Bitten (Completed)

Rose

"Rose, ja, Rose" zei ze trots.

"Prachtig" ik leunde over de baby en gaf haar een kus op het voorhoofd "Rose is perfect" zei ik glimlachend.

Chrissy lachde naar me. Zo hebben we nog een hele tijd gezeten.

Jasmins Pov:

Het gevoel dat ik een gezin gelukkig heb gemaakt, maakt me blij. Maar het voelt alsof er een groot deel van me mist. Ik kan niet beschrijven hoe het voelt of hoe het is. Ik kan je wel vertellen dat het vreselijk voelt, ik zou haast spijt van mijn beslissing krijgen. Maar als ik ze zo gelukkig zie, kan ik toch geen spijt hebben van mijn keuze. Maar maar maar, er is altijd een maar. Aan iets goeds zit iets slechts vast. Normaal gesproken is het nooit zo groot of erg, maar dit, dit was niet zomaar een kleine, makkelijke keuze. Ik denk dat ik nog nooit zo'n belangrijke keuze heb moeten maken in mijn leven, nooit.

"Zou je het flesje even van het aanrecht willen pakken" vroeg Chrissy aan me.

Ik liep naar de keuken, pakte het flesje en gaf het aan Chrissy die met Rose in haar armen lag. Jake was op het vasteland met de jongens. Ze zeiden een verrassing te hebben, dus alleen de meiden zijn hier. Het is wel rustig hier, maar ook weer zo stil.

Het flesje was al snel leeg. Rose dronk altijd heel veel, maar dat maakt niet meer uit sinds Chrissy niet veel bloed meer nodig heeft.

"Kan jij Rose even overnemen, mijn telefoon gaat"

Ik knikte en ze legde Rose in mijn armen. Ze had fuurrood haar, rozerood. Alsof het zo moest zijn. En ze had zulke mooie ogen. Mij was verteld dat ik bij mijn geboorte ook zulke ogen had. Gloeiend geel. Ik kon er niet lang genoeg naar kijken. Zou ze dat van mij hebben...

"Wil je nog wat van de markt, de jongens nemen namelijk wat snacks mee"

"O lekker, wat is er allemaal"

"Euhm..." ze deed de telefoon weer tegen haar oor en vroeg even wat aan Jake "Vooral spiesjes en rijstsnacks, maar er zijn ook cakejes"

"Doe maar een groentespiesje en een chocoladecakeje"

Daarna hoorde ik Chrissy nog wat andere dingetjes mompelen door de telefoon, toen hing ze op.

Ik had nooit gedacht dat ik groente ooit zou verkiezen boven vlees. En dat ik ooit chocolade lekker zou vinden of in ieder geval kon eten. Ik was namelijk allergisch voor chocolade, maar dat leek verdwenen te zijn nadat ik geen weerwolf meer was. Je wilt niet weten hoe erg ik die smaak gemist heb.

"Kom, geef haar maar weer" bood Chrissy aan.

"Is het erg als ik haar nog even vasthou" zei ik voorzichtig.

"Nee joh, natuurlijk niet" zei ze vriendelijk.

Rose liet me de weerwolf voelen, die ik al mijn hele leven had. Net dacht ik nog: zou ze dat van mij hebben. Ja, ik weet het zeker, ik voel het. Ze heeft mijn kracht in zich, al zou mijn kracht Chrissy moeten hebben gered. Op de een of andere manier heeft Rose het in zich, al weet ik niet hoe.

Dit heb ik nog aan niemand vertelt, ik wil het wel, maar ik doe het niet. Iets in me houdt me tegen.

Ik gaf Rose weer aan Chrissy.

"Is er iets met haar?" vroeg Chrissy verontrust.

"Hoezo dat?" vroeg ik verbaasd.

"Je kijkt op zo'n manier naar haar, dat het lijkt alsof er iets ergs is"

"O n-nee, het is n-niets hoor" loog ik.

"Er is wel iets, ik zie het overduidelijk aan hoe je kijkt naar haar"

"Ik denk dat mijn kracht in Rose zit" zei ik per ongeluk. Eigenlijk wou ik dat niet zeggen. Helemaal niet. Maar het voelde opluchtend.

"Denk je echt dat..?"

"Ik denk het niet, ik voel het"

Chrissy keek me even aan, daarna keek ze naar Rose.

"Hoe zit het dan rond volle maan?"

Ik haalde mijn schouders op "Weet ik niet, hopelijk zal ze nooit hoeven mee te maken wat ik heb moeten doormaken"