Γιάννης
"Περιμένετε κοριτσάκι...περιμένετε κοριτσάκι. "
Η φράση της γιατρού έμεινε στα αυτιά μου. Ο καρπός του έρωτα μας. Του δικού μου και της Σοφίας, η κόρη μου. Η ζωή μου σε λίγο καιρό θα ολοκληρωθεί. Όλα βαίνουν καλώς. Με την Σοφία έχουμε έρθει πιο κοντά. Σίγουρα, μετά απ'οτι έχει γίνει μας είναι δύσκολο να ορθοποδήσουμε, αλλά η ευτυχία για εμας είναι κοντά.
Αποφάσισα να το γιορτάσουμε σπίτι μας. Και λέω σπίτι μας διότι τις τελευταίες μέρες μένω μαζί της στην Θεσσαλονίκη. Μικρό διαμέρισμα αλλά χωράει τον έρωτά μας."Πίτσες ή κρέπες μωρό μου;"την ρώτησα ξέροντας ήδη την απάντηση. "Πίτσες,πίτσες"φώναζε τρέχοντας να με αγκαλιάσει. Την αγαπώ, είναι σαν παιδί όταν κάνει έτσι. Δεν πρόλαβα να πάω να πάρω το τηλέφωνο για να κάνω την παραγγελία και η Σοφία είχε ήδη παραγγείλει.
"3 πίτσες πήρα μωρό μου. Καλά δεν είναι;"
"Κάτσε ρε μωρό μου ποιος θα φάει 3 πίτσες;"με κοιτούσε σαν λυπημένο κουτάβι "Τι θες θα να πεις ; Ότι είμαι χοντρή; Ότι τρώω πολυ;"άρχισε να κλαίει. Οι ορμόνες της χειροτερεύουν μέρα με την μέρα. Καλά, μην μιλήσω για τον άλλο τομέα. Συνέχεια έχει ορμές προς εμένα, το κάνουμε πιο πολύ και απ'οτι το κάναμε πριν μείνει έγκυος.
"Όχι αγάπη μου, έλα εδω"την έβαλα στην αγκαλιά μου"Δεν εννοώ αυτό ψυχή μου μην κλαις. Έλα να μιλήσουμε για τα ψώνια της μπέμπας." Αμέσως σταμάτησε το κλάμα. Την ξέρω πολύ καλά.
"Λοιπόν πρέπει να ψωνίσουμε ρουχαλάκια, παπουτσάκια...τα πάντα."ξάπλωσε στα πόδια μου "Εντάξει μωρό μου όλα θα γίνουν. Έλα τώρα να ηρεμήσουμε μέχρι να έρθει το φαγητό.
Σοφία
Πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Τα τελευταία νέα με έχουν κάνει να ξεχυλίζω απο χαρά.
Είναι βράδυ πια και μετά την ανακοίνωση για το μωράκι μας αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε σπίτι. Εγώ, ο άνθρωπος μου και το μικρό μας μωράκι, που σε λίγο καιρό θα είναι στα χέρια μας, καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και περιμένουμε κάτι που λαχταρώ από το πρωί. Φαγητό. "Γιάννη;" τα μάτια μου βρήκαν τα δικά του. "Μην φύγεις ποτέ. Σε θέλω δίπλα μου σε όλα τα όμορφα και τα άσχημα που θα έρθουν στο μελλον."η αγκαλιά του έσφιξε. "Πότε δεν θα φύγω από κοντά σου. Ποτέ το ακούς; Πάντα εδώ θα είμαι και για τους τρεις μας." Τα μάτια του έλαμπαν.
Το κουδούνι χτύπησε δύο φορές και σηκώθηκα κα ανοίξω."Κάτσε εσύ πάω εγώ."Ήταν το φαγητό, ακριβώς την στιγμή που το μωρό διαμαρτυρόταν.
Η πόρτα άνοιξε και με επιβλητικό τρόπο μπήκε μέσα ο ένας και θανάσιμος εχθρός μου. "Σια τι στο διάολο κάνεις εδώ πέρα; πέρνα έξω τώρα."ο Γιάννης της έπιασε δυνατά από το μπράτσο.
"Βλέπω το τσουλακι σου σε έβαλε στο βρακί της. Ακόμα και το παιδί σου περιμένει."μια δυνατή σφαλιάρα έφτασε στο μάγουλό της Σίας "Εξαφανίσου τώρα." Και τότε ένα αιχμηρό αστραφτερό μαχαίρι έκανε την εμφάνιση του.
