Ik kon niet stoppen met schrijven, dus hier is nog een hoofdstuk ;D
"Bent u..."
Ze knikte, gaf me haar hand en tilde me omhoog.
"Het is al haast 12 uur, ben je er klaar voor?" vroeg ze met haar prachtige stem.
Ik knikte, ik was sprakeloos van haar, alles aan haar was wonderlijk mooi, zelfs haar handen waren perfect.
"Ik zal je je Bdur teruggeven, als je me iets belooft" zei ze.
"W-wat dan?" vroeg ik twijfelachtig.
"Ik kan het niet aanhoren dat hè beste vrienden je Jasmin moeten noemen. Je moet de weerwolf in je waarderen, niet vermijden tot het weer volle maan is. Je ouders hebben je Bdur genoemd omdat je speciaal bent en dat moet je waarderen, niet vermijden"
Ik snapte wat ze me probeerde duidelijk te maken, weer knikte ik sprakeloos naar haar.
Alice's Pov:
Logboek 23:59 uur, nog 1 minuut.
Nog maar 1 minuut en Jasmin was in geen heiden of wegen te bekennen. Zelfs haar geur was heel ver weg. Nog steeds dwaalde ik in mijn wolfvorm rond in het oneindige doolhof. Het was te klein voor een mens, maar als wolf was het perfect. Gelukkig was ik Mary tegengekomen, samen kropen we door de nauwe gangetjes. Ik voor, Mary vlak achter me. We maakten ons echt heel erg zorgen om Jasmin.
Jasmins Pov:
Ik viel op mijn knieën, de klap van de kracht die in mijn borst schoot was groot. Ik begon ongelijkmatig te ademen, ik voelde mijn handen en voeten langzaam veranderen. Het meeste van mijn eskimokleding had ik al uitgedaan, ik had alleen nog een topje en een broek aan. Eerst had ik het koud, maar toen de kracht in me schoot, schoot er gelijk een scheut warmte mee mijn lichaam in.
Ik voelde mijn botten vervormen, ik zou namelijk gelijk een wolf worden. Mijn handen werden langzaam poten, net zoals mijn voeten. Het was een weerwolftransformatie, maar in een soort slowmotion. Het voelde heel vreemd, maar raar genoeg deed het geen pijn. Mijn ruggengraat vervormde, mijn ellebogen knikten naar achteren, mijn knieën juist naar voren. Langzaam begon het kippenvel op mijn lichaam te veranderen in bruine haren. Toen deed het nog geen pijn, maar dat zou snel genoeg komen. Mijn schedel begon te vervormen. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde, maar ik kan je zeggen dat het vreselijk was, heel vreselijk.
Ik legde mijn pootjes op mijn hoofd, de hoofdpijn werdt te erg. De maangodin kwam naar me toe en legde haar hand tussen mijn pootjes in. Haar hand gloeide een beetje en de pijn verdween. Ik keek naar haar op met mijn ondertussen getransformeerde wolfenkopje.
"Kom, ga je vriendinnen halen" zei ze glimlachend, er verscheen een deur tussen de rest. Deze was niet van ijs, hij was donkerblauw met een sterrenhemel erop en... een volle maan. Ze opende de deur voor me, ik kon dat natuurlijk niet zelf. Alles wat erachter vandaan kwam, was een stuk aarde die de hele deuropening vulde.
"Graaf je weg naar ze toe, je instinct zal je leiden"
Ik keek voor de laatste keer naar haar op en stak daarna mijn klauwen in de aarde. Ik begon snel te graven.
Hun geur was dichtbij, heel dichtbij. Misschien nog maar een metertje of 3 op zijn meest. Ik groef snel door en brak door een muur heen. Alice en Mary stonden vlak voor me, ze zagen er moe uit. Ik seinde met mijn kopje dat ze moesten komen, weer terug de tunnel door. Ze volgden me gelijk.
Eenmaal terug veranderden we gelijk terug zo snel we konden.
"Dankje Jasmin!!" riepen ze in koor terwijl ze me omhelsden.
"Nee" zei ik glimlachend.
Ze keken me verbaasd aan.
"Het is Bdur" zei ik met een brede glimlach.