Damla'dan
Sonunda ardanın beni öpmeye çalışmasının şaşkınlığından çıkarak sinirle dişlerimi sıkarak ayağımı kaldırıp kasıklarına geçirdim. Beklemediği için biraz gerileyip inlerken boş durmayıp suratına yumruğumu geçirdim.
"Niyetin ne lan senin? Allahın cezası pislik!" Diyerek bağırdım bütün gücümle.
Yumruk attığım gözünü tutarken "Damla benim ol. Görkemin değil benim." Dedi bana yaklaşarak. "Seni ona bırakmam. Onun sürtüğü olacağına benimle ol. Severim ben seni. Değer veririm. Görkem'e değil, bana sarıl. Görkemi değil, Beni öp. Görkemle değil, benimle yat.
Görkeme değil bana güven."
"Yarış mı lan bu? Anlamıyorsun değil mi?! Benim hayatımda bir tek görkem var! Kabul et artık bunu. Ben onunlayım." Diyerek bağırdığımda sinirle yanıma ulaşıp kolumu tuttu.
"Ya kendi isteğinle benimle olursun, yada zorla! Sende bunu kabul et. Benimle olacaksın!" Dedikten sonra bir an duraksayıp devam etti. "Anlamıyorum neden benimle olmak istemiyorsun. Bütün kızları istesem elde edebilirim. Ama sen benim değil, görkemin kızısın. Bunu değiştireceğim. Benimsin."
Söyledikleri üzerine sinirle kolumu kurtarıp sırıttım. Ama Keyiften uzak bir sırıtıştı. Ve evet artık kendime engel olamıyordum. Birazdan çok iyi bir dayak yiyecek olan Ardaya keyifle baktım. Damarıma basmıştı.
Sonrası ben ardayı tekmelerken o da benden kaçmaya çalışıyordu.
"Ne sandın lan? Görkemin kızıyım ben oğlum. Beni diğer kızlarla karıştırmıyacaktın. Gel buraya kıracağım kafanı!"
"Damla." Dedi inleyerek. "Çok zor bir kızsın."
Tam ağzımı açmış konuşacakken ardanın arkasında duran görkemi görmemle öylece kaldım.
Ardada neden öyle şaşkınca baktığımı anlamak için arkasını döner dönmez görkemden yediği yumrukla yere yığıldı. Görkem ardayı dövüp küfür ederken güney de onları gülerek izliyordu.
Arda artık perti çıkmış bir şekilde yerde yatarken görkem güneye dönüp bağırmaya başladı.
"Güney bu piçi ne yapacağını biliyorsun. Bundan sonra Damlanın yüz metre yanına bile yaklaşamayacak bu pezevenk! Götür şunu."
Ardaya ne yapacaklardı ki? Umarım öldürmek gibi birşey düşünmüyordur. Yinede korkuyorum kimseyi öldürmesini istemiyordum.
"Görkem!" Dedim panikle. Bana dönüp bıkkınca baktı.
"Korkma öldürmeyeceğim. Ebesini sikeceğim sadece. Bir Daha senin adını bile söylemeye cesaret edemeyecek." Dedi bütün soğukkanlılığyla.
Gözlerim Ardaya kaydığında o da gözlerini gözlerimle buluşturdu.
"Seni bırakmayacağım Damla. Seni alana kadar durmayacağım."
Cümlesini bitirir bitirmez görkemden yediği sert darbeyle bayıldı arda. Korkuyla geriledim.
Görkem ardayı bırakıp yanıma gelince kollarını göğsünde birleştirip keyifli bir şekilde sırıttı.
"Görkemin kızıyım. ha?" Diye sordu. " benim olduğunu kabullendin demek."
Sırıtışı genişlerken ona doğru bir adım attım. Utançtan kızaran yanaklarımı umursamadan konuşmaya başladım.
"Ben bunu senin hayatına girdiğim gün kabul etmiştim zaten görkem. Senin hayatında ben, benim hayatımda sen varsın. Başkası olamaz. Ve birbirimizi iyileştirecegiz. Böyle anlaşmıştık."
Belimden tutup beni kendine çektiğinde alnını alnıma yaslayıp ellerini yanaklarıma koydu.
"Öyle anlaşmıştık." Diye fısıldayarak tekrar etti.
******
Bütün gün görkemle dolaşıp durmuştuk. Bütün gün beni istediği yerlere götürüp istediği şeyleri yaptırmıştı. Ve şimdi beni yine bi yere götüreceğini söylemişti. Ama nereye olduğunu söylemedi tabi. Görkem enerjik bir şekilde sırıtırken, ben yorgunluktan bitmiş bir halde ayaklarımı görkemin arabasının torpidosuna yaslamış baygın gözlerle onu izliyordum.
Göz ucuyla bana baktığında sırıtışı kahkahalara dönüştü.
"Hadi ama. Bu kadar çabuk mu pes ettin? Daha yeni başlıyorduk ama."
Onun kahkahalarına aldırmadan gözlerimi kısarak ona baktım.
"Sen beni öldürmeye çalışıyorsun dimi pislik? Öleyimde kurtul benden." Diyerek sitem ettim.
Araba durduğunda nereye geldiğimize baktım. Görkem arabadan inip benimde inmemi bekliyordu. Bende inip yanına gittim.
"Halı sahada ne işimiz var bizim Allah aşkına?"
"Maç yapacağız." Dediğinde sırıttım.