Η κοιλιά μου είχε πετρώσει ακόμα και το μωρό δεν ένιωθε καλά. "Θα σου ζητήσω να αφήσεις τις ανοησίες και να βάλεις μέσα αυτό που κρατάς"προσπαθούσα να την πάρω με το καλό.
"Όχι κοριτσάκι δεν κατάλαβες Αφού δεν μπορώ να τον έχω εγώ τότε δεν μπορεί να το έχεις κανένας να τον έχει καταλαβες;" είπε και το χέρι της ξεκίνησε με φόρα προς τον Γιάννη. "ΌΧΙ." είπα και μπήκα αναμεσά τους. Και τότε ένας οξύς πόνος στην κοιλιά με έκανε να γονατίσω. Το μαχαίρι... αίματα παντού. Πονούσα.
Το μόνο που προφτασα να πω ήταν το όνομα του ενώ έβλεπα την Σία να τρέχει να σωθεί.
**********************************
Όχι δεν μπορεί να γίνεται αυτό. Την μαχαίρωσε. Μαχαίρωσε τις δύο ζωές μου. Την κρατάω αιμόφυρτη μέσα στο ασθενοφόρο και προσπαθώ να της μιλάω οσο πιο πολύ μπορώ να με ακούει να νιώθει καλύτερα.
"Ψυχή μου, αγάπη μου σε παρακαλώ μείνε μαζί μου. Μην με εγκαταλείπεις. Μην με αφήνεις. Είπαμε θα είμαστε μαζί από εδώ και πέρα, μην τα βάζεις κάτω. Σκέψου το μωρό μας, σκέψου εμάς, σκέψου την ζωή που μας περιμένει. Μην φύγεις αγάπη μου. Κρατήσου, κάνε μου αυτη τη χάρη, για εμένα...για εμένα που για χάρη σου εχω γίνει άλλος άνθρωπος και μου αρέσει, μου αρέσει πολύ γαμώτο. Όλα για εσένα αστέρι μου. Και σου υπόσχομαι ότι απο εδώ και πέρα θα τρώμε πιο συχνά απο έξω. Έλα μωρό μου...έλα."
Τα δάκρυά μου έπεφταν πάνω στα μάτια της, αυτά τα μάτια που φωτίζουν την ψυχή μου καθημερινά.
Τα μάτια της..κουνήθηκαν το είδα. Όχι δεν έχω τρελαθεί, το είδα. Με ακούει, ακούει τα πάντα. "Υπομονή όλα θα τελειώσουν στο υπόσχομαι."της φίλησα ευλαβικά το μέτωπο.
Μπήκα φουριόζος μαζί με το φορείο μέσα στο χειρουργείο."Κυρίε σας παρακαλώ βγείτε, απαγορεύεται να είστε εδώ." Μια νοσοκόμα με έβγαλε έξω. Μου περναν το μικρό μου χωρίς να είμαι εγώ δίπλα της. Θα τρελαθώ αν πάθει κάτι αυτή και το μωρό. Θεέ μου το μωρό, πως θα το αντέξω. Όχι πάλι...
3 ώρες...3 απίστευτα ατελείωτες περίμενα έξω από το χειρουργείο. Και τότε ο γιατρός βγήκε και η καρδιά μου φτερούγισε..."Είστε ο σύντροφός της κοπέλας."
"Ναι γιατρέ πείτε μου σας παρακαλώ."με κοιτούσε με θλιμμένο βλέμμα και τα πόδια μου είχα κοπεί.
"Πρέπει να μιλήσουμε ελάτε μέσα."μου είπε και μου έδειξε το ιατρείο του.
"Μην με αφήνετε στην άγνοια. Πείτε μου."
"Λυπάμαι αλλά...Έχει χάσει πολύ αίμα. Πρέπει να της χορηγηθεί αμέσως αλλιώς θα υπάρξει απώλεια."
Μετά το λυπάμαι τον έχασα. Τα αυτιά μου βούιζιαν. Όχι δεν μπορεί. Θα γίνει καλά, θα κάνω τα πάντα για αυτό.
"Τότε ένας ήχος από την τσέπη του γιατρού ακούστηκε.
"Γρήγορα την χάνουμε χειρουργείο 7 ελάτε."
"Μείνετε ήρεμος πρέπει να την σώσουμε και αυτό θα γίνει."είπε και εγώ μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα.
Έβλεπα να προσπαθούν να την κρατήσουν στην ζωή. Έλα αγάπη μου το ξέρω ότι μπορείς...Έλα