Een beetje een kort hoofdstuk, maar ik heb vandaag weer een drukke dag en ik wou toch uploaden. Ik wil vanavond ook nog uploaden maar ik weet niet zeker of dat lukt. Hier toch al iets.
John's Pov:
"Weet je ook de naam van de vampier die je aanviel" vroeg ik voor de zekerheid.
"Uhm... hij had het wel verteld" begon ze "Het leek een beetje op jouw naam, een beetje maar hoor. Het was iets met een B en dan nog een y aan het einde ofzo. Uhm... Boy... Bob... o ja, hij heette Bobby"
Mijn ogen werden heel even groot, Bobby, waarom zou hij zoiets doen?!
"Waarom kijk je zo geschrokken?"
"Ik... ik... uhm... nee, niets hoor" zei ik met een trillerige stem.
"Je kent hem hè" zei ze gelijk. Ze had me altijd door als ik loog, keer op keer.
Ik knikte zacht.
"Ach joh, er zijn zo veel Bobby's in de wereld. Het zal hem vast ni..."
"Jawel" onderbrak ik haar "Hij is de enigste vampier hier in de buurt"
Ze was even stil.
"Waarom heeft hij je eigenlijk niet vermoord" vroeg ik.
"Hij dacht van wel, ik hield mijn adem in. Lang genoeg tot hij weg was. Ik hoorde hem nog vloeken. Hij had er echt spijt van"
"Dus hij denkt nu dat je dood bent?!" vroeg ik verontwaardigt "We moeten naar hem toe, arme Bobby"
Ik liep naar de badkamer en trok Paul mee.
"Hé, ik heb nog geen shirt aan!" protesteerde hij.
"Ach, je zal het toch niet koud hebben"
"Waar slaat dit op!?" riep hij nog.
"Vertel ik je onderweg wel" en ik trok hem verder.
"Blijf jij maar hier" schreeuwde ik nog naar Jessica. Ze knikte.
We renden als wolfen door het bos.
"Kon je nou echt niet wachten tot ik een shirt aan had?!" riep Paul, hij was er nog steeds boos om "En ik heb trouwens ook nog geen schoenen aan kunnen trekken"
"Ik heb je al uitgelegd waarom het zo snel moest. Zeik niet zo"
"Was 1 minuutje langer wachten echt zo erg geweest"
"Ja" antwoorde ik stug.
Hij zuchtte.
Bobby's Pov:
Ik heb die domme weerwolfen niet nodig en zij dachten van wel. Nou, zo dom zijn ze dus. Ik zuig ze op een gegeven moment toch wel allemaal leeg. Dan zullen ze spijt hebben van wat ze hebben gedaan en gezegd. En dat domme wicht Mary zal ik als eerst krijgen. En daarna haar o zo lieve zusje. En dan zie ik wel verder, maar die Collin zal ook niet lang gespaard blijfen. En Jason al helemaal niet.
Ik was al bijna op de plaats van bestemming, ik rook ze al. Ik rende nog even wat sneller. Daar stond ik dan, midden in het vampierdorp. Hij kwam gelijk naar me toe.
"Welkom terug Bobby, ik zie dat het goed gaat"
Ik knikte.
"En, nog van wat mensen gedronken?"
"Ik heb iemand vermoord" zei ik trots.
Hij lachte naar me "Zo mag ik het horen jongen" zei hij met een gemene ondertoon "Dus nu ben je echt een van ons"
Weer knikte ik.
"Kom, ga naar je ouders. Ze hebben je gemist" zei hij vriendelijk. Ik heb hem nog nooit aardig horen praten.
Ik gehoorzaamde en ging naar mijn ouders toe.