Het spijt me zo van de niet alledaagse uploads, daarom is deze even wat langer dan normaal. Hope you enjoy!!
"Ja Collin, ben je nu blij?" zei Mason me sarcastisch na.
Maar Collin bleef gewoon door grommen. Ik keek omhoog en zag dat het bruin in zijn ogen langzaam werd verdreven door gloeiend gele wolvenogen. Ik stond gelijk op en rukte mijn pols los. Ik ging voor Collin staan en legde mijn handen op zijn schouders.
"Kalmeer, hij is het niet waard" probeerde ik in de poging hem ook werkelijk te kalmeren.
Maar dat hielp niet, hij werd alleen nog maar kwader. Sterker nog, hij luisterde niet eens naar me.
"Collin, kom terug bij zinnen man, je bent te kwaad om nog helder na te denken!!" schreeuwde ik in zijn gezicht.
"Laat me los" zei hij zacht, maar bijzonder drijgend.
"Rustig maar, ik werk hem wel weg" hoorde ik Mason vlak achter me zeggen.
Daarna voelde ik een gigantisch harde duw in mijn zij. Ik vloog een paar meter voor ik een boom raakte. Een gigantische pijn schoot via mijn ruggengraat door de rest van mijn lichaam. Daarna werd alles zwart voor mijn ogen.
Toen mijn ogen eindelijk weer opengingen, welde er een enorme hoofdpijn op. Ik keek met moeite weer voor me en ik schrok me dood. Weer stond die immense wolf voor me, maar dit keer viel hij iemand anders aan. Het was Mason. Nu weet ik weer wat er is gebeurt, en ik wou het tegenhouden. Maar ik kon niet opstaan, ik voelde mijn benen amper. En laat ik maar niet over de pijn in mijn rug beginnen. Ik kon dus niets anders dan toekijken.
Collin keek woest uit zijn ogen, Mason maakte geen kans. Hij zat dan ook onder de krassen en blauwe plekken. Hij heeft geluk dat hij als vampier niet bloed, want anders was hij allang al dood gebloed. Maar als Collin zo door blijft gaan, duurt het niet lang meer voor hij dood is.
"Collin..." zei ik met het maximale volume dat ik uit mijn keel kon krijgen "Stop..."
Gelijk keek de gigantische wolf mijn kant op
"Je bent jezelf niet... kijk wat je doet" perste ik met moeite uit mijn keel.
Nooit verwacht dat dat zo'n effect zou hebben, de wolf begon spontaan ineen te krimpen.
Uiteindelijk zat de goeie ouwe Collin weer voor me op de grond, volledig bezweet en uitgeput. Steunend op handen en knieën zat hij daar uit te hijgen. Een kleine glimlach ontsnapte mijn mondhoek, gewoon omdat ik blij was, blij om de oude Collin weer terug te hebben. Maar die glimlach duurde maar voor even, Mason liep dreigend op Collin af.
"Moet ik je hele familie vermoorden om jullie uit de weg te hebben!!" daarna keerde hij zich om naar mij "Dan zal ik wel bij jou moeten beginnen" hij begon te grijnzen.
Hij was nog maar een meter van me verwijderd en ik kon me amper bewegen. Hij bukte vlak voor me neer en greep me bij mijn schouders.
"Nooit verwacht dat het zo makkelijk zou gaan" zei hij met een steeds breder wordende grijns.
Daarna trok hij me naar zich toe en zette zijn tanden in mijn nek. Mijn keel kneep zich dicht, het laatste beetje lucht ontsnapte me. Ik voelde hem nog glimlachen in mijn nek.
Het begon weer zwart te worden, ik gaf me eraan over en sloot mijn ogen. Maar al snel schoten ze weer open, de tanden gleden uit mijn nek. Ik hapte weer naar adem en mijn zicht werd scherper. Toen ik voor me keek zag ik Collin me zorgzaam aankijken.
"Wat?" zei ik verward.
Collin keek naast zich "Ik ga ervoor zorgen dat hij niemand meer ook maar iets aan kan doen"
Hij stond op en had een stok in zijn hand, het had een scherp gesneden punt. Hij liep in Masons richting.
"Je gaat toch niet..." zei ik vrezend.
"Ik ben bang van wel" zei Collin koeltjes terug.
Toen hij vlak voor Mason stond, sloot ik mijn ogen. Ik hoorde een schreeuw en een stilte.Toen ik mijn ogen weer opendeed, zag ik dat de tak inderdaad Masons borst doorboord had. Collin liep weer naar mij toe, hij keek afwezig uit zijn ogen.
"We gaan naar huis"