3 χρόνια μετά
"Μωρό μουυυυυυ"άρχισα να φωνάζω καθώς έτρεχα προς το γραφείο του Γιάννη.
"Το πήρα, το πήρα, το πήρα. Είμαι πτυχιούχος της οικονομικής σχολής το καταλαβαινεις;"δεν μπορούσα να σταματήσω να χοροπηδάω.
Ήρθε με γρήγορες δρασκελιές κοντά μου "Συγχαρητήρια μωρό μου."με πήρε στην αγκαλιά του "Αλλά μην χοροπηδάς πολυ διότι εκτός απο πτυχιούχος εισαι και έγκυος...Εκτός και αν το ξέχασες."Είπε και με φίλησε γλυκά στο μέτωπο.
"Δεν το ξεχνάω μωρό μου. Έννοια σου και μου το θυμίζει η μικρή κάθε βράδυ λέγοντας μου <<μαμά εγώ θέλω αδερφό όχι αδερφή>>". Άρχισα να γελάω και βγήκα από την αγκαλιά του "Ακόμα και το αρκουδάκι της το εβαψε μπλε με τους μαρκαδόρους της."
"Και για να έχουμε καλό ρώτημα. Πότε με το καλό θα μάθουμε το φύλλο Σοφακι; Αρκετά δεν μας ταλαιπώρησες ένα μήνα τώρα που δεν μας λες τίποτα;"Ο Γιάννης έπιασε τα χέρια μου και τα φίλησε "Δεν νομίζεις ότι τουλάχιστον εγώ θα πρέπει να ξέρω;" άρχισε να κάνει τα γλυκά ματάκια.
"Το βράδυ μωρό μου...το βράδυ είναι η μεγάλη ώρα."γέλασα δυνατά και βγήκα από το γραφείο του.
Ήθελα να είμαστε οι τρεις μας το βράδυ να απολαύσουμε την στιγμή. Έτσι έβαλα τα δυνατά μου και μαγείρεψα ότι καλύτερο έχω μάθει έως τώρα. Αθάνατα μακαρόνια.
Πολλές φορές μαλώνουμε με τον Γιάννη διότι ακόμα δεν έχω μάθει κάτι άλλο έκτο από τα βασικα. Αυτός κάθε φορά μαγειρεύει.
Και έτσι όλα ήταν έτοιμα και περίμενα τον καθένα να γυρίσει. Ο Γιάννης από την δουλειά και η μικρή μου...Από τον παιδικό σταθμό. Θεέ μου ούτε κατάλαβα πότε πέρασε τόσος καιρός και το μπιζελακι μου πάει και παιδικό σταθμό.
"Μανούλα; ήρθαμε"άνοιξε η πόρτα και η Ελπίδα μπήκε μέσα στο σπίτι με ενα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα. "Ψυχή μου; τι είναι αυτά;"είπα και την φίλησα ρουφηχτα.
Έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε ψιθυριστά "Μην το πεις δυνατά. Ο μπαμπάς τα έδωσε για να στα φέρω." μου χαμογέλασε και έφυγε από την αγκαλιά μου.
Ούτε είχα καταλάβει τον Γιάννη που καθόταν στο κάσωμα της πόρτας και μας παρατηρούσε. Ή είναι οι ορμόνες μου ή τελευταία ο Γιάννης ομορφαίνει όλο και πιο πολύ.
Πήγα κοντά του και τον φίλησα απαλά στα χείλη "Πόσο υπέροχος είσαι. Τόσο σέξυ."του είπα και του έκλεισα το μάτι.
"Αυτό που σε κάθε εγκυμοσύνη σου ρε μωρό μου έχεις ορέξεις μπορεί να με πεθανει. Κοίτα πως είμαι. Χάλια και κουρασμένος."Είπε ενώ έδειχνε τον εαυτό του.
"Επειδή σε βλέπω το λέω."το χέρι μου άρχισε να κατεβαίνει επικίνδυνα αλλά η Ελπίδα ήρθε μέσα από το δωμάτιό της ζητώντας μας.
