Bitten (Completed)

Lots of laughs

Wauw, we zitten al weer over de 20000. Niet te geloven hoe snel dat is gegaan. Dit is echt geweldig.
Ook wil ik even wat aandacht vragen voor een boek van een vriend van me. Het heet 'Observeren, ja dat doe ik'. Het is een leuk boek en het is is een keer wat anders dan anders. Ik zou het heel leuk vinden als jullie ernaar zouden willen kijken. Alvast bedankt ♡^_^♡

Pauls Pov:

Toen we uitgedanst waren, zag ik  Johnny heel droevig aan tafel zitten. Daarna zag ik Jasmin die stilletjes naar beneden keek. Ik liet Merina's hand los en liep naar de tafel toe. Ik ging naast Johnny zitten en sloeg een arm om me heen. Hij keek me droevig aan. Daarna pakte ik hem bij zijn arm en trok ik hem overeind. Jasmin keek verbaasd op. Ik nam John mee naar boven, ook hij keek me verbaasd aan. Ik trok hem mee de gamekamer in.

"Kom, laten we gamen ofzo" ik begon tussen de spelletjes te zoeken "O, misschien deze. Ca-call of Dutie, Djuty ofzo, dat speelt Bobby vaak" stelde ik voor.

"Geen zin" zei hij stilletjes.

"Iets anders dan? GTA 5 missch..."

"Nee Paul, ik wil niet gamen! Ik wil gewoon liggen en slapen" zei hij verdrietig.

"Wat is er dan gebeurd net?"

"Ik heb iets heel doms gezegd, nu zal ze me nooit meer leuk vinden" hij duwde zijn hoofd in een kussen.

"Wat heb je dan gezegd?"

"Mhhgfdffn" hoorde ik uit het kussen komen.

"Dat kan ik niet verstaan" zei ik met een glimlach.

"Ghuf jeh gnit te wejtjen" mompelde hij half onverstaanbaar.

"Maar Johnny..." probeerde ik nog.

"Neej" schreeuwde hij in het kussen. Maar het klonk heel dom, dus moest ik lachen. Hij trok zijn hoofd uit het kussen en riep boos "Waarom lach je nou weer!?"

"Je had jezelf moeten horen met je hoofd in dat kussen" zei ik lachend "Sorry maar..." daarna begon ik hard te schateren.

"HET IS NIET GRAPPIG, HOU OP!!!" schreeuwde hij boos.

Maar daardoor werd ik alleen nog maar meliger, dus lachte ik alleen nog maar harder. Daar werd Johnny niet blijer van.

"STOP  PAUL, LAAT ME GEWOON MET RUST!! GA WEG, NU!!!!" beveelde hij.

Toen stopte ik met lachen, hij was echt heel verdrietig. En dan zat ik hem alleen nog maar pissig te maken.

"S-sorry, ik bedoelde het niet zo" zei ik in de hoop dat hij me zou vergeven.

"Ga gewoon weg, laat me met rust!" riep hij nog.

Daarna liep ik de kamer maar uit. Achter me hoorde ik nog wat gesnik, het spijt me echt voor hem. En het enigste wat ik doe, is erom zitten lachen. Ik weet hoe het is om een onmogelijke liefde te hebben, dat had ik met Merina. Daar heb ik ook veel verdriet om gehad en alsnog doe ik zo. Wat ben ik weer lekker bezig. Zijn hart is gebroken en ik zit maar stom te lachen. Lekkere vriend ben ik.

John's Pov:

Lekkere vriend ben ik. Probeert Paul nog een beetje vrolijk te doen, schreeuw ik naar hem en stuur ik hem de kamer uit. Net nu ik hem ècht nodig heb.Ik had hem gewoon moeten zeggen wat er was gebeurt, dan was er niets aan de hand geweest. Maar misschien is wat rust juist precies wat ik nodig heb. Ach, gebeurd is gebeurd.

Ik hoorde opeens geklop op de deur.

"Wat?!" riep ik geïrriteerd.

De deur ging langzaam open, Jasmin kwam tevoorschijn.

"Nee hè" mompelde ik zacht. Ze verstond me gelukkig niet.

Ik trok snel alle dekens over me heen en duwde mijn hoofd weer in het kussen. Hier had ik echt geen zin in.

Jasmins Pov:

"Johnny?" probeerde ik nog.

"Mfgdhbfbju" was het enigste wat uit de hoop van dekens kwam.

Ik begon te giechelen "Zie je, je bent grappig"

"Mbgredb" hoorde ik weer uit de dekens komen. Daardoor moest ik alleen nog maar harder lachen.

"Mgfftrhhuud!" hoorde ik weer. Het klonk boos.

"Sorry, ik stop al"

Daarna bleef het lang stil, zo stil dat Johnnys hoofd even uit de dekens kwam om te kijken of ik er nog was. Hij had me makkelijk kunnen ruiken, hij deed het dus expres. Toen hij me zag dook hij weer onder de dekens. Daarna hoorde ik gedempt gelach uit de dekens komen. Ik liep doodstil op de hoop dekens af, zo zacht dat zelfs hij me niet kon horen. Daarna pakte ik een klein hoekje van de dekens en trok ik met 1 snelle beweging de dekens van hem af. Hij lag met een rood hoofd onder de dekens. Hij zat nog steeds hard te lachen. Ik pakte zijn polsen en duwde ze tegen het bed, toen deed hij pas zijn ogen open.

"Wat ben je aan het doen?" zei hij nog half lachend.

Ik gaf geen antwoord, ik ging op zijn buik zitten en duwde zijn polsen nog steviger tegen het bed.

"Je wint toch niet van me" zei hij lachend.

Daarna wurmde hij zijn polsen los, pakte de mijne en draaide me om. Nu zat hij op mijn buik. Natuurlijk wint hij, weerwolfen zijn veel sterker dan mensen. Maar hij was zo sterk dat hij niet merkte dat ik geen adem meer kreeg. Ik zat naar adem te happen, hij rolde daardoor gelukkig van me af.

"Sorry, ik was even vergeten dat je geen..."

"Ja, weet ik, weet ik" onderbrak ik hem.

"Ik ben al stil" zei hij zacht.

"Niet waar, je praat" zei ik glimlachend.

"Das waar" gaf ie toe "Helemaal waar"

Daar lagen we dan, helemaal stil.