Merina's Pov:
"...mijn vader" en toen schoten de tranen ook in mijn ogen.
Hoe ga ik dit allemaal aan Paul uitleggen, ik wil hem niet nog meer verdriet doen. Maar hij moet het wel weten.
"Mijn vader heeft.." ging ik verder "Hij heeft me weer terug veranderd en hij..." en daar kwamen de tranen weer "Hij heeft alle schelpen voor me verborgen"
"HOE DURFT HIJ!!!" schreeuwde Paul opeens, hij kookte van woede.
Ik reikte mijn arm naar hem uit, om duidelijk te maken dat hij naar me toe moest komen. Maar hij bleef zitten waar hij was.
"HOE KAN HIJ DIT ONS AANDOEN!!!"" schreeuwde hij volledig overstuur "HOE KAN HIJ DIT JOU AANDOEN!!!"
"Paul..." probeer ik om hem nog te kalmeren.
"ZEG HET ME, WAAROM!?!?"
Ik werd bang van hem, normaal gesproken is hij namelijk heel rustig. Maar nu... ik heb hem maar 1 keer eerder zo gezien en toen zat hij 2 weken vast in zijn wolfvorm als gevolg. Zijn oudere bleken dat ook te hebben, en Paul is, net als zijn ouders, heel erg kalm en beheerst. Maar daar is nu niets meer van over.
"Paul, alsjeblieft..."
"ZEG HET ME MERINA!!!"
"Paul, je moet kalmeren, alsjeblieft..."
"ZEG HET ME!!!"
"Paul, alsjeblieft..."
"GAHHHH!!!"
Het was al te laat. Na die schreeuw boorde hij zijn nagels in de grond en werden zijn ogen velgeel, zijn wolf nam hem al over. Ik moet hem helpen, ik moet naar hem toe, maar dat kan niet... of wel. Ik probeerde mezelf uit het water te tillen en wist mezelf op de kant te tillen. Daarna kwam Jenny (Godzijdank) aanrennen, ze zag me gelijk en hielp me rechtop. Daarna sleepte ze me gelijk naar Paul toe. Ze liet me voor hem neerzakken.
"Ik ben bij je" zei ik kalm.
Hij keek gelijk naar me op en keek me met smekende oogjes aan. Ik legde mijn hand weer op zijn wang en veegde zijn tranen weg.
"Het spijt me zo" zei hij spijtig.
"Het is al goed, het is al goed" zei ik sussend, in de hoop hem te kalmeren.
Hij keek me alleen gebroken aan, maar wel met een klein beetje blijdschap ver weg geborgen in zijn ogen. Daarna sloeg hij zijn blik weer op de grond en greep hij zijn hoofd vast. Hij schudde zijn hoofd hard heen en weer en maakte krampachtige geluiden, hij ademde heel zwaar en onregelmatig. Zijn botten begonnen langzaam te vergroeien.
"Het komt goed, wij zijn vlak bij je" zei ik zo kalmerend mogelijk.
Voor ik het wist zat er een jankend wolfje voor me. Ik trok hem gelijk tegen me aan en begon hem over zijn kop te strelen.
"Het komt wel goed"
Pauls Pov:
Ik lag in Merina's armen, gelukkig begon ik weer te kalmeren. Het kon me niet schelen dat ik nat werd van Merina, ik wil niets liever dan in haar armen blijven liggen en nog even bij elkaar zijn nu we elkaar eindelijk weer hebben gevonden. Ik wou dat ik wat tegen haar kon zeggen, maar ik zit nu vast in mijn wolfvorm.