"Λοιπόν γρήγορα αλλάξτε, πλύντε τα χέρια σας και ελάτε να φάμε στρατιωτάκια μου καλά."
Καθώς τρώγαμε έριχνα προκλητικές ματιές στον Γιάννη προσπαθώντας να μην με δει η μικρή.
Πήρα το κινητό μου στα χέρια και ξεκίνησα να του γράφω.
"Μην νομίζεις ότι γλύτωσες. Αργότερα θα σε έχω όλο δικό μου. Η μικρή θα πάει στην Αγάπη..."
Και...εστάλει και...τα ματια του Γιάννη γούρλωσαν μόλις το διάβασε. Ήθελα να γελάσω τόσο πολύ και κρατιόμουν με τα χίλια ζόρια.
"Ελπίδα μου έχεις άλλα κουκλάκια να βάζεις."της είπα και κοίταξα μέσα στα ματάκια της.
"Έχω πολλά μαμά αλλά αφού το αδερφάκι μου είναι αγοράκι τι να τα κάνω τα υπόλοιπα. Ένα μπλε δεν φτάνει;"είπε με όλη την παιδική αφέλεια της.
"Μωρό μου; Είναι αγόρι;"μου έπιασε το χέρι και με κοίταξε.
"Περίπου. Είναι και αγόρι και κορίτσι."
Μόνο που δεν έφτυσε το κρασί που έπινε. "Τι...τι εννοείς;"προσπάθησε να πει.
"Εσύ τι κατάλαβες;"το χαμόγελο μου έφτανε έως τα αυτιά.
"Είναι...δι...διμ..."άρχισε να κεκεδιζει.
"Είναι διδυμααααα"είπα δυνατά και έβγαλα τον υπέρηχο.
Από την μια με στεναχωρούσε τόσο καιρό που δεν τον άφησα να έρθει ούτε σε έναν υπέρηχο αλλά από την άλλη η φάτσα του ήταν απερίγραπτη στην ανακοίνωσή που έκανα.
Αγκαλιές, φιλιά...κι άλλες αγκαλιές κι αλλά φιλιά, χωρίς σταματημό δεχόμουν και από τους δύο και ένιωθα να πετάω στα σύννεφα.
"Τελικά μωρό μου η ζωή μας είναι ένα παραμύθι δεν συμφωνείς;"έπιασε το πηγούνι μου και με έφερε πιο κοντά του.
Έκανα λίγο πίσω και τον κοίταξα "Έφυγε η μικρή με την Αγάπη ετσι;"
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και με πλησίασε ξανά. "Δεν της ειπες τίποτα ετσι;"ξαναρωτησα και μέσα στα φιλιά μας άκουσα κάτι σαν όχι.
"Δεν μου απάντησες όμως σε αυτό που σε ρώτησα πριν."σταμάτησε το φιλί μας και έβαλε το κεφάλι μου ανάμεσα απο τα χέρια του .
"Δηλαδή ποιά ερώτηση ;"
"Για το αν η ζωή μας είναι ένα παραμύθι."με κράτησε από την μέση και φίλησε την μύτη του
"Παραμύθι δεν ξέρω. Αλλά ένα ρομαντικό μυθιστόρημα σίγουρα. Με τις αναταράξεις του αλλά και με τους έρωτες του."το αγκάλιασα σφιχτά.
Δεν είπαμε τίποτα άλλο...απλά χαθήκαμε στο έρωτα μας για ακόμα μια φορά.
Εγώ και αυτός...Για πάντα...
Η αληθινή αγάπη είναι δύσκολη,έτσι λένε, πρέπει να πασχίσεις. Μόνο έτσι. Να κολυμπήσεις θάλασσες πολλές, να σε χτυπούν τα κύματα, ακόμα και να πνιγείς. Μονάχα έτσι θα βρεις τον ωκεανό σου...
Σας το υποσχέθηκα και είναι εδώ το bonus κεφάλαιο. Ελπίζω να σας αρέσει αγάπες μου ❤