Zwaar hijgend leun ik voorover, steunend op mijn knieën. ‘Dát,’ met veel moeite wijs ik naar de sporthal achter me, ‘waren té veel rondjes.’
Kylo laat een klein gegniffel horen en met een ruk kijk ik hem sceptisch aan. ‘Wat lach jij? Volgende keer loop je mee!’ Ren draait zijn hoofd om en kijkt me schuin aan. Geschrokken hap ik naar adem en vervloek mezelf voor mijn stommiteit en mijn respectloos gedrag.
‘Oké, volgende keer loop ik met je mee. Maar als ik eerst aan kom, loop je nog een extra ronde.’
Opgelucht laat ik mijn adem ontsnappen en steek mijn hand naar hem uit. Voor een tel gooit hij een bestuderende blik op mijn hand, maar schudt hem dan met een stevige handdruk. ‘Afgesproken.’
Hij laat mijn hand los en wenkt me terwijl hij zich al omdraait. ‘Kom op, dit was nog maar de opwarming.’ Terwijl ik een paar passen dubbel, kijk ik hem smekend aan. ‘Ópwarming?! Ik ben nu al doodop.’
Hij draait zijn gezicht naar me toe. ‘Deed je daar eigenlijk wel iets van training?’ Het klimrek en de trainingstoestellen inspecterend, beantwoord ik zijn vraag met enige schaamte. ‘Je bedoelt sporten? Eh, laten we zeggen dat dat niet mijn sterkste vak was.’
‘Zo te horen moeten we dan nog hard aan je afkeer voor fysieke opdrachten sleutelen,’ er zit een zweem van afgunst onder zijn toon verstopt. We houden halt bij de krachttrainingstoestellen en hij zwaait uitnodigend zijn hand uit naar de zwaaruitziende tuigen. ‘Kom op, we hebben niet de hele dag tijd. We hebben al genoeg tijd verloren door jouw trage looppas.’
Zuchtend loop ik naar het vervaarlijke apparaat toe. ‘Je klinkt net als mijn coach basketbal. Ik háátte basketbal. Vooral omdat ik klein ben.’
Met zijn vinger op zijn kin tikkend, kijkt hij me met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Basketbal? Wat is basketbal? En over je lengte, je groeicurve staat inderdaad niet helemaal gelijk met die van een normaal persoon.’
Beledigd draai ik me naar hem om. ‘Nou bedankt, ik kan me tenminste wel in luchtgaten wringen waar jij niet eens met je hoofd in past.’ Bijtend op mijn lip probeer ik mijn woorden onmiddellijk terug te nemen, maar het kwaad is al geschied. ‘Ik--’
‘Belédig jij mij nu?’
Onschuldig haal ik mijn schouders op. ‘Nou... Het hangt er vanaf hoe je het bekijkt, weet je...’
Streng wijst hij naar het toestel. ‘Als je binnen de twee seconden nog niet je armspieren aan het trainen bent, zorg ik ervoor dat je wenst dat je je mond had gehouden.’
Razendsnel maak ik me uit de voeten en begin de spieren in mijn armen te pijnigen. ‘Sneller,’ commandeert Ren me streng. Ik wil protesteren, maar spreek mezelf toe dat ik hem liefst zo lang mogelijk te vriend moet houden.
‘Als je een goed figuur wilt slaan op de dag van het Keizerrijk, moet je wel fit zijn.’ Vragend kijk hem aan terwijl ik mijn armen omhoogduw. ‘Dag van het Keizerrijk? Wat is dat?’
‘De dag dat jij officieel wordt benoemd tot leerlinge van de Duistere Kant.’ Mijn voorhoofd parelt van het zweet en een druppel rolt langs mijn nek naar beneden waardoor ik huiver. ‘Mooie woorden voor zoiets duister.’
Hij grijnst. ‘Na je opleiding ben je één met die Duisternis die je meer macht zal schenken dan dat het Licht ooit zal kunnen.’
‘Alsjeblieft...’ hijg ik en duw mijn armen met veel moeite omhoog, ‘bespaar me de saaie details...’
