Beetje laat en best wel kort, maar ik moest van mezelf iets uploaden.
Met moeite kreeg Collin me omhoog. Met nog meer moeite hield hij me rechtop.
"Wat hebben jullie..." zei een trillerige stem achter ons.
Ik draaide me om, het was Bobby. Op zijn knieën zat hij naast Mason, zijn hand gleed over de stok die Masons borst had doorboord.
"Jullie hebben hem... jullie hebben hem vermoord!!" schreeuwde Bobby opeens woedend "En ik heb jullie geholpen..." zei hij opeens veel zachter, je kon de schuld in zijn stem duidelijk horen "Jason, hoe... waarom...?"
"Jason heeft niks gedaan" zei Collin koel "Kom, we gaan"
Ik wou Bobby niet achterlaten, maar ik kon amper zelf lopen, laat staan Collin tegenwerken. Ik bleef naar Bobby staren in de hoop dat hij nog naar me opkeek. Dat deed hij ook, maar het was geen goed nieuws. Zijn ogen waren bloedrood, hij was woedend. Als hij in een soort monster kon veranderen, was dat gebeurt. Maar dit was ook geen goed nieuws.
"Laat me los" zei ik commanderend.
Collin keek naar me om en stopte met lopen "Wat?"
"Laat me los" herhaalde ik.
"Nee, je kan amper op je eigen benen staan" zei hij boos, maar hij klonk bezorgd.
"Alsjeblieft" zeurde ik door.
"Ik wil niet dat er iets met je gebeurt" zei hij zorgzaam.
"Er gebeurt niets, geloof mij nou maar" zei ik om hem gerust te stellen.
Hij liet me met tegenzin los "Wees voorzichtig, ik moet nu terug naar de roedel. Weet je dit zeker?"
Ik knikte, hij liep weg.
Voorzichtig liep ik naar Bobby toe. Niet omdat ik bang was voor hem, gewoon omdat ik anders zou vallen. Hij bleef maar naar me kijken met zijn doordringende ogen, ik bleef hem net zo strak aankijken. Hoe dichter ik bij hem in de buurt kwam, hoe roder zijn ogen werden.
"Kom niet dichterbij" snauwde hij naar me.
Maar mij schrok ie niet af, ik bleef gewoon lopen.
"Kom. niet. dichterbij!" ging hij verder, maar ik bleef rustig doorstrompelen.
"KOM NIET DICHTERBIJ ZEG IK JE!!" en voor ik het wist, had hij me tegen een boom aan gedrukt.
"Ik waarschuwde je nog..." zei hij, me nog steeds strak aankijkend.
"Ik wou dit ook niet" zeg ik zacht.
"Maar je wou niet luisteren..." ging hij verder "Dat was niet slim"
"Ik begrijp dat je boos bent, maar.."
"Dat was niet slim Jason!!" onderbrak hij me, daarna pakte hij een metaalblokje uit zijn zak "Deze heb ik altijd bij me ter zelfbescherming, maar in dit soort situaties is hij ook wel handig"
Daarna drukte hij het blokje op mijn borst, het was niet zomaar metaal, het was zilver.