"Futbol konusunda çok iyi olduğumu bilmiyorsun galiba. Oynayalım tabi bana uyar."
"Benimde futbolda senden iyi olduğumu bilmiyorsun galiba." Diyerek güldü.
"Maç yapacağız. Ama ortaya bir iddia koyacağız. Eğer kendine güveniyorsan oyna. Ama tabi ben yapamam diyorsan gidebiliriz. Sen bilirsin."
Ona meydan okurcasına baktım. Abimle en iyi olduğumuz iki konu vardı. Ki bunlar boks, ve futboldu. Yani onu yenebilirdim.
"Hahayt. Ne gideceğim be! Oynayalım tabiki. Seni halı sahaya gömeceğim oğlum görürsün sen."
Bana küçümser bir bakış attı.
"Görelim bakalım kim, kimi gömüyor."
Ona aldırmadan "iddia ne?" Diye sordum.
Sırıttı. "Ben kazanırsam, istediğim birşeyi itiraz etmeden yapacaksın." Dediğinde kaşlarımı çattım. Zor birşey istemezdi umarım. Ama bu sorun değildi çünkü onu yenebilecegimden emindim.
"Eğer sen kazanırsan ben senin istediğin birşeyi yapacağım." Diyerek devam etti.
"Nasıl olsa yeneceğim. Kabul." Dedim keyifle sırıtarak.
*******
"Laan faul yapıyor bu hıyar!" Diyerek uzun boylu sarışın olan ve yarım saattir ayağıma çelme takmaya çalışan çocuğun üzerine yürüdüm.
Görkem yanımıza geldiğinde "Ne oluyor lan?" Diye bağırdı.
"Bu takım arkadaşın olacak çakma sarışın bilerek ayağıma çelme takıyor!" Diyerek öldürücü bakışlarımı çocuğa gönderdim.
Görkem çocuğun birşey demesine izin vermeden çocuğa bağırdı. "Siktir git lan pezevenk."
Çocuk görkemi ikiletmeden sahadan çıkınca görkem sinirden sıktığı yumruklarını serbest bıraktı.
"Yenilmeye dayanamadın mı güzelim?" Diye sırıtarak sorduğunda gözlerimi kısarak ona baktım.
Evet açık ara farkla yeniliyorduk. Çünkü görkem pisliği kendi takımını bölge şampiyonu olan futbolculardan oluşturmuş banada mahalle çocuklarından takım oluşturmuştu. Allahın cezası!
"Daha maç bitmedi." Diyerek söylene söylene oyuna devam ettim.
Adamlar resmen ağzımıza sıçıyorlardı. Onlar kalemize dört gol atmışken bizim ise tek avantajımız benim attığım bir goldü.
Top bizim takımdan bir çocuğa gelince çocuk kime pas atacağını bilmiyormuş gibi bakınıyordu. Hemen arkasında duran hayvan gibi beni görmüyordu tabi.
"Lan yusuf! Salla topu buraya." Dediğimde yusuf bana pas atınca bende hiç beklemeden topu görkemlerin kalesine doğru sürükledim.
Tam kaleye yaklaşmış golü atacakken görkemin takımından üç kişi üstüme atlayınca yere yapıştım. Acıyla inlerken bir yandan da kemiklerim kırılmış mı diye kontrol ediyordum.
Sonunda kendimi toplayıp görkeme baktığımda üstüme atlayan çocukları yumrukladığını gördüm.
Hakem yaptığımız çocuk maçın bittiğini işaret edince kaybetmenin verdiği sinirle ayağa fırladım. Ve hakeme doğru yürümeye başladım.
"Lan hakem bozuntusu bana bak sen! Bu maç bitemez! İtiraz ediyorum ulan"
Tabiki itirazlarım hiçbir işe yaramamıştı. Ve maçı görkem kazanmıştı. Lanet olsun.
Çantamı alıp kendimi halı sahadan dışarı atınca hırsla yürümeye başladım. iddia yı o kazanmıştı. Kim bilir nasıl bir manyaklık isteyecekti şimdi?
Kolumdan tutulup çekilmemle afalladım. Görkem kollarını belime dolayıp beni kendine çekti. Vücutlarımız arasında neredeyse hiç mesafe yoktu. Resmen ona yapışmıştım.
Gözlerini gözlerimden ayırmadan alnını alınma yasladı.
"Ben kazandım." Dedi kulağıma fısıldayarak.
"Hile yaptın." Dedim gözlerimi devirerek.
"Kazandım sonuçta." Diyerek sırıttığında ona dikkatle baktım.
"Malesef ki kazandın! Ee ne isteyeceksin benden peki?"
Ellerini enseme koyup kafamı kendine çektiğinde dudakları dudaklarımla buluştu. ikimizde birşey yapmadan öylece duruyorduk. Öpmüyordu. Sadece dudakları dudaklarımın üstünde duruyordu. Heyecandan ellerim titriyordu resmen. Bu resmi olarak ikinci öpüşmemizdi.
Dudaklarını aralayıp alt dudağımı emdiginde bende dudaklarımı aralayarak ona karşılık verdim. Öpüşü sertleşirken agzından boguk bir inleme çıktı. beni hızla kendinden ayırıp koyulaşmış gözlerini gözlerime dikti.
"Bekâretini istiyorum." Dedikten sonra dudağıma bir öpücük daha kondurdu.
"Seni istiyorum."