Rens mondhoeken vertrekken zich tot een kleine glimlach. ‘Best. Je mag stoppen trouwens, we moeten nog een paar andere oefeningen doen.’
Puffend laat ik mijn armen naar beneden vallen waardoor hij zich naar me omdraait. ‘Voorzichtig, je mag nóóit je armen laten vallen als je een oefening hebt gedaan,’ spreekt hij me bestraffend toe.
Met een lange zucht wuif ik zijn woorden weg. ‘Je klinkt écht als mijn basketbalcoach,’ laat ik geërgerd ontsnappen. Ren kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Zo te horen was je coach dan erg slim,’ grapt hij serieus.
‘Noemde je jezelf nou slim?’ vraag ik hem op een ietwat uitlacherige toon. ‘Bewijs me het tegendeel en je mag gaan.’
Geschrokken spring ik voor zijn voeten. ‘Echt... Echt waar? Krijg ik mijn vrijheid dan terug?’ Rens mondhoek vertrekt en hij staart me uit de hoogte aan. ‘Ja,’ knikt hij terwijl hij me behendig aan de kant duwt, ‘dan krijg je je vrijheid terug.’
Enthousiast been ik bij om hem te volgen tot het besef tot me doordringt en ik getreurd blijf staan en Kylo zich na een paar passen in houdt en zich naar me omdraait. ‘Maar hoe... Hoe moet ik bewijzen dat je een paar hersencellen mist? Dat,’ schuddend met mijn hoofd kijk ik hem ontsteld aan, ‘dat is niet eerlijk! Ik kán niet bewijzen dat je dom bent!’
Kylo grinnikt terwijl ik hem boos voorbijstamp. ‘Precies, wat dus insinueert dat ik slim ben. Je hebt jezelf vastgezet, Kate.’
‘Je bent vréselijk irritant, weet je dat?!’ Met een norse blik houd ik halt zodat Kylo me voorloopt naar het volgende toestel. Wanneer hij me met een voldane blik voorbijloopt, kan ik het niet laten en steek mijn middelvinger naar zijn rug op.
‘Gedraag je,’ verzucht hij terwijl hij bij het apparaat stopt. ‘Ik gedraag me zolang jij je ook gedraagt,’ protesteer ik. ‘Sorry?’ Zijn gezicht verandert naar een vragende uitdrukking.
Een wanhoopskreet verlaat mijn mond en ik gooi mijn handen hulpeloos de lucht in. ‘Je bent zó verschrikkelijk vervelend!’ Rens enige reactie zijn zijn rollende ogen terwijl hij naar het toestel wijst. ‘Zitten.’
Ik zucht en geef me over. Hij legt uit wat ik moet doen en wat het nut is van deze oefening. Wanneer mijn spieren beginnen te verzuren en ik zwetend de laatste keer mijn benen strek, staat hij op, lopend naar de volgende toestellen waar ik al mijn andere spieren zal trainen. Hijgend en zwetend kom ik tussen de oefeningen door te weten dat ik de volgende weken meerdere uren per dag fysieke training zal hebben waaronder vechttechnieken en verdedigingsoefeningen.
‘De laatste trainingssessie van vandaag is je behendigheid met een wapen uittesten,’ wenkt Ren me terwijl ik opgelucht van het apparaat afkruip en hem uitgeteld volg. Ik moet eerlijk toegeven dat het onder alle vermoeidheid en zweet wel goed voelt om mijn lichaam te versterken en fitter te worden.
Kylo loopt een brede cirkel in die rood is geverfd in het midden van de zaal. In het midden houdt hij halt en ik kom langzaam tot stilstand. Hij laat zijn mantel vallen waarna zijn strakke lichaam beter zichtbaar wordt door zijn aanspannende broek en shirt. ‘Grijp die twee stokken,’ beveelt hij en hij wijst naar twee overschaduwde, lange, houten staven.
Ik kijk hem kort aan waarna ik me naar de stokken omdraai en ik mijn hand uitsteek. Terwijl ik mijn ogen sluit, zoek ik diep vanbinnen naar de warme, machtige kracht die alles en iedereen omringt. Ik vind haar en drijf haar op tot ze met een tintelend gevoel uit mijn vingers ontsnapt en ik haar zo kan beheersen dat ze een verlenging van mijn eigen hand wordt. Ik grijp de staven vast en trek ze met een kort gebaar naar me toe.
