het slot klikte open.

Ik duwde de deur open en... ik kan niet precies bevatten wat er gebeurde, maar Paul lag spontaan als mens in Merina's armen. De tranen liepen over hun wangen, ze lieten elkaar 1 minuut lang niet los. Toen ze elkaar loslieten, legde Paul zijn hand op Merina's been.

"Heb je dit voor mij gedaan" zei hij met betraande ogen.

"Ik doe alles voor je" zei Merina, waarna ze Paul dichterbij trok en haar lippen op de zijne drukte.

Alice's Pov:

"Je zou denken, alles is weer terug bij het oude. Maar er is 1 ding wat nooit meer terug bij het oude zal komen. Vertel het maar Jason"

Jasons Pov:

De volle maan stond haast bovenaan de hemel, we zaten met zijn allen rond een groot kampvuur. Andrew en Collin waren alvast aan het rondkijken of er gevaar in de buurt was, zeker nu de vampiers alsmaar dichterbij ons dorp kwamen. We zaten een beetje te praten over van alles en nog wat, tot we opeens een luide wolfenhuil hoorden. En het was niet zomaar een huil, het was Andrew.

Andrea keek geschrokken op "Andrew!!! Collin!!" schreeuwde ze.

Ze wou opstaan om te gaan kijken wat er was, maar meerderen hielden haar tegen. Ook ik wou opstaan, maar Alice greep snel mijn pols vast.

"Alsjeblieft Jason, het is gevaarlijk" zei ze smekend, maar ik trok ruw mijn pols los.

"Collin kan ook in gevaar zijn, ik moet hem helpen!!"

Ik veranderde en rende op Collins geur af.

Al snel kwam ik hem tegen, hij was bezweet en zijn ogen waren glazig.

"Jason!!" riep hij toen hij me zag "We moeten mijn vader vinden, nu!"

We veranderden en renden zo snel als we konden in Andrews richting. Wat we toen aantroffen was onbeschrijfelijk. Andrew lag midden in het bos, hij was lijkbleek en vanaf een afstand kon ik zijn hartslag niet horen. Hij had verschillende wonden, maar geen van allen bloedde. Ik ging gelijk uit van het ergste, maar het kon gewoon niet waar zijn.

Collin schoot razendsnel op Andrew af en sloeg zijn armen om hem heen.

"Pap... pap! Alsjeblieft, zeg iets!!" schreeuwde Collin terwijl hij Andrew heen en weer schudde.

Snel ging ik aan de andere kant van Andrew zitten en voelde direct zijn pols. Geen hartslag. Uit paniek checkte ik zijn ademhaling, maar ook die hoorde of voelde ik niet. Collin keek huilend naar me op, zijn ogen brandden in de mijne, wachtend op een antwoord. Ik liet mijn hoofd zakken, waarna Collin uitbarstte in een woedeaanval. Zijn wolf nam het over en was groter dan ooit.