Net op tijd slaag ik mijn ogen op en vang beide stokken in elks een ander hand. Ik kan een zelfvoldane glimlach niet onderdrukken en ik kijk Kylo trots aan. In zijn ogen glinstert iets duisters, iets wat ik niet verwacht had. Ik zet aarzelend een stap achteruit, maar gooi hem een staak toe. Zonder de rest van zijn lichaam te bewegen, vangt hij de stok en maakt hij er een korte draaibeweging mee.
Hij houdt de stok zo vast dat hij zijn gezicht perfect in midden snijdt. Ik neem zijn houding over en doe net hetzelfde. Met een razendsnelle beweging draait hij zijn stok achter zich en loopt hij geruisloos op me af. Hij haalt uit en draait zich zo onnoemelijk snel om dat ik moeite heb hem te blijven volgen met mijn ogen. Ik probeer me te verdedigen, maar kan het nauwelijks langer dan een paar minuten volhouden voordat ik door mijn knieën ga en de pijn tot me door laat dringen.
‘Sta op,’ spreekt hij me streng toe. Ik blijf zitten waar ik zit en kijk hem aan. Zijn gezicht is een ondoordringbaar, hard, emotieloos harnas en ik sta mezelf niet toe om enig emotie los te laten behalve de pijn die nu door mijn aderen siddert.
Traag sta ik op en de sessie herbegint. Deze keer sta ik hem na de begroeting niet toe dat hij op mij afstormt waardoor ik meteen op hem afspring met mijn wapen in de aanslag. Ik mik op zijn dij, maar hij weert me af. Hurkend richt ik op zijn knie, maar hij weert me nogmaals af. Ik grom en spring op waarna hij uithaalt. Ik word in mijn maag geraakt, maar laat de pijn niet doordringen en duw mijn stok naar voren. ‘Weer de pijn niet af, maar laat hem je sterker maken!’ schreeuwt Kylo boven het geluid van de zwaaiende stokken uit en ik volg zijn advies op. De pijn raakt me hard, maar maakt me scherper en sterker. Ik spring opnieuw naar voren en duw mijn stok richting Rens brede figuur. Hij weert me af - wat ik verwacht had - en ik steek mijn stok in zijn rug. Hij kreunt en even voel ik me schuldig waardoor ik mijn focus verlies en hij me overmeestert en ontwapent. ‘Dat was omdat je je schuldig voelde. Wanneer je vecht mag je niets voelen behalve pijn, haat en verdriet. Zet je kracht in en je zal sterker worden. Verzet je tegen haar en je zal altijd zo zwak blijven als nu.’
Ik grom en pluk de stok die Kylo me toegooit uit de lucht. Ik doe een snelle groet en ga meteen de aanval in. Kylo weert me af en ik laat een aanval van hem toe waarna ik deze behendig weet af te breken en mijn troeven uitspeel. Ik buk me en draai de stok rond zodat hij hard tegen Rens enkels aankomt en hij naar voren struikelt. Lenig neemt hij me mee zijn val in, maar voordat ik de grond goed en wel raak, vliegt hij al op en zet hij me klem.
‘Je leert snel,’ merkt hij lichtjes hijgend op. ‘Niet snel genoeg,’ grom ik en snuif misnoegd. ‘Hoezo? Je ligt voor op schema en je bent al aardig goed in de Force en het vechten.’
Ik zucht en kijk hem aan. ‘Ik wil gewoon alles al meteen kunnen. Dat zou zo veel gemakkelijker zijn.’ Hij lacht kort waarna hij zijn krullende haren die op zijn voorhoofd plakken naar achteren haalt. ‘Als je alles al meteen zou kunnen is er niets leuks meer aan.’
Ik maak een instemmend geluid en duw mezelf op. ‘Je hebt het goed gedaan vandaag. Verfris je en rust uit. Morgen gaat het nog zwaarder worden.’
©Britt_02